Honored

Η αγάπη για τους άλλους (συμπληρώνοντας όλο το φάσμα από εντελώς αγνώστους μέχρι τους πιο κοντινούς) δεν υπακούει σε κανένα νόμο. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν υπακούει. Όταν αγαπάμε κάποιον με το σωστό τρόπο (τον μη εγωιστικό), καλώς ή κακώς αυτή αγάπη μένει πάντα εκεί. Δε μιλάω μόνο για την ερωτική αγάπη (γιατί ξέρω εκεί πήγε το μυαλό σας αμέσως), αλλά γι' αυτή που έχουμε προς τον εκάστοτε άνθρωπο που είναι απέναντί μας είτε αυτός είναι σύντροφος, φίλος, συγγενής ή εντελώς άγνωστος. 

Μιλάω για την αγάπη. Τόσο "πολυφορεμένη" λέξη που ισορροπώ σε τεντωμένο σχοινί προκειμένου να μην πέσω στο κενό του μελό (εάν δεν έχω πέσει ήδη). Αυτή η αγάπη για την οποία μιλάω εγώ, είναι συνήθως δύσκολη αλλά είναι πάντα εκεί ανεξάρτητα των συνθηκών. Είναι η αγάπη ενός ανθρώπου που ενώ έχει ήδη αρκετά προβλήματα από μόνος του, τον κάνει να βοηθάει συνανθρώπους του ακόμα και με δικό του προσωπικό κόστος. Είναι η αγάπη ενός ανθρώπου για έναν άλλο που ενώ έχει πληγωθεί από αυτόν, τον κάνει να θέλει να είναι όσο το δυνατόν καλύτερα και κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να το καταφέρει ακόμα κι αν εκείνος δεν το μάθει ποτέ. Είναι η αγάπη ενός ανθρώπου που ενώ έχει ήδη καταπληκτικά παιδιά, τον κάνει να βλέπει και κάποιον άλλον σαν παιδί του και το δείχνει σε κάθε δυνατή ευκαιρία χωρίς κανένα δικό του όφελος...

Όταν δέχεσαι τέτοιου είδους αγάπη (τη σπάνια), δεν μπορεί παρά να νιώθεις μεγάλη συγκίνηση από μια τέτοια τιμή.

Ευχαριστώ τους ανθρώπους που με έχουν κάνει να νιώσω έτσι κατά καιρούς και ειδικά αυτόν σήμερα που μου θύμισε τη συγκίνηση της πλήρους και άνευ όρων αποδοχής κι αγάπης...

Υ.Γ Υπόσχομαι να φανώ αντάξια αυτής της αγάπης και να αγαπώ κι εγώ έτσι όσο περισσότερο μπορώ γιατί η ζωή μόνο έτσι είναι ωραία.

Γρήγορα κι αργά

Philippe Ramette

σίγουρα, ο κλοιός
στενεύει
πετάω φωτοβολίδες
καμιά
ανταπόκριση.

δεν μου προξενεί
έκπληξη
μόνο το ότι
συνεχίζω
ειδικά
ενώ ξέρω
ότι το τέλος
είναι
εκεί
κι
εδώ

    

Charles Bukowski

Αμνησία

"Προσωρινή ή μόνιμη, γενική ή ειδική δεν μπορώ να καταλάβω. Γυρνάω σε ένα σπίτι άγνωστο, σκονισμένο, παλιό και τίποτα δε μου θυμίζει το παραμικρό. Πολλά πιάτα στο νεροχύτη, διπλό κρεβάτι, ελάχιστος φωτισμός, άδειοι τοίχοι κι έξω νύχτα. Δεν ξέρω τίποτα. Ούτε εμένα δε θυμάμαι. Ούτε καν πως δείχνω. Σπίτι χωρίς καθρέφτη γίνεται? 

Παίρνω πληροφορίες από διάφορες τυχαίες πηγές για το ποια ήμουν και τι έκανα. Μία μεγάλη βιβλιοθήκη με τεράστια βιβλία σαν εγκυκλοπαίδειες μαγικών φίλτρων κι ένας τηλεφωνητής με πολλά μηνύματα που τα άκουσα όλα με τη σειρά. Πολύ λίγες πληροφορίες παίρνω όμως σε σχέση με την άγνοιά μου. Μηνύματα για να μην ξεχάσω το ένα και το άλλο. Μηνύματα που λέγανε πως δεν τα πάω καλά με τα τηλέφωνα. Ένα μήνυμα με μια βαθιά και σχεδόν ψιθυριστή γυναικεία φωνή, μάλλον μεγαλύτερης ηλικίας, είπε: "Όλα αυτά που δε θυμάσαι φωνάζουν για βοήθεια στα όνειρά σου. Και δε θυμάμαι ποιος το έχει πει αυτό κούκλα μου, αλλά από εδώ που είμαι μόνο αυτό έχω να σου πω. Θα σε ξαναπάρω να στο πω αν θες". Ξέρω ποια είναι? Έχω μια αίσθηση μόνο. Είναι μια φωνή που θα ήθελα να είχα προλάβει να της μιλήσω στο τηλέφωνο αλλά δεν μπορώ να αντιστοιχίσω πρόσωπο. Ποιος ξέρει που το έχω ακούσει αυτό και το προβάλω τώρα, σκέφτομαι.

Φαίνεται πως κρύβω το κουσούρι της αμνησίας μου από ντροπή. Με έχουν καταλάβει ότι έχω αλλάξει και με κατανοώ κι εγώ που δεν μιλάω. Πως να τους πω πως δεν θυμάμαι κανένα τους? Πως να τους πω ότι κάθε φορά που ξυπνούσα ξεχνούσα και μια μέρα έγινα έτσι? Νιώθω ντροπή.

Η ζωή περνάει και τίποτα δεν είναι ίδιο, ούτε καν το ίδιο λάθος δεν είναι όμοιο τη δεύτερη φορά γιατί απλούστατα το παρελθόν μας "χαράζει" με το δικό του τρόπο. Το παρελθόν δεν είναι νεκρό, μονολογώ σαν την τρελή στις πλατείες που βγάζει λόγους μόνη της. Στην πραγματικότητα δεν είναι καν παρελθόν γιατί είναι χαραγμένο πάνω μας. Στο παρόν και για το μέλλον. Το κουβαλάμε σιωπηλά κι αόρατα όλοι μας και βρίσκεται πίσω από οποιαδήποτε κίνησή μας. Το παρελθόν είναι κρυμμένο παρόν. Ναι, αυτό είναι! Χαίρομαι με αυτή μου τη διαπίστωση και κάθομαι στο τραπέζι της κουζίνας με επιφυλακτικότητα μήπως και το σπίτι δεν είναι δικό μου και κάποιος, με κάποιον τρόπο, είδε το παραλήρημα μου.

Δεν έχω να αναπολήσω τίποτα λοιπόν και αυτό μοιάζει να είναι το μόνο που θέλω να κάνω για να ηρεμήσω. Δε θυμάμαι τίποτα παρά μόνο την παιδική μου ηλικία. Την πραγματική μου πατρίδα. Τότε που όλα ήταν καινούργια. Σε αυτές τις αναμνήσεις νιώθω ασφαλής και ηρεμώ λίγο. Αλλά μετά πάλι... Όχι. "Η μνήμη δεν είναι ιστορικός, είναι ποιητής" και η θύμηση αυτού μου αποφθέγματος γκρεμίζει τούβλο-τούβλο την δική μου "ποιημένη" ασφάλεια. Ήμουν ευτυχισμένο παιδί ή έτσι το θυμάμαι τώρα από ανάγκη? Οι γονείς μου που είναι? Έχουν πεθάνει? Ανασφάλεια. Χάλασε κι αυτό μου το καταφύγιο. Γκρεμίστηκε συθέμελα από την αμφιβολία. Είμαι χαμένη πάλι...

Δεν ψάχνω ούτε για εφημερίδες, ούτε τρώγομαι να παρακολουθήσω την τηλεόραση που παίζει για να μάθω την πορεία της κατάντιας του κόσμου. Με νοιάζει μόνο που δε θυμάμαι αν έκανα κάτι για να το αλλάξω. Υποθέτω πως κάτι θα έκανα. Έτσι το σκέφτομαι τώρα. Μετά πάλι πίσω στα δικά μου. Πότε χάρηκα περισσότερο στη ζωή μου? Ποιος ήταν ο μεγαλύτερος μου έρωτας? Πόσες φορές έκλαψα και γιατί? Από ποιόν πληγώθηκα περισσότερο, ποιος με πρόδωσε, τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου? Τελικά το έκανα, είμαι κοντά ή έχασα το δρόμο μου? Ποιος ήταν εκεί για μένα και για ποιόν ήμουν εγώ? Συνέπεσαν ποτέ αυτά τα δύο? Πως σταμάτησε? Το προκάλεσα εγώ? Συναισθηματικά τοπ-τεν που δε μπορώ να συμπληρώσω.

Ίσως θα έπρεπε να νιώθω ανακουφισμένη. Ίσως αυτά που έχω ξεχάσει να είναι άσχημα. Τραυματικές εμπειρίες που τις σβήνει ο εγκέφαλος για να μην τυραννιέται. Ναι, να δεις αυτό είναι και κακώς κάνω που θέλω να θυμηθώ. Από την άλλη... Ποιος μπορεί να απαρνηθεί τον καρπό της γνώσης? Φωτογραφίες! Εκεί θα βρω περισσότερες πληροφορίες. 

Ανακατεύω τα πάντα... Βρίσκω άλμπουμ. Χμ, ομολογουμένως δεν ήμουν fan της κάμερας, όμως πολύ χαρούμενη φαινόμουν σε όλες. Αλλά και πάλι, βγάζει κανείς φωτογραφίες από δυσάρεστα γεγονότα της ζωής του? Τα ευχάριστα είναι αυτά που θέλουμε να θυμόμαστε. Ποιος είναι αυτός και γιατί είμαστε αγκαλιά? Φίλος, εραστής, συνάδελφος? Κι αυτή εκεί που γελάμε κοροϊδεύοντας στο φακό? Φίλη, συγγενής? Φαίνεται πως ήμουν πολύ αγαπητή. Όλοι αυτοί με ξέρανε... Με γνώριζαν όμως στ' αλήθεια? Τι τους είχα εκμυστηρευτεί? Μήπως κατάλαβαν κάτι κακό για μένα και γι' αυτο δεν είναι εδώ κανείς τους? Να δεις που αυτό είναι. Εκτός από χαμένη τώρα είμαι και μετανιωμένη και με κρίση πανικού. Μου κόβεται η ανάσα. Νομίζω πως θα πεθάνω και το μόνο που με νοιάζει είναι πως δε θέλω να βασανιστώ μέχρι να συμβεί και ότι έχω τρεις γάτες. Χαίρομαι που με έχουν ανάγκη και είμαι υπεύθυνη γι' αυτές. Μέσα στο πανικό μου απορώ που τις θυμάμαι.

Κάτι με κάνει και κλαίω με λυγμούς σα να πέθανε κάποιος. Δε μπορώ να θυμηθώ όμως γιατί κλαίω. Ξέρω ότι είναι όνειρο, αλλά δε με νοιάζει. Κλαίω μέχρι που..."

...Ξυπνάω. Το ίδιο γαμημένο όνειρο κάθε φορά!

Άτιτλο

Λένε? Ξεχνούν
     Δε λένε? Θα πουν
          Κάνουν? Μοιραίο
               Δεν κάνουν? Το ίδιο είναι
                    Γιατί να ελπίζουμε? Όλα όνειρο είναι...
                                                                               

Φερνάντο Πεσσόα

Εσύ κι ο γρύλος σου

-Υπάρχει όριο στο παράπονο? Στην εκδήλωση απογοήτευσης?

-Ναι. Υπάρχει. Ο καθένας έχει το δικό του.

-Και τι γίνεται μετά?

-Σαν τι να γίνεται δηλαδή?

-Όταν ξεπεραστεί αυτό το όριο, τι γίνεται?

-Γιατί να ξεπεραστεί? Παραπονιέσαι άδικα? Είσαι γκρινιάρα?

-Μπορεί. Δεν ήμουν. Τώρα τελευταία ίσως να έγινα. Αλλά ορκίζομαι είχα το ελεύθερο να λέω ότι με ενοχλεί.

-Και το "ελευθέρας παραπόνων" γιατί σου δόθηκε?

-Αγνοώ. Υποθέτω από διάθεση για αλλαγή(?) Από επιχείρηση για καλόπιασμα(?) Από κακό υπολογισμό παραπόνων που δεν έλεγα και νόμιζε ότι ήταν λιγότερα(?) Από παντελή έλλειψη ευθύνης γι' αυτά που λέει(?) Άγνωστο...

-Η διάθεση για αλλαγή σημαίνει μια παραδοχή σφάλματος και ενδιαφέρον για διόρθωση. Αλλαγή δεν είδες? Έστω και μια μικρή για να πιαστείς απο 'κει και να συνεχίσεις?

-Σχεδόν καμία... Ή μπορεί να ήταν τόσο μικρή που κουράστηκα να παραπονιέμαι πια για τα ίδια πράγματα. Να σκέφτομαι πως δεν αξίζει τη φασαρία.

-Δε μπόρεσε δηλαδή να αλλάξει? Γιατί? Ήταν πολλά αυτά που ζητούσες? Μήπως είχες άδικο μωρέ?

-Δεν ξέρω. Σίγουρα είχα τουλάχιστον μισό δίκιο. Εγώ νομίζω πως δεν υπήρχε ισχυρό κίνητρο αλλαγής. Δουλειά δίχως κέρδος, σα να λέμε. Κοινώς, ίσα και που χέστηκε. Και είναι άσχημο να το σκέφτεται αυτό κάποιος που αγαπάς ξέρεις...

-Είσαι σίγουρη πως είναι έτσι? Δεν είμαστε όλοι καλοί στο να δείχνουμε την αγάπη μας. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει.

-Όσο περνάει ο καιρός συνειδητοποιώ πράγματα που δε θα πίστευα ότι ισχύουν...

-Έχει συμβεί σε όλους αυτό. Έχεις στοιχεία για την εγκυρότητα αυτών που έχεις συνειδητοποιήσει?

-Ναι...Έχω. Και θα αποκτήσω ακόμα περισσότερα. Όλα προχωρούν με μαθηματική ακρίβεια όπως τα έχω προβλέψει.

-Τα στοιχεία τα είχες και πριν το "ελευθέρας"?

-Ναι...

-Τότε γιατί έχασες το χρόνο σου να παραπονιέσαι για μια τελειωμένη κατάσταση?

-Τι να έκανα?

-Να ξόδευες αυτό το χρόνο στο να συνηθίσεις στην ιδέα πως δε θα αλλάξει τίποτα και να δεις τι θα κάνεις από 'κει και πέρα.

-Το είδα σαν μια κίνηση καλής θέλησης και αυτές τις κινήσεις οφείλουμε να τις επικροτούμε.

-Ας βαρούσες παλαμάκια τότε! Ας έλεγες "μπράβο για την προσπάθεια". Η θέληση δεν έχει να κάνει σε τίποτα με την ικανότητα.

-Είμαι σίγουρη πως μετά από τόσα χρόνια ξέρω για τι είναι ικανός και για τι όχι. Εξάλλου, τον έχω ζήσει να μπορεί αυτά για τα οποία παραπονιέμαι. Αλλά τώρα μου είχε πει ότι θα άλλαζε.

-Άρα μπορεί. Απλά όχι πια μαζί σου, τότε. Με το στανιό δε γίνονται αυτά. Χώριζε τα τσανάκια σου σιγά-σιγά. Σε τελική ανάλυση, δεν έχει και μεγάλη σημασία τι θέλουμε αλλά τι μπορούμε.

-Κι αν δε θέλω να τελειώσει άδοξα και έτσι όπως πάει δηλαδή, ολοκληρωτικά?

-Δε θες, σύμφωνοι... Αντέχεις όμως να προσπαθήσεις κι άλλο? Αν μπορείς, βουρ στο ψητό!

-Δε μπορώ. Έχεις δίκιο. Κουράστηκα. Αλλά πως θα κάνω κάτι που δε θέλω?

-Και που δεν θες... Αργά ή γρήγορα θα γίνει. Θες δε θες.

-Τέρμα τα παράπονα, τέρμα όλα. Απλά θα περιμένω το τέλος.

-Μη περιμένεις τίποτα. Αυτό είναι το μυστικό... Παραιτήσου των προσδοκιών σου από το συγκεκριμένο άνθρωπο. Γίνε ο ευχάριστος άνθρωπος που ήσουν. Αφού το τέλος είναι αναπόφθεχτο, τουλάχιστον προστάτεψε τον εαυτό σου.

Γενεθλιάζω Episode II

"Αυτό, για την φανταστική διασκευή που κάναμε μαζί το 1999 στη Σκωτία!"

Έχεις δίκιο! Η ερμηνείες μας ήταν αλησμόνητες! Πρέπει να τις βγάλουμε στο u tube να δεις πόσα χτυπήματα θα έχουμε (κυριολεκτικά και όλα στα δόντια...)

Εδώ αναλαμβάνω εγώ! Φανταστείτε κλινική σε εφημερία (ευτυχώς χωρίς περιστατικό), γύρω στις δύο το πρωί και εμένα με την κοπέλα αυτή να χορεύυμε μπροστά στις κάμερες στη ρεσεψιόν επειδή το ακούσαμε στο ραδιόφωνο. Ναι ναι.. είναι δύσκολες οι νύχτες και χρειάζεται μερικές φορές μια διέξοδος...

"Τόοοοοοοοοσα καλοκαίαιαιαιαιαιαιρια!!!!! Θυμάσε?? εγώ κουτσή στο αυτοκίνητο σου πηγαίνοντας για καφέ στο Μικρολίμανο αυτό τον φοβερό μήνα Μάϊο???!!!! Ε??? θυμάσαι??? Να ξέρεις πάντως ότι χαίρομαι πάρα πολύ που σε έχω φίλη μου (πραγματικά έτσι σε αισθάνομαι)- κ θέλω να πιστεύω κ εσύ - και σε αγαπάω πολύ πολύ!!!! Όχι ρουφιάνα που νόμιζες ότι δεν θα σε συγκινούσα!! Αν δεν συγκινήθηκες....φτου σου!!!!"

Κι άμα συγκινήθηκα? Φτου σ' εσένα?

Τα βράδια μου τα εργένικα...κοιμάμαι σαν το ζώο!

 "Στο φροντηστήριο αγγλικά, η δασκάλα να κάνει μάθημα κι εμείς να έχουμε περασμένο από ένα ακουστικό στο μανίκι και να ακούμε από το ίδιο walkman. Αυτό είσαι σίγουρα εσύ."

Και μετά να με βάζεις να σου γράφω και τους στίχους! Αυτό ήσουν εσύ! Στα τραγούδια που θα'ρθουν και στα κουσούρια που δεν σταματάνε ποτέ! Ακόμα και μετά από ΤΟΣΑ χρόνια!

Αααααχ "ευτυχισμένη μοναρχία"! αααχαχαχαχα

Γενεθλιάζω Episode I

Πριν από 35 Νοέμβριδες γεννήθηκα και τα παρακάτω τραγούδια είναι τα δώρα των φίλων μου! Ευχαριστώωωωωω... Ήσασταν όλοι τόσο απαίσιοι όσο περίμενα!

Ξέρω, ξέρω... κι επαυξάνω!

Μαναρι μου!!!!Αυτο ειναι το τραγουδι που μου θυμιζει το Μαρακι......smooch!!!!

Ψηλά τα χέρια γιατί τόσο σ'αγαπώ! Πέρασε ο καιρός...

"Δεν ξέρω εάν ακούγοντας το τραγούδι θυμάμαι εσένα, αλλά σίγουρα, όσο περισσότερο σε γνωρίζω, τόσο περισσότερο μου θυμίζεις το τραγούδι."

Όταν μεγαλώσω (ναι, κι' άλλο!) υπόσχομαι να σε παντρευτώ!

"Θυμάσαι? Όταν είχε βγει ήμασταν στο Εδιμβούργο. Καθόμασταν η μία δίπλα στην άλλη, κοιτιόμασταν στα μάτια, παίρναμε την πιο γλυκιά έκφραση παπαδιάς, βάζαμε κορώνα στην φωνή και κάθε φορά στο τέλος της πρότασης the sweetest thing ή κλάναμε ή ρευόμασταν ή κάναμε τέτοια χαριτωμένα!!! Δεν έχει περάσει ΜΙΑ φορά τα τελευταία δέκα χρόνια που να έχει παίξει οπουδήποτε αυτό το τραγούδι και να μην έχω σκάσει χαμόγελο τζοκόντα όπως μας θυμάμαι...!"

Επίσης κάναμε ότι μυρίζαμε τη μασχάλη μας και μετά δήθεν πεθαίναμε από τη βρώμα! Θυμάμαι, νοσταλγώ, σιχαίνομαι, συγκινούμαι και γελάω ταυτόχρονα! Πάντα έτσι είμαστε εμείς όμως. Ανάμικτες (ή να πω ανάκατες?) στη συναναστροφή μεταξύ μας.

Έτσι γιατί ξυπνάω ζωώδη ένστικτα... Ή μήπως εγώ είμαι το ζώο?

"Ένα είναι το τραγούδι που σε θυμίζει...
"Άνοιξη ξανά... ακόμα τι να θυμηθώ, απ' τον καιρό που οι δυο μαζί ξεκινούσαμε εκεί... Ραντεβού στη χαρά...."
Κι αυτό γιατί η θύμησή σου πάντα με πλημμυρίζει χαρά!"

Τα δικά μας ραντεβού δε θα τελειώσουν ποτέ. Το ξέρεις ε?
 

"Ένα τραγούδι είναι πάντα εσύ. Το γιατί το ξέρεις κι εσύ. Εσύ μου το έμαθες άλλωστε."

Γεννημένη δασκάλα... Master of disaster με distinction παρακαλώ!

"afierwmeno..jejeje kai xronia trela ..ssssss.."

Θέλω να μου ξεκαθαρίσεις κάτι για να ξέρω... Ποιος βλέπει ποιόν και ποιος παθαίνει το ατύχημα τελικά? 

"ena tragoudi pou dikaiomatika thimamai esena otan to akouo kai eidika otan skeftomai na antigrafeis tis kiniseis me treli epitixia...."

Μόνο τρελή...? Θεότρελη επιτυχία!!!

"epeidi mpainei o xeimonas...epeidi tora teleutaia anapolo ta palia..."

Χμμμ... να σου πω ένα μυστικό? Κι εγώ το ίδιο και σε μεγάλες δόσεις. Άντε να χαθείς κι εσύ παλιοκόριτσο γιατί μου θύμησες και νοστάλγησα πολύ περισσότερα απ'όσα θα'πρεπε!

 

Στην υγειά των τρελών

"Aς πιούμε στην υγειά των τρελών, των απροσάρμοστων, των επαναστατών, των ταραχοποιών.Σε αυτούς που βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά, που δεν τιμούν τους κανόνες, που δεν σέβονται την τάξη…
 

 Μπορεί να τους επαινέσεις, να διαφωνήσεις, να τους τσιτάρεις, να δυσπιστήσεις, να τους δοξάσεις ή να τους κακολογήσεις. Αλλά δεν μπορείς να τους αγνοήσεις. Γιατί αλλάζουν πράγματα. Βρίσκουν, φαντάζονται, βοηθάνε, ερευνούν, φτιάχνουν, εμπνέουν. Σπρώχνουν μπροστά τα πάντα. 

Ίσως, πρέπει να είναι τρελλοί. Πώς αλλιώς θα κοιτάξουν ένα άδειο καμβά και θα δουν έργο τέχνης; Ή θα καθίσουν στη σιωπή και θ’ ακούσουν τραγούδι που δεν έχει γραφτεί; Εκεί που κάποιοι βλέπουν τρελούς, εμείς βλέπουμε μεγαλοφυΐες. Γιατί οι άνθρωποι που είναι αρκετά τρελοί για να πιστεύουν ό,τι μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο, είναι αυτοί που στο τέλος το κάνουν."

Τζακ Κέρουακ

Τι με κοιτάζεις Ρόζα...

<<Ο Φρίντριχ Ένγκελς είπε κάποτε: "Η αστική κοινωνία βρίσκεται μπροστά σε ένα δίλημμα: ή πέρασμα στο σοσιαλισμό ή ξανακατρακύλισμα της ανθρωπότητας στη βαρβαρότητα". Τι σήμαινε όμως "ξανακατρακύλισμα στη βαρβαρότητα" από το σημερινό επίπεδο του ευρωπαϊκού πολιτισμού; Μέχρι σήμερα διαβάζουμε, αναμφισβήτητα, τα λόγια αυτά χωρίς να εμβαθύνουμε στο νόημα που κρύβουν και τα παραθέτουμε χωρίς να προαισθανόμαστε την τρομερή βαρύτητά τους. Σήμερα όμως, αρκεί να ρίξουμε μια ματιά γύρω μας για να καταλάβουμε τι σημαίνει κατρακύλισμα της αστικής κοινωνίας στη βαρβαρότητα.>> Ρόζα Λούξεμπουργκ

Στις 15 Ιανουαρίου του 1919, η Ρόζα Λούξεμπουργκ, μαρξίστρια και ηγετική μορφή των «Σπαρτακιστών», δολοφονείται από τα Freikorps, τις εθνικιστικές πολιτοφυλακές για την καταστολή της επανάστασης του Γενάρη στη Γερμανία.

Κείμενο του Νίκου Καζαντζάκη για την Ρόζα Λούξεμπουργκ:

Η κραυγή της Ρόζας Λούξεμπουργκ

«Κίνησα το πρωί για τον Διόνυσο, στην Πεντέλη. Κρατούσα τα "Γράμματα" της Ρόζας Λούξεμπουργκ κι ήθελα να τα διαβάσω ψηλά στη μοναξιά, κάτω από τα πεύκα.

Γυάλιζε ο αέρα ακίνητος κι άστραφτε σαν ατσάλι· απάνω του, σαν ξόμπλια σμαλτωμένα, τα δέντρα, οι πεταλούδες, τα σπίτια των ανθρώπων. Η Πεντέλη μπροστά μου, η μάνα, με τον ανοιχτό πληγωμένον κόρφο, που είχε γεννήσει τους Θεούς· ζερβά μου ο Πάρνης γαλάζιος και τραχύς. Μύριζε το θυμάρι, η αφάνα· οι βελόνες των πεύκων, διχαλωτές, έσταζαν τον ήλιο.

Στο Διόνυσο, βρήκα ένα παλιό μου φίλο. Είχα χρόνια να τον δω. Α! τους ηρωικούς αγώνες μας για τη δημοτική γλώσσα, τα μανιφέστα που ξαπολούσαμε, τις κρυφές μας συνεδρίες στα υπόγεια ενός μεγάλου σπιτιού, τους νέους που φέρναμε στα κατηχούμενα τούτα να τους φωτίσουμε, να πληθύνουμε, ν’ ανεβούμε από τα υπόγεια, να φωτίσουμε την Ελλάδα.

Έπειτα σκορπίσαμε. Άλλοι παντρεύτηκαν, άλλοι βαρέθηκαν, άλλοι διορίστηκαν κι ησύχασαν. Όταν τους συναντώ στο δρόμο, κάνω πως δεν τους βλέπω από ευγένεια – φοβούμαι μήπως θυμηθούν και κοκκινίσουν. Μα σήμερα δεν μπόρεσα να ξεφύγω. Μόλις πρόβαλα στο μικρό ξενοδοχείο του Διονύσου, να ο φίλος μου με το μπαστούνι του, με το καπέλο γυριστό, να μην τον κάψει ο ήλιος γλυκοκουβέντιαζε με πέντ’ έξι κοπέλες. Πώς πάχυνε! Τα μάτια του ήταν πρησμένα, τα μάγουλά του κρέμουνταν, το πηγούνι του αναπαύονταν απάνου στο διπλό προγούλι.

-Πώς πάχυνες! του είπα.
-Ναι, πήρα τον κατήφορο. Στρώνω τραπέζι για τα σκουλήκια. Γεροντόπαχο. Δε σκοτίζομαι πια για τίποτα, δεν μπορώ να αφομοιώσω καμιά καινούρια ιδέα. Είμαι ήσυχος.
Και σε λίγο πρόσθεσε:

-Άλλαξαν οι συνήθειές μου. Παντρεύτηκα βλέπεις. Δεν περπατώ πια, βαριέμαι. Αγαπώ τις απλές κουβέντες, τη μαστίχα και τα παιδιά μου.

Θέλησα να του θυμίσω τους αγώνες μας. Όλα τα θυμόταν ήσυχα, χωρίς θλίψη, χωρίς ντροπή.
-Κάναμε ό,τι μπορούσαμε. Σήμερα οι νέοι άλλαξαν. Γίνηκαν επαναστάτες, δε σέβουνται.

Μα καθόλου δε θεράπευε πια την καρδιά μου όλη τούτη η ωραιότητα. Σαν παμπάλαιη μου φάνηκε Σειρήνα, που μάταια μάχουνταν να μας γοητέψει και να ξεχάσουμε το τραχύ, χωρίς γλύκα κι ωραιότητα σύγχρονο χρέος.

Ανέβαινα βιαστικός, κλεισμένος μέσα στην αγωνία μου. Σήμερα μια γυναίκα άσκημη, χλωμή, απελπισμένη, ανένδοτη, ήταν μαζί μου· ως άγγιζες το χέρι μου το μικρό βιβλιαράκι της Ρόζας Λούξεμπουργκ, έφρισσα, σα να με άγγιζε το νευρικό, νεκρό της χέρι και με οδήγαε.

Μια μέρα την είχα δει σε μια μικρή γερμανική πολιτεία, πάνου σε ένα τραπέζι, να μιλάει σε χιλιάδες εργάτες και πεινασμένους. Ήταν αδύναμη, σα ραχητική, φορούσε ένα παλιό σάλι, έτρεμε από το κρύο κι έβηχε. Μα πότε δεν θα ξεχάσω την κραυγή που τινάχτηκε από το ανεμικό της στόμα κι ανέβηκε στον ουρανό: «Ελευτερία, φως, δικαιοσύνη. Να χαθούμε, όλοι αδέλφια, για να σώσουμε τη γης!».

Πολλοί κλαίγαν, άλλοι βλαστημούσαν και φοβέριζαν. Οι καλοθρεμμένοι αστοί περνούσαν και σφύριζαν. Ήρθαν οι αστυφύλακες και την κατέβασαν από το τραπέζι και την πήραν στη φυλακή. Ποτέ δε θα ξεχάσω τη ματιά της προς τους αψηλούς, βάρβαρους στρατιώτες. Έλεος, αγανάχτηση και θλίψη. Σα να μετρούσε πόσο σκοτάδι υπάρχει ακόμα, πόση σκλαβιά και τι αγώνας χρειάζεται!

Μιαν άλλη μέρα: Είχε κηρυχτεί ο παγκόσμιος πόλεμος, τα γερμανικά σιδερόφραχτα στρατεύματα κίνησαν να δρασκελίσουν τα σύνορα και να μπουν στη Ρωσία.
Άξαφνα, μια χλωμή γυναίκα όρμησε, στάθηκε απάνου στα σύνορα κι άνοιξε τα δυο μικρά της αδύναμα χέρια να σταματήσει τους στρατούς που προχωρούσαν. Ήταν η Ρόζα Λούξεμπουργκ.
Τη φυλακίζουν. Από τη φυλακή της κοιτάζει τον ήλιο, τα πουλιά, τα σύννεφα, ακουμπισμένη στα κάγκελα.

Ξαπλωμένος στην κορφή του βουνού διαβάζω τα γράμματα της στην αγαπημένη της φιλενάδα, τη Σόνια: «Κάποτε μου φαίνεται πως δεν είμαι ανθρώπινο πλάσμα, μα ένα πουλί ή ένα οποιοδήποτε ζώο, που πήρε ανθρώπινη μορφή. Περσότερο ταιριάζει στην ψυχή μου μια γωνίτσα περβόλι, ένα χωράφι και να ΄μαι ξαπλωμένη στο χορτάρι, ανάμεσα στα έντομα, παρά να βρίσκουμαι σ’ ένα συνέδριο σοσιαλιστικό. Σε σένα μπορώ να κάμω μια τέτοια εξομολόγηση, γιατί βέβαια δε θα με φανταστείς εσύ πως προδίνω την ιδέα. Το ξέρεις, πως μεόλα αυτά, ελπίζω να πεθάνω στο μετερίζι μου: σε μια μάχη στα οδοφράγματα ή μέσα στη φυλακή…».
Γιομάτη επικίντυνα πλούτη κι αντινομίες ήταν η ψυχή της, όπως κάθε μεγάλη ψυχή.

Και παρακάτω γράφει:

«Τη στιγμή που σου γράφω ένας μεγάλος βάβουλος μπήκε στο κελί της φυλακής μου· το γιομώνει με τη βαριά, σα βαρύτονου, φωνή του. Τί ωραίος που είναι, τί βαθύτατη χαρά ζωής αναπηδάει μέσα από το βούισμά του, το γιομάτο δύναμη, ζέστα καλοκαιριάτικη και μυρωδιές από τα λουλούδια!»

«Σονίτσα» γράφει μιαν άλλη μέρα, «παραπονιέσαι με λόγια πικρά γιατί με κρατούν τόσον καιρό φυλακή και φωνάζεις: «Πώς είναι δυνατόν οι ανθρώποι να ορίζουν την τύχη άλλων ανθρώπων;» Αγαπητό μικρό μου πουλί, σε όλη την ιστορία ανθρώποι ορίζουν την τύχη άλλων ανθρώπων, κι η αδικία τούτη, έχει βαθύτατα τις ρίζες της στις υλικές συνθήκες της ζωής.

Μονάχα η εξέλιξη, μέσα από αναρίθμητες σπασμωδικές κρίσεις, μπορεί να φέρει τη λύτρωση. Σήμερα ζούμε ένα από τα πιο τρικυμισμένα κεφάλαια της εξέλιξης αυτής και ρωτάς: Προς τί όλα τούτα; Το ερώτημα τούτο δεν έχει νόημα όταν αγκαλιάσεις ολάκερο τον κύκλο της ζωής. Προς τί να υπάρχουν πουλιά στον κόσμο; Δεν ξέρω. Μα χαίρουμαι που υπάρχουν και γλυκύτατα παρηγοριέμαι, γρικώντας ξαφνικά ένα βιαστικό τσι-τσι-μπε να μου έρχεται μακριάθε, απάνου από τον τοίχο.

Άλλωστε υπερτιμάς τη γαλήνη μου. Δυστυχώς η εσωτερική μου ισορροπία και μακαριότητα ταράζεται κι από τον πιο ανάλαφρο ίσκιο που περνάει ποπάνω μου κι υποφέρω τότε αδήγητο μαρτύριο. Μα τις στιγμές αυτές μου είναι αδύνατο να προφέρω λέξη.».

Σε ένα άλλο γράμμα της περιγράφει με πόνο τα βουβάλια που σέρνουν μεγάλα κάρα και κουβαλούν στις φυλακές τα αιματωμένα ρούχα από τον πόλεμο. Ένας στρατιώτης τα χτυπούσε και χάραζε, έως το αίμα, τη ράχη τους:

«Την ώρα που ξεφόρτωναν τα κάρα, τα βουβάλια έμεναν ακίνητα εξαντλημένα και το ένα, εκείνο που έτρεχε αίμα, κοίταζε θλιμμένο, ίσα, μπροστά του. Όλη του η μορφή και τα μεγάλα του μαύρα μάτια, τα τόσο γλυκά, είχαν την έκφραση του παιδιού που τιμωρήθηκε σκληρά χωρίς να ξέρει την αιτία· έκλαψε πολύ και δεν ξέρει πια πώς να γλυτώσει από το μαρτύριο κι από την κτηνώδη βία.

Στεκόμουνα μπροστά στο κάρο και το πληγωμένο ζώο με κοίταζε. Τα δάκρυα τινάχτηκαν από τα μάτια μου· ήσαν τα δάκρυά του. Ω δύστυχο βουβάλι μου, αγαπημένε φτωχέ αδερφέ μου, είμαστε κι οι δυο ανυπεράσπιστοι και βουβοί, ενωμένοι κι οι δυο στο πόνο, στην ανημποριά και στη λαχτάρα!»

Θάμα είναι η ευαισθησία τούτη της καρδιάς σε μια γυναίκα με τόση οξύτατη λογική και διαλεκτική δεινότητα και σοφία.

Κι ακόμα περισσότερο η Ρόζα Λούξεμπουργκ είχε και την Τρίτη ανώτατη αρετή: Δεν ήταν μονάχα λεπτότατα παθαινόμενη καρδιά, δεν ήταν μονάχα ανυπέρβλητα λαγαρός θεωρητικός νους – μα ήταν και μια ζωή γιομάτη Πράξη: αμείλιχτος πολεμιστής, έτρεχε από πόλη σε πόλη, μιλούσε στις πλατείες, στα καφενεία, στα εργοστάσια, πήγαινε μπροστά από τους εργάτες σε συλλαλητήρια κι απεργίες.

«Σονίτσαα, Σονίτσα, κράτα ό,τι κι αν γίνει, τη γαλήνη σου και την ηρεμία. Τέτοια είναι η ζωή και πρέπει να την παίρνεις όπως είναι, με γενναιότητα, με όρθιο το κεφάλι και με χαμόγελο στα χείλη, μπροστά και ενάντια στα πάντα!»

Και το τελευταίο της γράμμα, λίγο πριν την σκοτώσουν:

«Η ψυχή μου βρίσκεται σε τέτοιο πυρετό, που είναι αδύνατο να δέχουμαι πια τους φίλους μου και να νιώθω πως μας επιβλέπουν οι φύλακες. Το βάσταξα με υπομον’η όλα τούτα τα χρόνια κι αν ήταν άλλοι καιροί, θα ‘κανα υπομονή. Μα τώρα που όλα συθέμελα άλλαξαν, δεν το ανέχομαι πια. Να μ’ επιβλέπουν την ‘ωρα που μιλω΄και να να μη με αφήνουν να προφέρω λέξη για ότι βαθύτατα μ’ ενδιαφέρει, μου κατήντησε τόσο μαρτύριο, που προτιμώ να στερηθώ κάθε επίσκεψη, ωσότου να μπορέσουμε να ιδωθούμε σαν ελεύτεροι άνθρωποι».
Σε λίγο καιρό, τον Γενάρη του 1919, τη σκότωσαν!

Αχ! Πως ανέβηκε ξαφνικά, μέσα στην Πεντέλη, η κραυγή: - Βοήθεια!

Δεν ήταν μια γυναίκα που φώναζε – ήταν η κραυγή, η σημερινή, ολάκερης της Γης.
Κατέβαινα το βουνό ταραγμένος. Τα δάκρυα είχαν τιναχτεί από τα μάτια μου. Πώς όταν είδα τη γυναίκα τούτη στη μακρινή πολιτεία να φωνάζει, απάνω στο τραπέζι, μικρή, αδύναμη κι άσκημη, πώς να μη χυθώ να σφίξω το χέρι της και να πάω μαζί της! Μα θυμούμαι, πειράχτηκα κι απόστρεψα το πρόσωπό μου. Ένας γιατρός, που ήταν μαζί μου είπε: «Θα είναι υστερική· θα την πάντρευα να ησυχάσει». Κι εγώ γέλασα, θυμούμαι.

Φρίσσω λογιάζοντας πόσο κτήνος μπορεί να ‘ναι ο άνθρωπος, χωρίς να το νιώθει. Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα ξεπέσει τόσο, μεγαλύτερη αμαρτία δεν έκαμα.

Και τώρα τα δάκρυα ανεβαίνουν, μια καρδιά χτυπάει και γιομίζει με αντίλαλο την ερημιά, η ζωή ανασηκώνεται όλη απάνου στους αδύναμους, καμπουριασμένους ώμους της χλωμής τούτης μεγαλομάρτυρης αδελφής.

Έφυγε η κραυγή από το στήθος της, λευτερώθηκε από το εφήμερο κορμί της και δουλεύει, φωνάζοντας πολεμικά, μέσα στα στήθη των ανθρώπων. ΄

Τέτοια η κραυγή της λευτεριάς. Έκαμε χρόνια να φτάσει και να χτυπήσει την ψυχή μου. Άλλες ψυχές, πιο χαμηλά, πιο πέρα, ακόμα δεν τη γρίκησαν. Βλέπουν μια γυναίκα ν’ ανοίγει το στόμα της, να σηκώνει τα χέρια απάνου σ’ ένα τραπέζι, μα δεν ακούν τί λέει: ύστερα από πέντε, δέκα χρόνια, θ’ ακούσουν· κι η ψυχή τους θα τιναχτεί κραυγάζοντας.

Η κραυγή της Ρόζας Λούξεμπουργκ σκίζει τα σωθικά μας: -Βοήθεια!»

Ο αέρας άλλαξε, αναπνέει μιαν άνοιξη βαριά, γιομάτη θειάφι. Ποιος φώναξε; Εμείς φωνάζουμε, οι αδικημένοι άνθρωποι! Κι ύστερα σιωπή· ξεχνούμε από τεμπελιά, από συνήθεια, από φόβο. Μα ξάφνου πάλι η κραυγή σκίζει τα σωθικά μας. Γιατί δεν είναι απόξω, δεν είναι μακριά, δεν έρχεται, για να μπορούμε να ξεφύγουμε – μέσα στην καρδιά κάθεται η κραυγή και φωνάζει.

Ανίλεη, αυστηρή είναι η στιγμή που περνούμε. Δε στρέφουμε πια το πρόσωπό μας στον ουρανό, ζητώντας βοήθεια. Ξέρουμε, ουρανός και γης είναι ένα. Ο νους, ας είναι ο ποιητής ουρανού και γης· αυτός ανέλαβε όλη την ευθύνη του χαμού ή της σωτηρίας. Ο νους μας είναι σαν το «Μικρό Σκορπιό» μιας αφρικάνικης παράδοσης, που αν την ήξερε, πολύ θα την αγαπούσε η Ρόζα Λούξεμπουργκ.

«Ο μικρός σκορπιός είπε: - Εγώ, ο μικρός σκορπιός ποτέ δε θα επικαλεστώ το όνομα του Θεού. Εγώ, ο μικρός σκορπιός, όταν θέλω να κάμω τίποτα, θα το κάμω με την ουρά μου»!"

Ελληνικό παράρτημα το «Ιδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ»

«“Τάξη βασιλεύει στο Βερολίνο!” Ηλίθιοι μπράβοι! Η “τάξη” σας είναι χτισμένη στην άμμο. Αύριο κιόλας η επανάσταση θα ανυψωθεί με μια βροντή και με σαλπίσματα θα ανακοινώσει στον τρόμο σας: Ήμουν, Είμαι, Θα είμαι!». Ρόζα Λούξεμπουργκ.

 

Γεωμετρία ανθρώπων

Ο κάθε άνθρωπος είναι πολυεδρικός. Κανείς δεν είναι αμιγώς ένα πράγμα ούτε μόνο αυτό που βλέπουμε. Η κάθε πλευρά αντιστοιχεί σε μια ιδιότητα του, σε ένα χαρακτηριστικό του. Το εμβαδόν της κάθε πλευράς, αντιστοιχεί στο πόσο μεγάλο κομμάτι της προσωπικότητάς του καταλαμβάνει αυτό το χαρακτηριστικό. Το χρώμα της κάθε πλευράς αντικατοπτρίζει την ένταση αυτού του χαρακτηριστικού.

 

Η οπτική γωνία από την οποία κοιτάζουμε αυτόν τον "πολυεδρικό" άνθρωπο βοηθάει να σχηματίσουμε μια γνώμη γι’ αυτόν. Άλλοι με το που τους κοιτάμε γυρίζουν σαν τις σβούρες και μας δείχνουν όσες περισσότερες πλευρές τους προλαβαίνουν, άλλοι μένουν ακίνητοι και πρέπει εμείς να αλλάζουμε οπτική γωνία για τους παρατηρήσουμε ολόκληρους, και άλλοι όσο και να φέρνουμε βόλτες γύρω τους γυρίζουν μαζί μας αρνούμενοι να μας εκθέσουν τις υπόλοιπες πλευρές τους. 

Φανταστείτε… Οι έδρες, τα εμβαδά, τα χρώματα και η κινητικότητες που μπορούν να υπάρξουν δεδομένου πως κανείς άνθρωπος δεν είναι ίδιος με κάποιον άλλον. Φανταστείτε και τον εαυτό σας σαν ένα αντίστοιχο πολυεδρικό σχήμα. Ποια είναι η πλευρά που δείχνετε στους άλλους, ποιες οι γειτονικές της, ποια τα εμβαδόν τους, ποια τα χρώματα και ποια η κινητικότητά σας. Μετά αναλογιστείτε πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να αλληλεπιδράσετε με έναν άλλον "πολυεδρικό" άνθρωπο και ίσως οι άνθρωποι που ήδη συναναστρέφεστε τι πολυεδρικές ιδιότητες έχουν. Δεν το λέω για κακό. Ποια η γοητεία στο να είμαστε όλοι πανομοιότυποι άλλωστε?

 

Να δείτε πού ήθελα να καταλήξω… Α, ναι… Πουθενά.

Ο πόλεμος του κόλπου...

Όταν μιλάμε γενικά για "κόλπο", μπορεί να εννοούμε ένα από από τα παρακάτω. 

• Πρώτο είναι ο κόλπος ο γεωγραφικός. Δηλαδή η κοιλότητα στην οποία η θάλασσα εισδύει στη στεριά (πχ. ο κόλπος του Μεξικού).

• Δεύτερο είναι ο κόλπος εννοώντας την αγκαλιά, τον κόρφο. Το μέρος του σώματος μεταξύ στήθους και βραχιώνων.

• Τρίτο είναι το κόλπο υπό την έννοια της κομπίνας (πχ. το μεγάλο κόλπο).

• Τέταρτο είναι το εσωτερικό ενός οργανισμού, μια ομάδας, ενός άμεσου περιβάλλοντος (πχ. τον ξαναδέχτηκαν στους κόλπους της οικογένειας)

• Πέμπτο  ο κόλπος ο ανατομικός. Η εσωτερική κοιλότητα του σώματος και ιδιαιτέρως της καρδιάς (π.χ μου ήρθε κόλπος) και

• έκτο είναι ο γυναικολογικός, μεταξύ μήτρας και αιδοίου όπου κατά τη συνουσία διεισδύει το πέος. 

Επειδή οι πρώτοι πέντε δεν είναι το στοιχείο μου θα ξεφτιλίσω τον έκτο! Τον γυναικολογικό.

Έχω παρατηρήσει (και έχω στοιχεία, δε μιλάω στα κουτουρού εγώ) μια αντρική κλίση προς το σεξ σε τέτοιο βαθμό που να γίνεται πόλεμος για τους διαθέσιμους γυναικείους κόλπους. Δεν ξέρω που να το αποδώσω, αλλά όσο βαθαίνει η κρίση, τόσο οι άντρες καυλαντίζουν μετά μανίας οπουδήποτε μπορεί να κυκλοφορεί γυναικείος κόλπος. Στα νοσοκομεία, στα νεκροταφεία, στα ψιλικατζίδικα, στα πεζοδρόμια, στον ΟΑΕΔ, στις πλατείες, στην κίνηση στην Κηφισίας (και λίγο στην Πειραιώς στη κάθοδο μεταξύ 8:00 και 10:00 το πρωί), στα σούπερ μάρκετ, στα σινεμά. Χαράς ευαγγέλια για εμάς τις λέφτερες που περιμένουμε να βρούμε το "λιμάνι" μας πριν καταντήσουμε σαν πραγματικές μαούνες...

ναι.. ναι...

Για μισό λεπτό όμως...

Μιλάμε για την πλειοψηφία των ελεύθερων αντρών χωρίς βέβαια να εξαιρούμε και έναν σεβαστό αριθμό παντρεμένων (με παιδιά ή χωρίς δεν έχει σημασία) αλλά σε καμία περίπτωση δε μιλάμε για οποιουδήποτε είδους (ακόμα και ίχνους) δέσμευση (ουτέ καν σχέση), αλλά για τα γνωστά "αερογαμήσια" τύπου: στο σεξ δε θέλω να είναι η γυναίκα από πάνω, γιατί έτσι δε μπορώ να φύγω αρκετά γρήγορα σε περίπτωση που αρχίσω να πιέζομαι ψυχολογικά από μόνος μου. Επίσης αυτούς τους τύπους (τους αυτοψυχοπιεζόμενους αερογαμιάδες) τους λέω και "κολιμπρί"... (λανσάρω χαρακτηρισμό/μόδα τώρα για να συνενοούμαστε εμείς οι όλης της γης οι αερογαμημένες!).

Η φωτό δικαιολογεί το χαρακτηρισμό. Στον αέρα κι έτοιμα για φευγιό τα κολιμπρί...

Ελέω οικονομικής κρίσης, τα κολιμπρί (γνωστοί ευθυνόφοβοι) κοιτάνε ότι φάνε, ότι πιούνε κι ότι αρπάξει ο πούτσος τους και μάλιστα όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα. Λες και θες δανεικά ένα πράγμα και τρέμει το χειλάκι τους μη μείνουν λίγο παραπάνω και προλάβεις και τους τα ζητήσεις. Είναι εποχές για να θέλει η κάθε παρτόλα σχέση? Έχουν και προβλήματα! Δυσανασχετούν με το τηλέφωνο (γιατί έχουν και προβλήματα), πνίγονται με τις συζητήσεις (γιατί έχουν και προβλήματα), αρρωσταίνουν με τον προγραμματισμό ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να ορίσετε το επόμενο ραντεβού (γιατί έχουν και προβληματα). Αλλά όταν τους σηκωθεί... miracolo!!! Όλα τα σφάζουν, όλα τα μαχαιρώνουν. Σε ρημάζουν στα τηλέφωνα ότι δήθεν τους έλειψες, κάνουν ζουζουνιές, ερωτήσεις, μέχρι και φιλοσοφικές τοποθετήσεις... Ένα φεγγάρι πέτυχα έναν που μου "χτύπησε" ότι για χάρη μου άφησε ματς του ολυμπιακού! Κι άμα άντρας παρατήσει τη μπάλα για χάρη σας, σημαίνει ότι έχει να πηδήξει καιρό και μην τον χορτάσετε αμέσως με σεξ γιατί όλα αυτά τα προνόμια θα εξαφανιστούν μονομιάς! Με το σταγονόμετρο να τον έχετε μέχρι να βαρεθείτε εσείς πρώτες.

Και όλα αυτά για να παρκάρουν το "ΙΧ" τους στην "πυλωτή" σας (δεν ξέρω εάν με εννοείτε....). Όταν ξεφορτώσουν με το καλό, πίσω στο μουγκοφόν, στο "βαρύ πεπόνι" και στο "οι άντρες δε μιλούν πολύ στο νου σου να το γράψεις" μέχρι την επόμενη φορά πάλι και πάει λέγοντας... Ούτε δανεικά να ήθελες τους είχες ζητήσει... στα λόγια μου έρχομαι πάλι!

Βέβαια, επειδή άδικη εγώ δεν είμαι (ή τέλος πάντων δεν είναι αυτή η πρόθεσή μου) να πούμε ότι δεν είναι όλοι οι άντρες έτσι. Υπάρχουν και αυτοί που λένε και καμιά κουβέντα! Αυτούς όμως τους προλαβαίνουν πάντα οι πιο καπάτσες και πάνε οι καημένοι "τυλιχτοί" σε πακέτο πριν το υποψιαστούν καν και μετά...
Αιωνία  τους η μνήμη...

Γι' αυτό λοιπόν εσείς οι υπόλοιπες ειλικρινείς και αξιοπρεπείς γυναίκες οφείλετε να αντιδράσετε... Ξεκατινιαστείτε γιατί γίνεται πόλεμος για τους εναπομείναντες λιγοστούς "αντρικούς πόρους". Υποκριθείτε, σαγηνέψτε, παγιδέψτε, παίξτε στα δάχτυλα, καταστρώστε πλεκτάνες, δώστε τα όλα για όλα και τυλίξτε σε μια κόλα χαρτί το αντικείμενο του πόθου σας. Σε περίπτωση που κινδυνέψετε να σας πάρουν είδηση, βάλτε τα μεγάλα μέσα! Πεταρίστε τα ματάκια με νάζι, πετάξτε βυζί και μπούτι έξω και ορμίστε. Πάντα ήταν το ευαίσθητο σημείο τους το σεξ, τώρα που έχουν παλαβώσει τελείως, ήρθε και απόγινε! Έτσι κι αλλιώς τα αρσενικά δεν είναι φτιαγμένα για να καταλαβαίνουν από τέτοια κόλπα και η καλή καρδιά δε γέμισε κανένα κρεβάτι για πολύ καιρό. Νόμος απαράβατος βγαλμένος από τη ζωή (συγκεκριμένα τη δική μου και κάνα δυο άλλες που ξέρω)! 

Εγώ ξεκινάω...
                            Καλή μας επιτυχία...

Όποιος ρωτάει, μαθαίνει...

Ο απολογισμός μου δομείται. Τα ηθικά διδάγματα βγαίνουν σιγά-σιγά στην επιφάνεια.

Να τι συμπέρανα μέχρι τώρα γι' αυτόν τον χρόνο. Στα λέω μην την πάθεις κι εσύ.

Οι ερωτήσεις είναι άτιμο πράγμα. Μη ρωτάς, εάν δεν είσαι διατεθειμένος να ακούσεις οποιαδήποτε απάντηση, γιατί είναι πολύ πιθανόν να ακούσεις κάτι που δε θα σου αρέσει. Μη ρωτάς ακόμα κι αν δεν είσαι διατεθειμένος να ακούσεις ψέμα. Κι αυτό μια πιθανότητα απάντησης είναι. Μη ρωτάς εάν δεν έχεις το ψυχικό σθένος να μάθεις οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί απάντηση.

Η «εκθρόνιση», είναι επίσης ένα άλλο άτιμο πράγμα. Είτε πρόκειται για κάποιον άλλον που είχες στο «θρόνο», είτε για τον εαυτό σου, η διαδικασία είναι το ίδιο επίπονη. Δεν είναι ευχάριστο θέαμα ένας άδειος θρόνος. Γιατί, παρουσία αιτίας, ο θρόνος θα αδειάσει ούτως ή άλλως. Ο πόνος έγκειται στο γεγονός του να συνηθίσεις το θέαμα του άδειου.

Οι τύψεις όμως είναι το πιο άτιμο απ’ όλα. Και οι τύψεις πως έχεις κάνει κακό (σε κάποιον άλλο ή εσένα τον ίδιο) άθελά σου και ανεπιστρεπτί είναι κάτι που δύσκολα ξεπερνιέται. Πόσο μάλλον όταν δεν έχεις διαπαιδαγωγήσει και πολύ καλά τον εαυτό σου, δεν τον έχεις αγαπήσει όσο θα ήθελε, θα έπρεπε ή όφειλες, όταν τον έχεις είτε κανακέψει παραπάνω (επειδή τον λυπόσουν κατά καιρούς) είτε τιμωρήσει πέραν του δεόντως (γιατί κατά βάθος δεν τον πολυσυμπαθείς κιόλας).

Αυτοί που προσπαθούν να σε πείσουν για τα λάθη που έχεις κάνει με την ανατροφή του εαυτού σου (με καλή πρόθεση από μέρους τους)… σου επισημαίνουν πως σε μερικές περιπτώσεις φρόντισαν εκείνοι για το καλό σου (παρόλο που αυτό το καλό σου προκάλεσε πολύ πόνο για να μοιάζει με καλό)… πως ο χρόνος και τα λόγια δε γυρίζουν πίσω (όσο και να χτυπιέσαι πως άλλαξες γνώμη)… πως το παρόν δεν αλλάζει όσο κι αν μετάνιωσες (κι αυτό για καλό θα αποδειχθεί στο μέλλον), και πως όλοι είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε με τις επιλογές μας και να δεχόμαστε τις συνέπειες των αποφάσεών μας (αυτό μάλλον είναι καλό για την ισορροπία του σύμπαντος γενικότερα). Όπως όταν βγαίνεις γυμνός στη βροχή. Θα κρυώσεις όσο και να κλαις και να οδύρεσαι μετά πως δεν το ήξερες. Πως δεν σου το είπε κανείς. Πως δεν πρόβλεψες ότι δε θα καταφέρεις να το αποφύγεις. Πως υπέθεσες ότι θα την γλυτώσεις όπως κάποιοι άλλοι που ήξερες.

Ηθικό δίδαγμα: Οι μαλακίες πληρώνονται. Ίσως όχι αμέσως αλλά εν καιρώ, ίσως όχι άπαξ αλλά με δόσεις, ίσως και όχι σε όλους ανεξαιρέτως αλλά σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό πληθυσμού… Ο κανόνας είναι ότι πληρώνονται όμως, και οι όποιες εξαιρέσεις υπάρχουν για επιβεβαιώνουν απλά τον κανόνα. Τι ωφελεί να βρίσκεις τις αδικίες στη νομοτέλεια?

Νομοτελειακές "εξοφλήσεις": Πάνω από 190 "δόσεις" έχω πληρώσει σε 12 μήνες και προχωράω ακάθεκτη. Ευτυχώς ή δυστυχώς δε μετρούσα και τον προηγούμενο χρόνο. Σ’ αυτές μου τις δόσεις τουλάχιστον είμαι πολύ τακτική. Ποιος ακούει την εφορία έτσι και το μάθει...

Too good to be true?

Όταν κάτι μοιάζει πολύ καλό για να είναι αληθινό...

...τότε αυτό ακριβώς είναι!!!