Οι άνθρωποι έχουμε έμφυτο το ένστικτο της ανταλλαγής ιδεών και της επιθυμίας μας να ακουστούμε και ίσως να επηρεάσουμε. Είναι μέρος της ανάγκης μας για επικοινωνία. Γι' αυτό στέλνουμε συνεχώς σήματα και σημάδια. Είναι ο λόγος που αναζητούμε άλλους ανθρώπους και ο λόγος που τα αναζητούμε στους άλλους ανθρώπους. Στην πραγματική ζωή ή στην φαντασία μας. Όπως εγώ επικοινωνώ μαζί σου με ηλεκτρονικά μπλογκο-γράμματα. Είσαι ο φανταστικός μου παραλήπτης. Όπως κι αυτά γυρίζουν πάντα πίσω στον αποστολέα. Γιατί στην πραγματική ζωή δεν υπάρχεις και μόνο με αυτό τον τρόπο θα μπορούσα να συνδέσω τη φαντασία μου με την πραγματικότητα.
Πάντα όμως περιμένουμε για μηνύματα. Ελπίζουμε σε κάποια σύνδεση. Σε κάποια ανταλλαγή σημάτων. Κι αν η ανταλλαγή συντονιστεί τελικά σε κάποιο ρυθμό, τότε ελπίζουμε σε περαιτέρω σύνδεση. Εγκεφαλική, συναισθηματική ή σωματική, και για τους πολύ πολύ τυχερούς... όλα αυτά ταυτόχρονα και αμοιβαία.
Αν δε λάβουμε κάποιο μήνυμα, δε σημαίνει ότι δε μας στάλθηκε. Τις περισσότερες φορές, σημαίνει ότι δεν ήμασταν αρκετά παρατηρητικοί. Γιατί πάντα υπάρχουν σημάδια. Ακόμα και η έλλειψη σήματος είναι ένα σημάδι προς παρατήρηση (τουλάχιστον).
Όταν ακούμε μια ανθρώπινη φωνή, ενστικτωδώς θέλουμε να ακούσουμε με την ελπίδα να την καταλάβουμε. Ακόμη κι αν ο ομιλητής ψάχνει τις κατάλληλες λέξεις για να μιλήσει. Ακόμη κι αν δεν τις βρίσκει ή τελικά τις βρίσκει. Ακόμη κι αν λέει ψέματα ή αλήθεια. Ακόμη κι αν το μόνο που φτάνει σε μας είναι φωνές, κλάματα ή τραγούδια. Αυτό συμβαίνει γιατί η ανθρώπινη φωνή ηχεί στ' αυτιά μας διαφορετικά από οτιδήποτε άλλο. Συγκεκριμένες φωνές μπορούν να μας καθησυχάσουν, να μας κάνουν να χαμογελάσουμε ή ακόμα και να νιώσουμε ασφάλεια. Τα μηνύματα όμως είναι αναρίθμητα και αλίμονο εάν περιορίζονταν μονάχα στη φωνή.
Το πως θα ερμηνεύσουμε αυτά τα σήματα και πως θα ανταποκριθούμε σ' αυτά, είναι μια πολύ δύσκολη δουλειά. Μια δουλειά γεμάτη παρερμηνείες, λάθος αντιδράσεις, μάταιες προσπάθειες και μπερδεμένα συμπεράσματα. Μια δουλειά τόσο κουραστική...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου