Διάλογος ανάμεσα σε μένα και σε μένα

Σου είπα:

- Λύγισα.

Και είπες:

- Μη θλίβεσαι.

Απογοητεύσου ήσυχα.

Ήρεμα δέξου να κοιτάς

σταματημένο το ρολόι.

Λογικά απελπίσου

πώς δεν είναι ξεκούρδιστο,

ότι έτσι δουλεύει ο δικός σου χρόνος.

Κι αν αίφνης τύχει

να σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,

μη ριψοκινδυνέψεις να χαρείς.

Η κίνηση αυτή δεν θα ῾ναι χρόνος.

Θα ῾ναι κάποιων ελπίδων ψευδορκίες.

Κατέβα σοβαρή,

νηφάλια αυτοεκθρονίσου

από τα χίλια σου παράθυρα...

Για ένα "μήπως" τ᾿ άνοιξες.

Κι αυτοξεχάσου ευχαρίς.

Ότι είχες να πεῖς,

για τα φθινόπωρα, τα κύκνεια,

τὶς μνήμες, υδρορροές των ερώτων,

την αλληλοκτονία των ωρών,

των αγαλμάτων την φερεγγυότητα,

Ότι είχες να πεῖς

γι᾿ ανθρώπους που σιγά-σιγά λυγίζουν,

το είπες.

Κική Δημουλά