Μπαρμπούτι

Δεν πιστεύω στις "αδερφές ψυχές", στο "άλλο μισό", στα "σ' αγαπώ για πάντα", στον "έρωτα με την πρώτη ματιά" και σε όλα τα σχετικά.

Αλλά σίγουρα πιστεύω πως μπορεί κάποιος, αν είναι τυχερός, για πολύ λίγες φορές στη ζωή του (αν όχι μια), να συναντήσει κάποιον άλλο άνθρωπο και να ταιριάξει σχεδόν απόλυτα. Όχι γιατί είναι ο ίδιος τέλειος ή γιατί είναι ο άλλος. Κανείς τους δεν είναι. Αλλά γιατί τα ελαττώματα και τα προτερήματα και των δύο είναι έτσι διαμορφωμένα ώστε συνδυάζοντάς τα να μπορεί να δημιουργηθεί το "τέλειο" ταίριασμα.

Επίσης πιστεύω και στο άλλο...εκείνο το παθιασμένο, το τρελό. Το "δε με νοιάζει τίποτα", το "εδώ και τώρα" και το "δίχως αύριο". Εκείνο που το ζεις για όσο κρατήσει και που στις περισσότερες περιπτώσεις, αν το καλοσκεφτείς, ξέρεις ότι δε θες να κρατήσει και πολύ γιατί πέραν του πάθους, δεν υπάρχει τίποτα άλλο να σε κρατάει από το να φύγεις τρέχοντας.

Ανάμεσα σε αυτές τις δύο περιπτώσεις, αν ήταν να διαλέξουν, άλλοι θα διάλεγαν την πρώτη και άλλοι τη δεύτερη σαν προτιμότερη, ανάλογα την ιδιοσυγκρασία και τη φάση της ζωής του. Οι περιπτώσεις όμως που αυτές οι δυο καταστάσεις συμβαίνουν ταυτόχρονα είναι τόσο σπάνιες που οι πιο πολλοί το ζουν μόνο μέσα από βιβλία και κινηματογραφικές ταινίες.

Κι όμως, δεν είναι θέμα χαρακτήρα, ανατροφής, μόρφωσης, ομορφιάς ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Είναι καθαρά θέμα τύχης.