Τι αξία θα είχαν τα στέκια, αν δεν ξέραμε ότι θα ήταν πάντα εκεί κάποιος που θα χαιρόταν να μας δει? Ένα μέρος που μας ξέρουν, δε μας ξεχνούν όσο κι αν αργήσουμε να ξαναπάμε και πάντα μας κάνουν να νιώθουμε καλά? Χαλαροί και πάνω απ' όλα αποδεκτοί.
Στέκια έχω πια μόνο μέσα μου. Εκεί με περιμένουν πολλοί. Ακόμα κι εσύ μερικές φορές. Λάθος-σωστό δεν έχει σημασία. Η φαντασία είναι το μόνο που μου έχει μείνει και δεν προτίθεμαι να τη χαλιναγωγήσω.
Έρχομαι λοιπόν μερικά βράδια σαν αυτό, και σε βρίσκω εκεί. Μου λες τα νέα σου κι εγώ τα δικά μου. Δεν είναι παρόν, αλλά μέλλον. Σε βλέπω καλά κι ευτυχισμένο, μου το επιβεβαιώνεις και χαίρομαι πολύ για σένα. Όπως πάντα μαζί μου καπνίζεις κατ' εξαίρεση. Όπως πάντα γελάμε με βλακείες. Όπως πάντα συμπληρώνουμε ό ένας τον άλλον. Μόνο αυτά μας συνδέουν με το παρελθόν. Όλα τ' άλλα...
"Έχεις μείνει ίδια" μου λες.
"Εύχομαι να είχα καταφέρει να αλλάξω" απαντώ...
"Εσύ έχεις αλλάξει" σου λέω...
...κι εκεί, για μια ανομολόγητη στιγμή, εύχομαι να ήσουν όπως τότε.
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου