Αμπελοφιλοσοφίες...

Μια αίσθηση ασφάλειας είναι αυτό που όλοι αναζητάμε. Ο κίνδυνος με την "αίσθηση" όμως είναι ότι μπορεί πολύ γρήγορα να αποδειχθεί λανθασμένη.

Μόλις περάσουν τα πρώτα απαραίτητα στραπάτσα, αυτά που καταλήγουμε να μην αποδεχόμαστε μένουν και μας στοιχειώνουν. Αν δε βρούμε τρόπο να τα κάνουμε δικά μας, κομμάτι του εαυτού μας και της πραγματικότητας μας (όσο άσχημα και να είναι, όσο λάθος να έχουμε κάνει, όσο και να έχουμε μετανιώσει), τότε είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε στο ανικανοποίητο.  Κι αυτό είναι βάσανο.

Το πρόβλημα είναι πως θα μπορέσει κανείς να αποδεχθεί, χωρίς να αισθάνεται πως έχει παραιτηθεί ή τον έχουν παραιτήσει. Ή έστω πως θα μπορέσει να παραιτηθεί, χωρίς να νιώσει ηττημένος που ενδεχομένως δεν έκανε όσα χρειαζόταν?

Θέλω να πω, πως δεν είναι κακό να χάνουμε το στόχο μας από καιρού εις καιρόν. Αρκεί να μπορούμε να τον ξαναβρούμε. Είτε τον ίδιο, είτε κάποιον άλλο λιγότερο δύσκολο...

Light

In a world filled with dark, we all need some kind of light. Whether its a great flame that shows us how to win back what we have lost, or a powerfull torch intending to scare away the potential monsters, or even a few glowing bulbs that reveal these that were long hided from us.

We all need something to help us through the night, even if its just the tinest glimmer of hope...

"The Voice" and Me...

 ...because "home" is were your heart belongs

Έζησα το όνειρο μιας νύχτας τόσο έντονα
που νόμιζα πως ήταν η ίδια μου η ζωή
κι έζησα το όνειρο μιας επιθυμίας μου τόσο έντονα
που νόμιζα πως ήταν το όνειρο μιας νύχτας

αμέτρητα κομμάτια μπερδεύονται μέσα στο μυαλό μου
τα ένωσα σα να ήταν παζλ
μέσα απ' τις εικόνες του είδα τον εαυτόν μου
σε δρόμους φαρδείς και μονοπάτια

κάθισα κάτω απ' των δένδρων τη σκιά
και απ' τον καυτό τον ήλιο κάτω
στη θάλασσα τη γαλανή κολύμπησα
κι άλλοτε πάλεψα με τα άγρια κύματά της

μέχρι δακρύων γέλασα
μα κι έκλαψα πικρά με τα δικά μου λάθη
έχασα φίλους..., συγγενείς...
απέκτησα καινούριους
με αγκάλιασαν και τους αγκάλιασα

κάποτε χάρηκα και πίστεψα πως κέρδισα
μα είχα χάσει
κάποτε ένιωσα τον τρόμο μήπως με ανακαλύψουν και τιμωρηθώ
κι έτρεξα να γλιτώσω

κι ένιωσα και άμετρη χαρά γιατί κατάλαβα
πως ζω κι αισθάνομαι

τον ουρανό κοιτάζω τα πουλιά που ταξιδεύουν
τον καθαρό αέρα αναπνέω
έπαψα να φοβάμαι αλλά ματώνω

ανεβαίνοντας τις δύσβατες πλαγιές
χαίρομαι την αγάπη είμαι ευτυχισμένη
αλλά η βία και η δυστυχία με τρομάζουν
δρόμοι ανάμεσα σε αγκάθια

Τελικά!
έμαθα να δέχομαι τον κόσμο όπως είναι
με την ασκήμια και την ομορφιά του
γιατί απλά... έτσι είναι.

Καίτη Λιανού-Ιωαννίδου

Today I feel like...

 

Some days I feel like crying
It don't matter if it's rain or shine
I feel like my heart was broken
At least a million times

Some days I wake up dreaming
Feels like I've never even woke
I answer life's big questions
As if it's one big joke

Maybe it's too soon to be sure
But I really do believe that someday
We're gonna have it all
So I try to hard to keep the rhythm of a train
Rolling right along
When the ride gets rough you got to carry on
Carry on

Some days I feel like singing
I sit back and just groove the day away
Maybe pick up a guitar
And play what I want to play

Maybe it's too soon to be sure
But I really do believe that someday
We're gonna have it all
So I try to hard to keep the rhythm of a train
Rolling right along
When the ride gets rough you got to carry on
Carry on

Today I feel like laughing
Seems to be no reason at all
And if the world stops spinning
I'm not afraid to fall

Maybe it's too soon to be sure
But I really do believe that someday
We're gonna have it all
So I try to hard to keep the rhythm of a train
Rolling right along
When the ride gets rough you got to carry on

Maybe it's too soon to be sure
But I really do believe that someday
We're gonna have it all
So I try to hard to keep the rhythm of a train
Rolling right along
When the ride gets rough you got to carry on
Carry on

Την πάτησα...

Ήρθα και μπλέχτηκα σε ένα γαϊτανάκι σωτηρίας κι έμεινα εγώ να πνίγομαι. Κανείς όμως δε μπορεί πραγματικά να σώσει κανέναν. Ο καθένας μόνος του σώζεται κι ας ακούω τα βαρύγδουπα για το χαρακτήρα μου. Όλοι λίγο-πολύ τις βρίσκουν τις άκρες τους. Πως γίνεται αλήθεια να είμαι στην ίδια γαμημένη άκρη σε τόσα κουβάρια; Αλήθεια, γίνεται αυτό;

Όλοι οι άνθρωποι έχουν όρια ε; Όλοι! Έτσι μου είχες πει εκείνο το βράδυ που τα πίναμε και σου έλεγα ότι εγώ δεν βλέπω να έχω (κάτι είχα υποψιαστεί η βλαχάρα). Μου είχες πει πως τα δικά μου δεν τα έχω βρει ακόμα και μάλλον είμαι από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις των... "μακρινών ορίων". 

Κι εγώ τώρα σου λέω χαιρέκακα: "όρσε γαμπρέ κουφέτα"! Καμία σπανιότητα. Μια ανωμαλία χαρακτήρα μόνο, που προβληματίζει εμένα και διευκολύνει τους φέροντες τα κουβάρια. Εκεί ήταν τα όρια αλλά δεν υπολογίσαμε σωστά την κατεύθυνση (είμαι κι εγώ, αλλά είσαι κι εσύ...). Κοιτούσαμε μπροστά, ενώ εγώ τα είχα αφήσει πίσω προ πολλού. Τα βλέπω δηλαδή πίσω μου να αχνοφαίνονται, δε σου λέω αερολογίες. Καμιά φορά (όπως τώρα ας πούμε) που τα βλέπω, τρέχω πίσω και προσποιούμαι ότι έχω. Γίνεται όμως όρια με χρονοκαθυστέρηση; Αρχίδια! Μονάχα μπροστά μπορούμε να πάμε. Γυρίζω και προχωράω πάλι. Μη με ρωτήσεις γιατί το κάνω αυτό. Θα στην πω από το τηλέφωνο αυτή την ιστορία γιατί μάλλον ούτε κι εσύ θα έρθεις τελικά. Δεν πειράζει όμως. Μη φοβηθείς ότι θα θυμηθώ τα ξεπερασμένα μου όρια μου και αρχίσω να στέλνω στο διάολο κόσμο (κι εσένα μαζί). Κανείς δε φαίνεται να το φοβάται αυτό και τίποτα δεν προμηνύει ότι θα το κάνω κιόλας εδώ που τα λέμε. 

Τώρα ξέρω κι εγώ πως όταν ξεπερνάω τα όριά μου... δεν κάνω απολύτως τίποτα. Μονάχα βάζω τραγουδάκια στο U-tube (Chad Hurley, Steve Chen, και Jawed Karim, να 'στε πάντα καλά), τραγουδάω και γελάω υστερικά σαν κάποιος να μου εξιστορεί την ιστορία της κυνικής ζωής μιας άλλης... Ρε τι συμβαίνει στο κόσμο ρε... Καλή φάση...

Πάρε και μια γεύση συνειδητοποίησης. Σα να λέμε life-soundtrack. Δυνατά όμως, μη μου το χαλάς τώρα που ενθυμίσαμε!!!

Take 1 1 1 cause you left me and
2 2 2 for my family and
3 3 3 for my heartache and
4 4 4 for my headaches and
5 5 5 for my loneliness and
6 6 6 for my sorrow and
7 7 for no tomorrow and
8 8 I forget what 8 was for and
9 9 9 for a lost god and
10 10 10 10 for everything everything everything everything
you can all just kiss off into the air
behind my back I can see them stare
they'll hurt me bad but I won't mind
they'll hurt me bad they do it all the time
yeah yeah,yeah they do it all the time
yeah yeah,yeah they do it all the time

Ενσυναίσθηση λοιπόν...

Ετυμολογία:
Ο όρος αρχικά υιοθετήθηκε από τον Hermann Lotze το 1958 για να δημιουργήσει τη γερμανική λέξη "Einfühlung" (ein, "σε" + Fühlung, "συναίσθημα" ), ως μετάφραση από την ελληνική λέξη "εμπάθεια" (εν, "σε" + πάθος, "συναισθηματική κατάσταση"). Η αγγλική λέξη προέρχεται από την ελληνική λέξη "εμπάθεια", η οποία μεταφέρθηκε ατόφια από τον Edward B. Titchener στην αγγλική γλώσσα ως "empathy".
[*Να σημειωθεί ότι στα νέα ελληνικά η λέξη "εμπάθεια" έχει αρνητική σημασία και σημαίνει "μίσος", "απέχθεια", "κακοβουλία" ή "μοχθηρία", γι'αυτό και σωστή μετάφραση του "empathy" στα ελληνικά δεν είναι "εμπάθεια", αλλά "ενσυναίσθηση".]

Αληθινά Ψέματα

Τα μεγαλύτερα ψέματα που λέω στον εαυτό μου και στους άλλους:

-Δε χρειάζεται να το γράψω. Θα το θυμάμαι.

-Φυσικά και θα ξυπνήσω.

-Θα σε πάρω τηλέφωνο.

-Δεν ξαναπίνω τόσο.

-Θα το κάνω αύριο.

-Φυσικά και σε προσέχω.

-Τώρα σε πέντε λεπτά θα σηκωθώ.

-Όχι δεν ειρωνεύομαι. 

-Δεν έχω ξαναφάει έτσι.