Αμπελοφιλοσοφίες...

Μια αίσθηση ασφάλειας είναι αυτό που όλοι αναζητάμε. Ο κίνδυνος με την "αίσθηση" όμως είναι ότι μπορεί πολύ γρήγορα να αποδειχθεί λανθασμένη.

Μόλις περάσουν τα πρώτα απαραίτητα στραπάτσα, αυτά που καταλήγουμε να μην αποδεχόμαστε μένουν και μας στοιχειώνουν. Αν δε βρούμε τρόπο να τα κάνουμε δικά μας, κομμάτι του εαυτού μας και της πραγματικότητας μας (όσο άσχημα και να είναι, όσο λάθος να έχουμε κάνει, όσο και να έχουμε μετανιώσει), τότε είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε στο ανικανοποίητο.  Κι αυτό είναι βάσανο.

Το πρόβλημα είναι πως θα μπορέσει κανείς να αποδεχθεί, χωρίς να αισθάνεται πως έχει παραιτηθεί ή τον έχουν παραιτήσει. Ή έστω πως θα μπορέσει να παραιτηθεί, χωρίς να νιώσει ηττημένος που ενδεχομένως δεν έκανε όσα χρειαζόταν?

Θέλω να πω, πως δεν είναι κακό να χάνουμε το στόχο μας από καιρού εις καιρόν. Αρκεί να μπορούμε να τον ξαναβρούμε. Είτε τον ίδιο, είτε κάποιον άλλο λιγότερο δύσκολο...

Light

In a world filled with dark, we all need some kind of light. Whether its a great flame that shows us how to win back what we have lost, or a powerfull torch intending to scare away the potential monsters, or even a few glowing bulbs that reveal these that were long hided from us.

We all need something to help us through the night, even if its just the tinest glimmer of hope...

"The Voice" and Me...

 ...because "home" is were your heart belongs

Έζησα το όνειρο μιας νύχτας τόσο έντονα
που νόμιζα πως ήταν η ίδια μου η ζωή
κι έζησα το όνειρο μιας επιθυμίας μου τόσο έντονα
που νόμιζα πως ήταν το όνειρο μιας νύχτας

αμέτρητα κομμάτια μπερδεύονται μέσα στο μυαλό μου
τα ένωσα σα να ήταν παζλ
μέσα απ' τις εικόνες του είδα τον εαυτόν μου
σε δρόμους φαρδείς και μονοπάτια

κάθισα κάτω απ' των δένδρων τη σκιά
και απ' τον καυτό τον ήλιο κάτω
στη θάλασσα τη γαλανή κολύμπησα
κι άλλοτε πάλεψα με τα άγρια κύματά της

μέχρι δακρύων γέλασα
μα κι έκλαψα πικρά με τα δικά μου λάθη
έχασα φίλους..., συγγενείς...
απέκτησα καινούριους
με αγκάλιασαν και τους αγκάλιασα

κάποτε χάρηκα και πίστεψα πως κέρδισα
μα είχα χάσει
κάποτε ένιωσα τον τρόμο μήπως με ανακαλύψουν και τιμωρηθώ
κι έτρεξα να γλιτώσω

κι ένιωσα και άμετρη χαρά γιατί κατάλαβα
πως ζω κι αισθάνομαι

τον ουρανό κοιτάζω τα πουλιά που ταξιδεύουν
τον καθαρό αέρα αναπνέω
έπαψα να φοβάμαι αλλά ματώνω

ανεβαίνοντας τις δύσβατες πλαγιές
χαίρομαι την αγάπη είμαι ευτυχισμένη
αλλά η βία και η δυστυχία με τρομάζουν
δρόμοι ανάμεσα σε αγκάθια

Τελικά!
έμαθα να δέχομαι τον κόσμο όπως είναι
με την ασκήμια και την ομορφιά του
γιατί απλά... έτσι είναι.

Καίτη Λιανού-Ιωαννίδου

Την πάτησα...

Ήρθα και μπλέχτηκα σε ένα γαϊτανάκι σωτηρίας κι έμεινα εγώ να πνίγομαι. 

Κανείς όμως δε μπορεί πραγματικά να σώσει κανέναν. Ο καθένας μόνος του σώζεται κι ας ακούω τα βαρύγδουπα για το χαρακτήρα μου. 

Όλοι λίγο-πολύ τις βρίσκουν τις άκρες τους. Πως γίνεται αλήθεια να είμαι στην ίδια γαμημένη άκρη σε τόσα κουβάρια; Αλήθεια, γίνεται αυτό;

Ενσυναίσθηση λοιπόν...

Ετυμολογία:
Ο όρος αρχικά υιοθετήθηκε από τον Hermann Lotze το 1958 για να δημιουργήσει τη γερμανική λέξη "Einfühlung" (ein, "σε" + Fühlung, "συναίσθημα" ), ως μετάφραση από την ελληνική λέξη "εμπάθεια" (εν, "σε" + πάθος, "συναισθηματική κατάσταση"). Η αγγλική λέξη προέρχεται από την ελληνική λέξη "εμπάθεια", η οποία μεταφέρθηκε ατόφια από τον Edward B. Titchener στην αγγλική γλώσσα ως "empathy".
[*Να σημειωθεί ότι στα νέα ελληνικά η λέξη "εμπάθεια" έχει αρνητική σημασία και σημαίνει "μίσος", "απέχθεια", "κακοβουλία" ή "μοχθηρία", γι'αυτό και σωστή μετάφραση του "empathy" στα ελληνικά δεν είναι "εμπάθεια", αλλά "ενσυναίσθηση".]

Αληθινά Ψέματα

Τα μεγαλύτερα ψέματα που λέω στον εαυτό μου και στους άλλους:

-Δε χρειάζεται να το γράψω. Θα το θυμάμαι.

-Φυσικά και θα ξυπνήσω.

-Θα σε πάρω τηλέφωνο.

-Δεν ξαναπίνω τόσο.

-Θα το κάνω αύριο.

-Φυσικά και σε προσέχω.

-Τώρα σε πέντε λεπτά θα σηκωθώ.

-Όχι δεν ειρωνεύομαι. 

-Δεν έχω ξαναφάει έτσι.