Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

Η μαμά, ο κρατούμενος, ένας Χρυσός Οδηγός, η θεία και ο άγιος...


Καταρχήν να ξεκινήσω λέγοντας πως από ορθόδοξης θρησκευτικής άποψης, δεν είμαι και καμιά τυχαία. Ταμένη, ονοματισμένη και βαφτισμένη στην Παναγία της Τήνου παρακαλώ σε μια μεγαλοπρεπή τελετή, κατά την οποία με ξεγύμνωσαν με τη βία μπροστά σε πολύ κόσμο (πέρασαν πολλά χρόνια για να το κάνω με τη θέλησή μου παρουσία καταρχήν δεύτερων και μετά τρίτων, τέταρτων και πάει λέγοντας), με έδωσαν σε ένα γέρο με μούσια που προσπαθούσε να με πνίξει ενώ οι υπόλοιποι κοιτούσαν και γελούσαν (και ορκίζομαι ότι θα τα κατάφερνε εάν δεν επενέβαινε μια επίσης ξένη, απλά λιγότερο από τον γηραιό κύριο, που τη φωναζαν νονά). Τέλος πάντων, ξέφυγα από το θέμα.  Ξανά από την αρχή...

Καταρχήν να ξεκινήσω λέγοντας πως από ορθόδοξης θρησκευτικής άποψης, δεν είμαι και καμιά τυχαία. Ταμένη, ονοματισμένη και βαφτισμένη στην Παναγία της Τήνου παρακαλώ. Και το όνομα αυτής, τι άλλο? ...Μαρία! 

Για να μην μακρηγορώ, μεγάλωσα και έγινα "έτσι". Εγώ το λέω άθεη, η μαμά και ο μπαμπάς το λένε "καλά η Μαρία..." συνοδευμένο από την αντίστοιχη γκριμάτσα τύπου: "η δυσκοιλιότητα είναι μάστιγα" και κούνημα του χεριού τύπου: "άσε μας καημένε". Εάν δεν το έχετε δει καταρχήν σας ζηλεύω πολύ, και έπειτα δεν ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω. Είναι από αυτά που πρέπει να έχεις ζήσει για να αναγνωρίσεις.

Για να μην μακρηγορώ, είχαμε ένα θεματάκι με τον μπαμπά και το αυτόφωρο. Τίποτα σοβαρό, μην ανησυχείτε. Έγινε παρεξήγηση, δε δόθηκε εξήγηση και μόλις δόθηκε, ο μπαμπάς ήταν πάλι πίσω στην κυκλοφορία. Την επόμενη μέρα, βεβαίως-βεβαίως. Που αυτό σημαίνει ότι ένας άντρας 65άρης, λίγο μαυριδερός, λίγο γιγάντιος και λίγο που κάθε τρεις και κάτι (λόγω κρεατακίων και διαφράγματος) ξεροβήχει λες και χλιμιντράει άλογο, ήταν στο κρατητήριο. Δηλαδή, με την πρώτη ματιά, ένας άνθρωπος που σου εμπνέει συμπάθεια και καλοσύνη!

Για να μην μακρηγορώ, η μαμά σπίτι έπλεε σε πελάγη παραλογισμού με φουσκωτή πολυθρόνα, φλούο μπικίνι και πίνα-κολάδα στο χέρι. Τέλος πάντων, όταν τελείωσα με την κοροϊδία της μαμάς, του μπαμπά, της κατάστασης, του σογιού ολάκερου και δεν είχα τι άλλο να κοροϊδέψω (δεν είχα και πολύ όρεξη), αποφασίζω να βοηθήσω κι εγώ όπως μπορώ και υπόσχομαι γυρίζοντας από τη δουλειά το πρωί να πάμε μαζί στον εισαγγελέα. Όπως και έκανα!

Για να μην μακρηγορώ, το επόμενο πρωί πάω στο σπίτι των γονιών. Κι εκεί ζω το επίσης παράλογο της προσπάθειας συνεννόησης ενός ανθρώπου που δεν είναι δυνατόν να καταλάβεις τι θέλει να πει και ενός άλλου που παθαίνει μικρά ανεπαίσθητα εγκεφαλικά, χάνεται από την πραγματικότητα και παραληρεί. Κοινώς μεταξύ ενός ασυνεννόητου και μιας drama queen! (Τους οποίους αγαπώ απεριόριστα και τους χρωστάω πάρα πολλά, αλλά ένεκα το χιούμορ κύριε πρόεδρε...!).

Για να μην μακρηγορώ... δε χρειάστηκε να πάμε πουθενά και το θέμα λύθηκε. Ευθείς αμέσως αρχίσανε τα τηλέφωνα με το μήνυμα-προάγγελο χαράς. Ήρθαν γειτόνισσες, ήρθαν φίλες, ήρθαν κουμπάρες, ήρθαν βαφτιστήρια, κάναμε το "σοσιαλάιζιν" μας και το "του νόου ασμπέτε" μας. Εκεί που παρατηρώ λοιπόν, με προσήλωση, το θεατρικό έργο "real life"-το μακροβιότερο θεατρικό έβερ, και σκέφτομαι ότι δε μπορεί να γίνει χειρότερο... το "real life" έρχεται και κάνει την ανατροπή αφήνοντάς με μέ το στόμα ανοιχτό. Μπαίνει μια κυρία, σε πλήρη κατάνυξη (που ούτε την ανάσταση λέμε...) με ένα λιβανιστήρι? Θυμιατό? και μας λιβανίζει/θυμιάζει (παίζει να είναι και το ίδιο πράγμα, αλλά βαριέμαι να το ψάξω) λέγοντας μια ευχαριστήρια δοξασία στο θεό.  Λοκάρει, εστιάζει και ορμάει κατά πάνω μου. Της είπα ανέκφραστη ότι εγώ καπνίζω ήδη, και ενώ με παρατηρούσε για να καταλάβει τι εννοώ (και τι ενδέχεται να σημαίνει αυτό που εννοώ) ακούστηκε από λίγο πιο δίπλα το γνωστό "καλά η Μαρία..." και μου τη χάλασε τη δουλειά. Επίσης μην παρασυρθείτε από τα γεγονότα, πολύ καλή η κυρία παρόλο που συμμάχησε με τη μαμά και σε ίδιο ύφος συμπλήρωσε: "ααα... καλά...".

Για να μην μακρηγορώ, αφού αγιαστήκαμε, λιβανιστήκαμε και μοσχοβολήσαμε, πηγαίναμε μέχρι το κρατητήριο να παραλάβουμε την επιστροφή της ταινίας "Αυτή είναι η αληθινή τελευταία έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ". Άμα τη εμφανίσει του είπα πόσο περήφανη είμαι που τον έχω πατέρα και ότι κάθε άντρας που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να έχει κάνει φυλακή (έστω και κρατητήριο). Τον έψαξα για tattoo, piercing, ναρκωτικά, τσιγάρα, σουγιάδες, ξυραφάκια, πορνοπεριοδικά (εκτός από τα tattoo, όλα τα άλλα κατάσχονται άμεσα). Βγήκε καθαρός και τον έμπασα στο αυτοκίνητο για να με πρίξει σε όλη τη διαδρομή "πιο δεξιά", "πιο γρήγορα", "πρόσεχε εδώ", "πιο σιγά" και άλλα συναφή που δείχνουν πως στα μάτια των γονιών δε μεγαλώνουμε ποτέ (α στα διάλα....με συγκίνησα!).

Για να μην μακρηγορώ, αφήνουμε τον μπαμπά στη δουλειά και συνεχίζουμε με τη μαμά για το σπίτι, ικανοποιημένες με την έκβαση της ιστορίας. Σπάει τη σιωπή η μαμά... "Ιιιιιιιι...τη θεία σου δεν πήρα!". Βγάζει το κινητό, πληκτρολογεί και αρχίζει...
- Έλα!
...
- Δε θα το πιστέψεις τι είχε συμβεί! Τελικά όλα καλά... (μπλα μπλα μπλα εξηγώντας την παρεξήγηση)
 ...
- Ήθελε τελικά πίτες ο άγιος. Είχα καιρό να φτιάξω και με λαχτάρισε για να μου το θυμίσει...
 ...
- Μωρή, κανόνισε να τις φτιάξουμε όλες ταυτόχρονα και να τις μπλαστρωθούμε μετά! 
...
μπλα μπλα μπλα μπλα...κλικ. 

Κλείνει το τηλέφωνο και συνεχίζει σε μένα πια: "Θα φτιάξω Φανουρόπιτα". Κάνω το λάθος και διατυπώνω το εξής ρητορικό ερώτημα: " Γιατί, τι φανέρωσε ο άγιος συγκεκριμένα για σένα σε αυτή τη δύσκολη στιγμή? Το συγκεκριμένο νόμο (δεν ήταν και κρυμμένος όσο να πεις), το συγκεκριμένο δικηγόρο (που έχεις εδώ και 10 χρόνια) ή (μιας και πρόκειται για παραγραφή) το γεγονός ότι ο χρόνος περνάει?".

- Άσε μας ρε Μαρία. Όρεξη έχεις μου φαίνεται. Όλα μου τα βρήκε ο άγιος! Όπως λέει και η θεία σου είναι σαν το Χρυσό Οδηγό. Βρίσκεις τα πάντα! Σε κάλυψα...?
 
 ...πλήρως και για πολύ καιρό! 

4 σχόλια:

xray είπε...

Είσωραία !

Lucrecia είπε...

Που να δεις και φωτογραφίες!!! :P

Ανώνυμος είπε...

xaxaxa otan exeis oreksh...Exeis oreksh!

Lucrecia είπε...

Όταν έχω όρεξη και ικανό υλικό... :)

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...