Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

Α ρε μπούρδα Καραβάγγο...

Ο Καραβάγγος είναι η "υποφαινόμενη". Ο μπούρδας λοιπόν είδε το χάρο με τα μάτια του (όχι με δρεπάνι αλλά με αλυσοπρίονο βρουμ βρουμ), να τον καρφώνει με βλέμμα όλο νόημα! H συνάντηση της Μέρκελ (που κακό χρόνο να' χει η ρουφιάνα ) με τον Σαμαρά (ασχολίαστο μιας και έχει νωπή λαϊκή εντολή) και η διαδήλωση εναντίον αυτής της συνάντησης με ανάγκασαν να χάσω 2 κιλά από γοφούς και ψωμάκια και 5 χρόνια από τη ζωή μου! Άλλοι τα πίνανε (στου Μαξίμου) κι άλλοι τα φτύνανε (στο Σύνταγμα) δηλαδή...


Καταρχήν, ξεκαθαρίζω πως ότι περιγράψω είναι αποτελέσματα της τρομάρας μου (αρχικά), της φαντασίας μου (μετέπειτα) και της αγυμνασιάς μου (εις τους αιώνας των αιώνων) και ουδεμία σχέση έχουν με τη πραγματικότητα την οποία και θα περιγράψω (γιατί η αλήθεια πάνω απ' όλα) σε 1 φράση στο τέλος. Η αλήθεια δε χρειάζεται παραπάνω... Το ψέμα είναι αυτό που θέλει τέχνη.

Φτάνουμε λοιπόν στο Σύνταγμα εγώ κι ένας φίλος συνδιαδηλωτής. Ας τον πούμε Θανάση. Είχα πάρει κι ένα ρημαδοκαφέ σε ένα μπουκαλάκι νερού (από το σπίτι) και δώστου με το ένα χέρι γκλου-γκλου ο καφές, με το άλλο πάφα-πούφα τα τσιγάρα...

Η ώρα είχε πάει τέσσερις και εμένα με είχε συνεπάρει η λιγδομυρωδιά από ένα καρότσι που πουλούσε σάντουιτς με λουκάνικα, σουβλάκια και άλλα τέτοια σιχαμένα που όσοι με ξέρετε γνωρίζετε ότι τα απεχθάνομαι γιατί είμαι της υγιεινής... Κρατήστε το αυτό, έχει σημασία!
Ξάφνου, βλέπουμε όλο το μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ να φεύγει.
"Που πάτε ρε παιδιά? Φεύγετε?"
"Όχι, να εδώ παρακάτω πάμε"
 Το "εδώ παρακάτω"... για να μην τα πολυλογώ, ήταν στη Συγγρού. Οκ... μείναμε στην πλατεία 200? 300? πάνω από 400 πάντως δεν ήμασταν. Λέμε κι εμείς με το Θανάση να πάμε μια βόλτα μέχρι την πλατεία να δούμε τι παίζει και να την κάνουμε, αφού πρώτα σταματήσουμε να πάρουμε ένα γιγαντοσάντουιτς, έτσι για να κατευνάσουμε τις μύτες μας γιατί τα ρουθούνια μας είχαν γίνει σαν του γαϊδάρου! (εγώ νομίζω πως τα δικά μου είχαν βγάλει και δόντια).

Βλέπουμε λοιπόν στην πλατεία κάτι δύστυχους σαν εμάς, να περιφέρονται με απορία του στυλ "τελείωσε? να φύγουμε?". Εμείς είχαμε φτιάξει το πρόγραμμά μας όμως κι έτσι πήγαμε στην κυριούλα με το καρότσι που στεκόταν ακριβώς στη στάση του τραμ στην Αμαλίας. Ρωτάμε πόσο έχει το βρωμοσαντουιτσοτεράστιο και μας λέει 4 ευρώ! Κι εκεί που είμαι έτοιμη να πω "Ακίνητοι όλοι! Γίνεται ληστεία και δεν είμαι εγώ αυτή που την κάνω"...
...ακούω ένα ποδοβολητό πίσω μου και γυρνώντας τι να δω?! Κόσμος να τρέχει προς το μέρος μας και πίσω τους τα ματ να ρίχνουν χημικά! Όχι χημικά ρε παιδιά! Θα πικρίσει το λουκάνικο και δε θα τρώγεται μετά!

Τόσο καλό είναι αυτό το βρώμικο που τρέχουν να προλάβουν οι διαδηλωτές, και οι ματατζήδες ρίχνουν χημικά για να τους αποτρέψουν και να πάρουν μόνο αυτοί ή μήπως διέρρευσε ότι κάνω δίαιτα και όλοι αυτοί τρέχουν να με σταματήσουν από να υποπέσω σε λιπώδες παράπτωμα?
Όπως το φαντάστηκα. Τίποτα από τα δύο... Με παίρνει ο Θανάσης (παλιά καραβάνα) από το χέρι και μου λέει "Μην αγχώνεσαι! Απλά θα περπατήσουμε λίγο γρήγορα τώρα". Ναι ναι... να περπατήσω γρήγορα... Με ποια πόδια? Έτρεμαν τα γόνατά μου ήδη... Θυμήθηκα που έφαγα στο ξεκάρφωτο, τότε με τους αγανακτισμένους, ένα δακρυγόνο στη μάπα και είχε αρχίσει ήδη η παράλυση και μόνο στην ανάμνηση. "Είμαστε αρκετά μπροστά τους. Μην φοβάσαι. Τώρα θα δεις θα σταματήσουν" (Τανάσις του δε ρέσκιου). Αμ δε! Ακούγεται ένα βροντερό "μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι" από πίσω, και από δίπλα μου (με αντίδραση κλασμάτων δευτερολέπτου) ο Θανάσης "τρέχουμε τώρα σιγά-σιγά χωρίς πανικό...".

Και η δική μου η αντίδραση περιείχε κλάσματα, αλλά δεν ήταν αυτά των δευτερολέπτων...


(Παρένθεση: Εγώ δεν τρέχω! Δεν τρέχω για κανένα λόγο. Δεν ξέρω καν εάν θυμάται το σώμα μου πως να τρέχει. Όποτε έχει χρειαστεί να τρέξω... πολύ γέλιο! Εγώ νομίζω ότι τρέχω με ιλιγγιώδη ταχύτητα και ότι θα μου μπουν μυγάκια στα μάτια ενώ στην πραγματικότητα έχω διανύσει μόνο 3 μέτρα!)

Πρόβλημα λοιπόν! Αρχίζω να τρέχω μέχρι να βρω Πλαν-Μπι! Κοιτάζω πίσω μου! Όλα τα έβλεπα μέσα από το πρίσμα του National geographic. Δηλαδή κάπως έτσι...

 Και από αεροφωτογραφία... (γιατί η φαντασία δε γνωρίζει σύνορα)

Οι πρώτες μου σκέψεις ενώ έτρεχα (ειλικρινά, όσο και να ντρέπομαι που το λέω, τα σκέφτηκα!) ήταν:
Θα πάω στην άκρη στο πεζοδρόμιο και θα πέσω κάτω κάνοντας την πεθαμένη. Όχι, όχι... θα με πατήσουν! Θα πάω να κρυφτώ πίσω από τη τεράστια σακούλα στο περίπτερο που είχαν βάλει για τα πλαστικά μπουκάλια. Όχι, όχι... θα πεθάνω από τα χημικά. Α, να η Αίγλη! Κόσμος πίνει καφέ. Θα πάω να κάτσω σε ένα τραπεζάκι και θα παραγγείλω ένα φρεντοτσίνο τάχα μου και δήθεν. Όταν περάσει το κακό, βρω την ανάσα μου και πιω το φρεντοτσίνο, τότε ξαναρχίζω το τρέξιμο γιατί δεν έχω λεφτά να το πληρώσω. Ναι αυτό θα κάνω!
Ο Θανάσης, το έβλεπε ότι δεν πάω καλά και το χάνω σιγά σιγά το χρώμα μου, μαζί και το μυαλό μου. Δεν πρέπει να ήταν και δύσκολο βέβαια, δεδομένου ότι πρέπει να έδειχνα κάπως έτσι:
Ο καημένος, όλο μου έλεγε πως όλα θα πάνε καλά και να μην αγχώνομαι και κατά διαστήματα με τράβαγε γιατί μάλλον έβλεπε ότι η ιλιγγιώδης ταχύτητά μου ήταν τέτοια που έτσι και κοιτούσα κάτω, θα έβλεπα ότι με προσπερνάνε ακόμα και σαλιγκάρια!

Φτάνοντας στη διχάλα για Βουλιαγμένης ή Συγγρού έπαθα πανικό καπάκι στον πανικό από το δίλημμα (δεν έφτανε που από το ξαφνικό τρέξιμο ο οργανισμός μου είχε κάψει τόση γλυκόζη που από τη μία θα ορκιζόμουν ότι άκουγα το μεταβολισμό της, και από την άλλη είχα ήδη παραίσθηση ότι όλα γύρω μου είναι ζαχαρωτά!).
Μ-Προς τα που πάμε?
Θ-Δεν έχω αποφασίσει ακόμα...
(3 δευτερόλεπτα παύσης)
Μ- (ουρλιάζοντας) Ναι αλλά δεν δε σε βλέπω να αποφασίζεις όμως!!!!
Αυτό το τελευταίο, θυμάμαι να το σκέφτομαι, αλλά δε θυμάμαι να το λέω. Αργότερα μου είπε ο Θανάσης ότι το είπα και μάλιστα δυνατά. Του έβαλα και χέρι δηλαδή! Μάλιστα. Πολύ σωστή συμπεριφορά! Να το θυμάμαι την επόμενη φορά που κάποιος θα προσπαθήσει να με βοηθήσει, να του τραβήξω και δυο χαστούκια έτσι για να ξυπνάνε τα αίματα!

Τέλος πάντων, στρίψαμε προς Βουλιαγμένης (σοφή κίνηση από Τανασις ρέσκουρερ και παλιοκαραβανά) και τους υπόλοιπους τους τρέξανε μέχρι Συγγρού. Εγώ όμως μέχρι τα φανάρια για Βουλιαγμένης δε μπορούσα να σταματήσω να περπατάω. Ο Θανάσης μου φώναζε να σταματήσω, μου έδειχνε ότι δεν μας ακολουθούσε κανείς, εγώ έδινα εντολή στα πόδια μου να σταματήσουν αλλά αυτά τίποτα... Πουτάνα αδρεναλίνη! Έπρεπε να μου βάλει τις φωνές για να ησυχάσω...

Αργότερα την ίδια μέρα, άκουσα τον Θανάση να περιγράφει τις δραματικές στιγμές που νόμιζα ότι ζήσαμε, με τη φράση... "Τίποτα μωρέ... είχαμε μείνει καμιά 300αριά, αποφασίσανε οι μπάτσοι να λήξει η διαδήλωση και μας τρέξανε λίγο".

Αυτό! Έτσι ξερά! Ούτε βουβάλια, ούτε national geographic, ούτε καν το γιναντοπανάκριβο σάντουιτς που δε φάγαμε ποτέ!

Μα ειναι δυνατόν?! Ούτε καν αυτό?!

Ας είναι... είμαι κι εγώ λίγο υπερβολική, το παραδέχομαι και τέλος καλό όλα καλά (εκτός από αυτούς που φάγανε πάλι τα χημικά). Περιμένω την επόμενη φορά που παρόλο που θα τρέμει το φιλοκάρδι μου, θα πάω. Πάρτε το χαμπάρι! Ο μπούρδας ο Καραβάγγος θα πέσει ηρωικά μαχόμενος!!! Ψέματααα... μάλλον την πεθαμένη θα καταλήξω να κάνω σε καμιά γωνιά...


Special Thanks to Tanasis  ; )

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...