Εσύ κι ο γρύλος σου

-Υπάρχει όριο στο παράπονο? Στην εκδήλωση απογοήτευσης?

-Ναι. Υπάρχει. Ο καθένας έχει το δικό του.

-Και τι γίνεται μετά?

-Σαν τι να γίνεται δηλαδή?

-Όταν ξεπεραστεί αυτό το όριο, τι γίνεται?

-Γιατί να ξεπεραστεί? Παραπονιέσαι άδικα? Είσαι γκρινιάρα?

-Μπορεί. Δεν ήμουν. Τώρα τελευταία ίσως να έγινα. Αλλά ορκίζομαι είχα το ελεύθερο να λέω ότι με ενοχλεί.

-Και το "ελευθέρας παραπόνων" γιατί σου δόθηκε?

-Αγνοώ. Υποθέτω από διάθεση για αλλαγή(?) Από επιχείρηση για καλόπιασμα(?) Από κακό υπολογισμό παραπόνων που δεν έλεγα και νόμιζε ότι ήταν λιγότερα(?) Από παντελή έλλειψη ευθύνης γι' αυτά που λέει(?) Άγνωστο...

-Η διάθεση για αλλαγή σημαίνει μια παραδοχή σφάλματος και ενδιαφέρον για διόρθωση. Αλλαγή δεν είδες? Έστω και μια μικρή για να πιαστείς απο 'κει και να συνεχίσεις?

-Σχεδόν καμία... Ή μπορεί να ήταν τόσο μικρή που κουράστηκα να παραπονιέμαι πια για τα ίδια πράγματα. Να σκέφτομαι πως δεν αξίζει τη φασαρία.

-Δε μπόρεσε δηλαδή να αλλάξει? Γιατί? Ήταν πολλά αυτά που ζητούσες? Μήπως είχες άδικο μωρέ?

-Δεν ξέρω. Σίγουρα είχα τουλάχιστον μισό δίκιο. Εγώ νομίζω πως δεν υπήρχε ισχυρό κίνητρο αλλαγής. Δουλειά δίχως κέρδος, σα να λέμε. Κοινώς, ίσα και που χέστηκε. Και είναι άσχημο να το σκέφτεται αυτό κάποιος που αγαπάς ξέρεις...

-Είσαι σίγουρη πως είναι έτσι? Δεν είμαστε όλοι καλοί στο να δείχνουμε την αγάπη μας. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει.

-Όσο περνάει ο καιρός συνειδητοποιώ πράγματα που δε θα πίστευα ότι ισχύουν...

-Έχει συμβεί σε όλους αυτό. Έχεις στοιχεία για την εγκυρότητα αυτών που έχεις συνειδητοποιήσει?

-Ναι...Έχω. Και θα αποκτήσω ακόμα περισσότερα. Όλα προχωρούν με μαθηματική ακρίβεια όπως τα έχω προβλέψει.

-Τα στοιχεία τα είχες και πριν το "ελευθέρας"?

-Ναι...

-Τότε γιατί έχασες το χρόνο σου να παραπονιέσαι για μια τελειωμένη κατάσταση?

-Τι να έκανα?

-Να ξόδευες αυτό το χρόνο στο να συνηθίσεις στην ιδέα πως δε θα αλλάξει τίποτα και να δεις τι θα κάνεις από 'κει και πέρα.

-Το είδα σαν μια κίνηση καλής θέλησης και αυτές τις κινήσεις οφείλουμε να τις επικροτούμε.

-Ας βαρούσες παλαμάκια τότε! Ας έλεγες "μπράβο για την προσπάθεια". Η θέληση δεν έχει να κάνει σε τίποτα με την ικανότητα.

-Είμαι σίγουρη πως μετά από τόσα χρόνια ξέρω για τι είναι ικανός και για τι όχι. Εξάλλου, τον έχω ζήσει να μπορεί αυτά για τα οποία παραπονιέμαι. Αλλά τώρα μου είχε πει ότι θα άλλαζε.

-Άρα μπορεί. Απλά όχι πια μαζί σου, τότε. Με το στανιό δε γίνονται αυτά. Χώριζε τα τσανάκια σου σιγά-σιγά. Σε τελική ανάλυση, δεν έχει και μεγάλη σημασία τι θέλουμε αλλά τι μπορούμε.

-Κι αν δε θέλω να τελειώσει άδοξα και έτσι όπως πάει δηλαδή, ολοκληρωτικά?

-Δε θες, σύμφωνοι... Αντέχεις όμως να προσπαθήσεις κι άλλο? Αν μπορείς, βουρ στο ψητό!

-Δε μπορώ. Έχεις δίκιο. Κουράστηκα. Αλλά πως θα κάνω κάτι που δε θέλω?

-Και που δεν θες... Αργά ή γρήγορα θα γίνει. Θες δε θες.

-Τέρμα τα παράπονα, τέρμα όλα. Απλά θα περιμένω το τέλος.

-Μη περιμένεις τίποτα. Αυτό είναι το μυστικό... Παραιτήσου των προσδοκιών σου από το συγκεκριμένο άνθρωπο. Γίνε ο ευχάριστος άνθρωπος που ήσουν. Αφού το τέλος είναι αναπόφθεχτο, τουλάχιστον προστάτεψε τον εαυτό σου.