Και επειδή μισές δουλειές δεν μπορώ και η μία απορία μου σέρνει άλλες δέκα πίσω της, πάμε να δούμε πως μοιράζονται περίπου σε ποσοστό πληθυσμού οι διαφορετικοί τύποι προσκόλλησης.
Με απλά λόγια δεν είναι όλοι “οι μαλάκες εκεί έξω”. Είναι πολλά νευρικά συστήματα που έμαθαν διαφορετικούς τρόπους να επιβιώνουν μέσα στη σχέση.
Και αν “πέφτεις συνέχεια” στα ίδια, υπάρχει μια μη-ρομαντική πιθανότητα να μην σε κυνηγάει το σύμπαν, αλλά το μοτίβο σου.
Και αφού περιγράψαμε το "ταξίδι" ενός συναισθήματος από τότε που ήταν ένα τόσα δα ερέθισμα μέχρι που καταλήξαμε να τα κάνουμε όλα λίμπα, εεεε... εννοώ... περιγράψαμε χοντρικά τον τρόπο που συνδέεται τελικά με την αντίδρασή μας, ήρθε η ώρα να δούμε όλα αυτά τα μπερδέματα που έχουμε ζήσει όλοι και πως αυτή η διαδρομή χτίζει τα μοντέλα συναισθηματικής προσκόλλησης.
Ιδού τα πιο συχνά σημεία που γινόμαστε όλοι ρεζίλι. Τα κλασικά μπερδέματα σε όλη αυτή τη διαδρομή είναι πολλά, και οι παγίδες ακόμα περισσότερες.
Θέλω καθαρό μυαλό (λέμε τώρα) και κριτική σκέψη γιατί η ιστορία που θα πω είναι ήδη αρκετά μπερδεμένη.
Πριν ξεκινήσω όμως, πρώτα χρειάζεται ένα μικρό λεξιλόγιο εννοιών γιατί θα βοηθήσει, πιστέψτε με. Όλοι ελληνικά μιλάμε βέβαια, αλλά μερικές φορές... Όχι τα ίδια ελληνικά. Και όπως έχουμε πει τόσες φορές, οι λέξεις έχουν σημασία!
Μεγαλώσαμε πιστεύοντας ότι η νοημοσύνη είναι κάτι μετρήσιμο. IQ, λογική, μνήμη, ταχύτητα, ικανότητα επίλυσης προβλημάτων. Όποιος τα έχει αυτά, «του κόβει». Όποιος δεν τα έχει, «δε σκαμπάζει».
Κι όμως...
Σύγχρονες θεωρίες στη γνωστική επιστήμη και την ψυχολογία, από ανθρώπους όπως ο Anil Seth και ο Robert Sternberg, λένε ότι η υψηλότερη μορφή νοημοσύνης δεν είναι το να σκέφτεσαι γρήγορα. Είναι το να παρατηρείς πώς σκέφτεσαι. Και αυτό λέγεται μεταγνώση.
Η μεταγνώση ή το “thinking about thinking”, αποτελεί κανονικό όρο στην επιστημονική ψυχολογία και περιγράφεται ως ικανότητα αυτο-παρατήρησης, αυτο-αξιολόγησης και αυτό-ρύθμισης της σκέψης. Δεν σημαίνει να αναλύεις τα πάντα μέχρι να πάθεις εγκεφαλικό. Σημαίνει να μπορείς να πιάνεις τον εαυτό σου την ώρα που αντιδρά, να λες «περίμενε… γιατί το έκανα αυτό;», να μη συγχέεις το συναίσθημα με την αλήθεια και να μη θεωρείς κάθε σκέψη σου γεγονός.
Με άλλα λόγια, να βάζεις ένα κλικ απόσταση ανάμεσα σε ερέθισμα και αντίδραση. Κι εκεί, ακριβώς εκεί, αρχίζουν τα δύσκολα. Ε, ναι σιγά μην ήταν εύκολο!
Ένα ποστ ότι η ευχή μου για το 2013 ήταν να βρω έναν ήρωα. Τον Μάιο της ίδιας χρόνια γνώρισα τον Κώστα.
Σαν μια κρυφή χρονοκάψουλα που άφησα στον εαυτό μου χωρίς να το ξέρω.
Και τώρα τι βλέπω;
Τότε δεν ζητούσα «ήρωα». Ζητούσα ασφάλεια. Έναν άνθρωπο να κρατήσει. Να μην παίζει. Να μην φεύγει. Να μην φοβάται όταν πάω να φύγω εγώ. Τότε δεν ήξερα να το πω έτσι. Τώρα το βλέπω και το μεταφράζω.
«Σεξουαλική σχέση δεν υπάρχει».
Δεν εννοούσε ότι δεν κάνουμε σεξ. Ούτε ότι η σεξουαλική πράξη είναι κοινωνικό κατασκεύασμα. Εννοούσε κάτι πολύ πιο ενοχλητικό για πολλούς.
Ότι το σεξ, από μόνο του, δεν ενώνει.
Δεν δημιουργεί αυτόματα σχέση. Δεν συγχωνεύει δύο υποκειμενικότητες. Ότι στο σεξ ο καθένας απολαμβάνει με τον δικό του τρόπο, στο δικό του σώμα, με τις δικές του φαντασιώσεις, τις δικές του ανάγκες.
Τίποτα.
Και γι’ αυτό πονάει τόσο όταν λείπει. Δεν κοστίζει λεφτά αλλά κοστίζει παρουσία. Κι αυτό είναι πιο σπάνιο νόμισμα μερικές φορές.
Τι όμορφα που είναι να κλείνεσαι για λίγο ανάμεσα σε δυο χέρια και στην οικεία μυρωδιά της ανθρώπινης ασφάλειας.
Μια αγκαλιά μωρέ!
Να πληρώσω! Πόσο κάνει;
Μια αγκαλιά να αφεθώ να κλάψω ότι έχω μέσα μου και μετά ας τελειώσει. Ίσα σταματήσει για λίγο η προσπάθεια και να καταφέρει να ηρεμήσει το μέσα μου.
Και μετά, ναι.
Ας τελειώσει.
Όπως τελειώνουν όλα.
Με ησυχία.
"Αχ... σταμάτα να λες, ότι οι άνθρωποι φορούν μάσκα, και δεν σου δείχνουν ποτέ το πραγματικό τους πρόσωπο... Οι άνθρωποι, σου δείχνουν συνεχώς το αληθινό τους πρόσωπο: Σε ό,τι δεν σου λένε, όταν δεν σε ψάχνουν, στον τρόπο που σε κοιτάζουν, στον τρόπο που ξεφεύγουν από σένα, στον τόνο της φωνής τους... Σε ό,τι σου προσφέρουν και σε ό,τι δεν κάνουν για εσένα... Αλλά είσαι πολύ απασχολημένος, προσπαθώντας να δεις αυτό που θα ήθελες να δεις, και δεν το καταλαβαίνεις..."
Είπε η Catherine Black (δεν την ξέρω, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να διαφωνήσω)
Πάμε να το απλώσουμε να πάρει λίγο αέρα, λίγο νεύρο και κυρίως λογική αυτό που διάβασα. Όχι επειδή δεν έχει μέσα αλήθεια, έχει. Αλλά επειδή την παρουσιάζει σαν κάτι απλό, καθαρό και σχεδόν… αυτονόητο.
Κι εγώ με τα "αυτονόητα" έχω ένα θέμα. Συχνά με υποψιάζουν.
Σε έξι μήνες. Game over.
Ξέρετε τι νομίζω ότι θα άλλαζε πρώτο;
Όχι οι μεγάλες αποφάσεις.
Αναρωτιόμουν το πρωί (ναι, δεν ήταν καλή μέρα η χθεσινή) πως ήταν δυνατόν αυτός ο Κώστας να με αγάπησε έτσι εμένα...
Τι μου βρήκε εν ολίγης...
Βαθιά ανάσα. Πάμε!
Σημειώματα από έναν σπάνιο άνθρωπο.
Τρία μόνο, από τα πάρα πολλά που μου άφηνε. Τα κολλούσε στην εξώπορτα τα βράδια, για να τα βρίσκω το πρωί που γύριζα από τη δουλειά. Άλλες φορές τα άφηνε σε διάφορα σημεία του σπιτιού. Στο ψυγείο. Στον καθρέφτη. Σ’ ένα βιβλίο. Δίπλα στο μαξιλάρι... Σαν μικρές παγίδες τρυφερότητας, στημένες επίτηδες για να με πετύχουν απροετοίμαστη.
Δεν ήταν ποιητής. Δεν προσπαθούσε να εντυπωσιάσει. Δεν έκανε μεγάλες δηλώσεις. Έγραφε απλά. Όπως αγαπούσε. Ήσυχα, σταθερά, χωρίς κανένα απολύτως φόβο.
Και αυτό, όσο περνά ο καιρός, καταλαβαίνω πόσο σπάνιο ήταν.
Σύντομη απάντηση:
Όχι.
Μακρύτερη απάντηση:
Εξαρτάται.
Αληθινή απάντηση:
Σχεδόν ποτέ με τον τρόπο που νομίζουν οι περισσότεροι άντρες.
Ξέρουμε το όνομα.
Το ακούμε σε συζητήσεις, σε σχολεία, σε νοσοκομεία.
Σύνδρομο Down.
Και οι περισσότεροι νομίζουν ότι αναφέρεται σε κάποια “πτώση”, καθυστέρηση, υστέρηση.
Η πραγματικότητα όμως είναι το ακριβώς αντίθετο.
Το όνομα αυτό τιμά έναν άνθρωπο που πέρασε τη ζωή του ανεβάζοντας ανθρώπους που οι άλλοι έριχναν χαμηλά.
Τον John Langdon Down, έναν βικτωριανό γιατρό που σε μια εποχή βαρβαρότητας, αποφάσισε πως καμία ανθρώπινη ζωή δεν είναι για πέταμα.
Ο εαυτός μας δεν είναι πάντα καταφύγιο. Αρκετές φορές είναι και θύτης με εμάς το θύμα.
Υπάρχει μια ατάκα που κυκλοφορεί:
«Ο μόνος που θα είναι πάντα δίπλα σου είναι ο εαυτός σου».
Ακούγεται σοφή. Ανεξάρτητη. Δυναμωτική.
Ναι… μέχρι να τη ζήσεις.
Γιατί αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, ο εαυτός μας δεν είναι πάντα ο Jesus που θα μας σώσει.
Καμιά φορά είναι ο ίδιος γαμημένος τύπος που μας τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια πριν καν προλάβουμε να σταθούμε όρθιοι. Ναι, περί τέτοιου καθάρματος πρόκειται.
Την κοιτάνε το άγχος, το τραύμα, η ανασφάλεια, η παιδική ηλικία, η φοβία, το ένστικτο επιβίωσης και το marketing, και της λένε:
«Χαλάρωσε αγάπη μου, εμείς κερνάμε σήμερα.»
Αποσύνδεση σημαίνει να αφαιρείς τις προσδοκίες που είχες απο εκείνους.
Δεν είναι “μπλοκ”, δεν είναι “σβήνω το τηλέφωνό”, δεν είναι “δεν μιλάω ξανά”.
Είναι πολύ πιο αθόρυβο, πολύ πιο επίπονο και πολύ πιο δυνατό.
...κι αυτό εδώ είναι το τέλος της όποιας παρεξήγησης έχει δημιουργηθεί.
Δεν οφείλω να εξηγώ τον εαυτό μου.
Δεν οφείλω να αρέσω.
Και σίγουρα δεν οφείλω να παίζω τον ρόλο που έχουν φτιάξει άλλοι για μένα στο κεφάλι τους.
Όποιος αυτό περίμενε, κρίμα.
«Επέτρεψε στον εαυτό του να επηρεαστεί από την πεποίθησή του ότι τα ανθρώπινα όντα δε γεννιούνται μια για πάντα την ημέρα που τα γεννάει η μητέρα τους, αλλά όταν η ζωή τα υποχρεώνει ξανά και ξανά να γεννούν τον εαυτό τους».
~ Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες
Σοβαρά.
Αν ήξερα ότι με διάβαζαν, θα άρχιζα τα “πρόσεχε τι λες”, “μήπως είπα πολλά;”, “να το μαζέψω λίγο;” και μετά θα στήριζα ένα ρόλο αντί για να προσπαθώ να απλώσω τον εαυτό μου με λέξεις.
Γράφω γιατί αν δεν τα βγάλω από μέσα μου, σαπίζουν. Γράφω για να μην κουβαλάω τα άπλυτα της ψυχής σαν βρώμικα πιάτα που τα ξεπλένεις με το χέρι και τα ξαναβάζεις στο ντουλάπι. Γράφω για να μπορώ να ανασαίνω.
Αυτό το blog δεν είναι “χώρος περιεχομένου” (έτσι δεν το λένε;). Είναι ημερολόγιο-φάρος της εσωτερικής μου ομίχλης. Γι' αυτό και η μεγάλη παύση τόσων χρόνων. Ήταν περιόδοι που είτε τα είχα όλα λυμένα, είτε ήταν τόσο κόμπος που δεν μπορούσα ούτε εγώ να τα απλώσω και να τα γράψω. Για όλες τις ενδιάμεσες καταστασεις όμως, γράφω.
Στις κοιλιές τους είχαν αποθηκευτεί, μακαρόνια, πατατοσαλάτα, μπιφτέκια, γίγαντες και ανόθευτη ελπίδα.
Έπειτα, μεταφέρθηκαν σε άλλα σπίτια, όπου έμειναν στο ψυγείο μαζί με την αποφασιστικότητα του νυν κατόχου τους.
Ό,τι κι αν διαλέξεις, είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Κάποιοι με την αλήθεια δεν τα πάνε και τόσο καλά (και, μεταξύ μας, ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει;)
Άλλοι πάλι, δεν είναι θαρραλέοι (πιο ήσυχοι τύποι).
Η ασθενής παρουσιάστηκε στα ΤΕΠ, με ιστορικό συναισθηματικών παλινδρομήσεων, υπαρξιακής υπερδιέγερσης και αυξημένης τάσης για ρεαλιστικό σαρκασμό, προσῆλθε αυτοβούλως στο ιατρείο με συμπτώματα:
Εγώ παίρνω το δικό μου ρίσκο,
κι εσύ το δικό σου.
Αν σου φύγει, σου έφυγε.
Αν μου φύγει, μου έφυγε.
Αν όχι, ξέρουμε και οι δύο γιατί μένουμε.
Αυτό δεν είναι παθητικότητα. Δεν είναι αδυναμία. Είναι ενσυνείδητη επιλογή.
Virginia Woolf's essay collection
The Common Reader.
Φοβόμαστε μην αποτύχουμε,
μην γεράσουμε,
μην μας εκμεταλλευτούν,
μην αγαπήσουμε “λάθος”,
μην κουραστούμε,
μην μας κοροϊδέψουν,
μην πεθάνει κάποιος δικός μας,
μην πεθάνουμε εμείς και δεν προλάβουμε.
Φοβόμαστε να φύγουμε από αυτό που δεν μας ταιριάζει, γιατί «πού να πας τώρα»...
Φοβόμαστε μην φύγουν οι άλλοι από εμάς γιατί "τι θα απογίνουμε;"
Και ξέρετε κάτι;
Όλα αυτά θα μας συμβούν με μαθηματική ακρίβεια (όσα δεν μας έχουν συμβεί ήδη δηλαδή).
Όλα στη θέση τους. Σκέψεις, συναισθήματα, απωθημένα, ανασφάλειες, έρωτες, χαμοί και τραύματα. Τακτοποιημένα είναι, ναι, σε σακούλα IKEA, κάτω απ’ το κρεβάτι. Κάποιες φορές τα ανακατεύω όλα επίτηδες, για να φαίνεται ότι γίνεται κάποια κίνηση μέσα μου. Ή απλώς για να ανακαλύπτω κάτι όταν δεν το ψάχνω. Γιατί άμα το ψάξω συνειδητά, θα χαθώ κι εγώ μαζί του.
Έχω φωνή. Τη χρησιμοποιώ όμως όλο και λιγότερο, όχι από φόβο, αλλά γιατί ξέρω ότι, όπως κι εγώ, μέσα στον τόσο θόρυβο λίγοι ακούνε στ’ αλήθεια.
Ακούω τα «εντάξει» και τα "ναι" των άλλων σαν «ίσως» και "μπορεί", και λέω τα δικά μου "ναι" και «όχι» χωρίς να αιτιολογούμαι. Όταν με ρωτούν «γιατί;», απαντώ «γιατί έτσι θέλω». Δεν το πανηγυρίζω φυσικά. Απλώς καταγράφω το γεγονός.
Ο στρουθοκαμηλισμός δεν είναι το ίδιο με
την άρνηση, αν και μοιάζουν.
Η άρνηση είναι ένας ψυχολογικός αμυντικός μηχανισμός. Ο εγκέφαλος δεν αναγνωρίζει καν ότι υπάρχει το πρόβλημα, σαν να μην υπάρχει στην πραγματικότητα.
Ο στρουθοκαμηλισμός είναι πιο συνειδητή επιλογή αποφυγής. Ξέρεις ότι το πρόβλημα υπάρχει, αλλά επιλέγεις να μην το κοιτάξεις γιατί σε ζορίζει. Σαν να λες: «ναι, το ξέρω, αλλά δεν θέλω να το αντιμετωπίσω τώρα».
Άρα η διαφορά είναι η επίγνωση:
Στην άρνηση δεν το βλέπεις καν.
Στον στρουθοκαμηλισμό το βλέπεις, αλλά προσποιείσαι ότι δεν το βλέπεις.
Η καύλα είναι ζωή.
Σας σόκαρα; Αποκλείεται! Σύμφωνοι, σας πήρα λίγο από τα μούτρα. Δεκτό. Πάμε ξανά, πιό σιγά αυτή τη φορά γιατί είστε και παρθένες και σοκάρεστε...
Τι συμβαίνει όταν κάνουμε σεξ; Τι συμβαίνει κατά τη διάρκεια και τι όταν έχουμε οργασμό; Τι συμβαίνει μετά και τι συμβαίνει πριν κάνουμε σεξ; Τι όταν το θέλουμε πολύ και μέχρι να το επιτύχουμε και τι όταν το πετύχουμε τελικά;
Η καύλα έχει στάδια – και όλα έχουν ζωή μέσα τους:
Ευχαριστώ που με ξεσήκωσες.
Που με πήγες διακοπές από τον εαυτό μου.
Που μπόρεσα να υπάρξω χωρίς άμυνες, να πάρω βαθιά ανάσα και να σκεφτώ «είμαι εδώ ακόμα και είναι όμορφα».
Που σε πέντε μέρες μαζί σου μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να ξαναζήσω. Ξέρεις πόσο αναπάντεχο ήταν αυτό να μου συμβεί; Κι όμως...
Ό,τι αγαπάτε, κυνηγήστε το. Ό,τι σας πιέζει, σπρώξτε το. Ό,τι σαπίζει, κόψτε το. Και ό,τι μπορεί να σωθεί, σώστε το ΤΩΡΑ. Όχι αύριο. Όχι όταν «νιώσετε έτοιμοι». Γιατί έτοιμοι δε θα νιώσετε ποτέ. Μπείτε με τα μούτρα.
...ή αλλιώς: Ξεχειλωμένα βρακιά και άλλες
μορφές αντίστασης
Γιατί κάποτε, γυναίκα είσαι, θα πάθεις μια κολπίτιδα, και δεν θα μπορεί να σε αγγίξει ούτε ο άνεμος. Ούτε αρσενικό, ούτε βαμβάκι, ούτε βλέμμα.
Κι εκεί, μες στο αβυσσαλέο σου κάψιμο και τη μοναξιά σου, θα αναγνωρίσεις τη μόνη πραγματική συντροφικότητα: το παλιό, ξεχαρβαλωμένο, άσχημο βαμβακερό βρακί που δεν σε κρίνει και δεν σε πιέζει.
Επιστημονικά συνήθως ναι — τουλάχιστον ως αποτέλεσμα.
Ο ήλιος υπάρχει, είτε σε βολεύει είτε όχι. Αν πέσεις από τον 5ο, δεν υπάρχει "η δική σου αλήθεια" περί βαρύτητας. Υπάρχει ένα υλικό σύμπαν, μια πραγματικότητα που δεν διαπραγματεύεται με την ψυχούλα σου.
Αυτή είναι η οντολογική αλήθεια. Το τι συμβαίνει ανεξάρτητα απ’ το πώς νιώθεις για αυτό.
Αλλά η πρόσβαση στην αλήθεια... είναι σχετική. Ο καθένας βλέπει μέσα από το δικό του φίλτρο. Η μνήμη είναι ελλιπής, επιλεκτική και αδυσώπητα υποκειμενική. Το συναίσθημα βάφει τα γεγονότα με δικά του χρώματα. Η κουλτούρα, η γλώσσα, οι τραυματικές εμπειρίες, το μυαλό σου: όλα δημιουργούν ερμηνείες, όχι καθαρές αντιγραφές της αλήθειας.
Οπότε έχουμε τη φαινομενική αλήθεια: αυτή που βιώνει ο καθένας μέσα από τον εαυτό του.
Δεν σε έψαξα. Αλλά σε βρήκα. Ή ήρθες εσύ. Ή εγώ βρήκα τη δύναμη να ανοίξω τα μάτια μου, δεν έχει και πολύ σημασία τώρα.
Δεν σου έχω πει όμως τα βασικά που θα ήθελα να ξέρεις για μένα. Μοιάζει να ήρθε η ώρα να μιλήσω για τα πιο προφανή.
Κουβαλάω εναν άνθρωπο μαζί μου, που δεν υπάρχει πια. Όχι σαν βάρος — σαν παράσημο τον κουβαλάω. Ήταν ό,τι πολυτιμότερο είχα καταφέρει στη ζωή μου. Και τώρα είναι μέσα μου.
Όμως η αγάπη δεν είναι για να καλύπτει τις πληγές και τα κενά μας.
Είναι για να μας δείχνει έναν τρόπο να τα επουλώσουμε.
Ο άνθρωπος είναι το μόνο ον που ξέρει ότι θα πεθάνει. Δεν το υποψιάζεται, το γνωρίζει. Όχι θεωρητικά, αλλά με τρομακτική, αναπόφευκτη βεβαιότητα. Όχι για τους άλλους, για τον εαυτό του. Κι όμως, ζει σαν να μην πρόκειται ποτέ να πεθάνει. Αυτό είναι ένα από τα πιο παράδοξα - και τραγικά - χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ύπαρξης.
Αυτή τη γνώση δεν μπορούμε να τη διαχειριστούμε ευθέως, γιατί δεν μπορούμε να φανταστούμε τι σημαίνει ακριβώς το "χωρίς εμάς". Δεν υπάρχει "κλειδαρότρυπα στον θάνατο". Γι’ αυτό, λέει ο Ernest Becker, χτίζουμε γύρω μας συστήματα νοήματος: θρησκείες, οικογένεια, έργα ζωής, παιδιά, επιτεύγματα, τέχνη. Όλα για να αφήσουμε κάτι που θα επιβιώσει μετά από εμάς. Είναι το ένστικτο της συμβολικής αθανασίας.
Εμπειρία ήταν, ναι. Τραυματική.
Αγαπημένε μου,
Σήμερα θα έκλεινες τα 56.
Αν ήσουν εδώ, θα σου έφτιαχνα καφέ και πρωινό, θα σου έλεγα «χρόνια σου πολλά», κι εσύ θα με κοίταζες (με εκείνα τα καταγαλανα μάτια που γελούσαν μόνο όταν ήμουν εγώ καλά) και θα μου έλεγες "Ωωω τύφλα να΄χουν τα Παρίσια".
Αλλά δεν είσαι εδω.
Και γι’ αυτό σου γράφω.
Δεν ξέρω αν φτάνουν αυτά τα λόγια εκεί που είσαι, εάν είσαι κάπου τέλος πάντων, αλλά θα τα πω, γιατί δεν μπορώ να μην τα πω. Γιατί δεν σταμάτησα να σου μιλάω. Ούτε όταν σε κοίταζα και σε ρωτούσα με τα μάτια εάν είναι όλα καλά κι εσύ εγνεφες καταφατικα. Ούτε όταν σε έπιανα να μου λες «ευχαριστώ» για πράγματα που δεν χρειάζονταν ευχαριστώ.
Επειδή χρειάζομαι μια νεα καριέρα που να πληρώνει έστω το σουπερμάρκετ...
Μανταμ
Ζαΐρα – Πιστοποιημένο Ανεξάρτητο Μέντιουμ, Αυτοδίδακτη Ψυχολόγος,
Επαγγελματίας Αποκαλύπτρια Καταστροφών και Ειδική Περιστασιακής
Μεταφυσικής
ΠΡΟΫΠΗΡΕΣΙΑ
"Χμμ, ενα συννεφο μπήκε μπροστά μου...
Βγάλε ένα εικοσάρι και κουνά το να διαλυθεί το συννεφο...
Τώρα βάλτο στην τσέπη μου."
