Όποιος ρωτάει, μαθαίνει...

Ο απολογισμός μου δομείται. Τα ηθικά διδάγματα βγαίνουν σιγά-σιγά στην επιφάνεια.

Να τι συμπέρανα μέχρι τώρα γι' αυτόν τον χρόνο. Στα λέω μην την πάθεις κι εσύ.

Οι ερωτήσεις είναι άτιμο πράγμα. Μη ρωτάς, εάν δεν είσαι διατεθειμένος να ακούσεις οποιαδήποτε απάντηση, γιατί είναι πολύ πιθανόν να ακούσεις κάτι που δε θα σου αρέσει. Μη ρωτάς ακόμα κι αν δεν είσαι διατεθειμένος να ακούσεις ψέμα. Κι αυτό μια πιθανότητα απάντησης είναι. Μη ρωτάς εάν δεν έχεις το ψυχικό σθένος να μάθεις οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί απάντηση.

Η «εκθρόνιση», είναι επίσης ένα άλλο άτιμο πράγμα. Είτε πρόκειται για κάποιον άλλον που είχες στο «θρόνο», είτε για τον εαυτό σου, η διαδικασία είναι το ίδιο επίπονη. Δεν είναι ευχάριστο θέαμα ένας άδειος θρόνος. Γιατί, παρουσία αιτίας, ο θρόνος θα αδειάσει ούτως ή άλλως. Ο πόνος έγκειται στο γεγονός του να συνηθίσεις το θέαμα του άδειου.

Οι τύψεις όμως είναι το πιο άτιμο απ’ όλα. Και οι τύψεις πως έχεις κάνει κακό (σε κάποιον άλλο ή εσένα τον ίδιο) άθελά σου και ανεπιστρεπτί είναι κάτι που δύσκολα ξεπερνιέται. Πόσο μάλλον όταν δεν έχεις διαπαιδαγωγήσει και πολύ καλά τον εαυτό σου, δεν τον έχεις αγαπήσει όσο θα ήθελε, θα έπρεπε ή όφειλες, όταν τον έχεις είτε κανακέψει παραπάνω (επειδή τον λυπόσουν κατά καιρούς) είτε τιμωρήσει πέραν του δεόντως (γιατί κατά βάθος δεν τον πολυσυμπαθείς κιόλας).

Αυτοί που προσπαθούν να σε πείσουν για τα λάθη που έχεις κάνει με την ανατροφή του εαυτού σου (με καλή πρόθεση από μέρους τους)… σου επισημαίνουν πως σε μερικές περιπτώσεις φρόντισαν εκείνοι για το καλό σου (παρόλο που αυτό το καλό σου προκάλεσε πολύ πόνο για να μοιάζει με καλό)… πως ο χρόνος και τα λόγια δε γυρίζουν πίσω (όσο και να χτυπιέσαι πως άλλαξες γνώμη)… πως το παρόν δεν αλλάζει όσο κι αν μετάνιωσες (κι αυτό για καλό θα αποδειχθεί στο μέλλον), και πως όλοι είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε με τις επιλογές μας και να δεχόμαστε τις συνέπειες των αποφάσεών μας (αυτό μάλλον είναι καλό για την ισορροπία του σύμπαντος γενικότερα). Όπως όταν βγαίνεις γυμνός στη βροχή. Θα κρυώσεις όσο και να κλαις και να οδύρεσαι μετά πως δεν το ήξερες. Πως δεν σου το είπε κανείς. Πως δεν πρόβλεψες ότι δε θα καταφέρεις να το αποφύγεις. Πως υπέθεσες ότι θα την γλυτώσεις όπως κάποιοι άλλοι που ήξερες.

Ηθικό δίδαγμα: Οι μαλακίες πληρώνονται. Ίσως όχι αμέσως αλλά εν καιρώ, ίσως όχι άπαξ αλλά με δόσεις, ίσως και όχι σε όλους ανεξαιρέτως αλλά σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό πληθυσμού… Ο κανόνας είναι ότι πληρώνονται όμως, και οι όποιες εξαιρέσεις υπάρχουν για επιβεβαιώνουν απλά τον κανόνα. Τι ωφελεί να βρίσκεις τις αδικίες στη νομοτέλεια?

Νομοτελειακές "εξοφλήσεις": Πάνω από 190 "δόσεις" έχω πληρώσει σε 12 μήνες και προχωράω ακάθεκτη. Ευτυχώς ή δυστυχώς δε μετρούσα και τον προηγούμενο χρόνο. Σ’ αυτές μου τις δόσεις τουλάχιστον είμαι πολύ τακτική. Ποιος ακούει την εφορία έτσι και το μάθει...