Ευχαριστήριο

Δεν ξέρω αν μπόρεσες να το καταλάβεις, αλλά κάθε μία φορά που σου είπα «ευχαριστώ», εννοούσα για όλα. Και πάνω απ' όλα για τον τρόπο που είσαι.

Ευχαριστώ που με ξεσήκωσες.

Που με πήγες διακοπές από τον εαυτό μου.

Που μπόρεσα να υπάρξω χωρίς άμυνες, να πάρω βαθιά ανάσα και να σκεφτώ «είμαι εδώ ακόμα και είναι όμορφα».

Που σε πέντε μέρες μαζί σου μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να ξαναζήσω. Ξέρεις πόσο αναπάντεχο ήταν αυτό να μου συμβεί; Κι όμως...

Γέλασα δυνατά περισσότερες φορές απ’ όσες περίμενα (κι απ’ όσες ήλπιζα).

Κολύμπησα. Στη θάλασσα, στη χαρά, στην αλήθεια, στην ηρεμία, στο "τώρα".

Θυμήθηκα.

Δάκρυσα.

Ξεχάστηκα κοιτάζοντας τα αστέρια.

Προβληματίστηκα.

Κι ύστερα ξανακολύμπησα.

Έφαγα καλαμαράκια δίπλα στη θάλασσα. 

Ανακάλυψα.

Ήπια κρασί στη βροχη και τζιν σε ένα μπαλκόνι βγαλμένο από καρτ ποστάλ.

Κοιμήθηκα σε ένα δωμάτιο που έμοιαζε να ταξίδευω με πλοίο.

Και μετά αγνάντεψα. 

Άδειασα και γέμισα ταυτόχρονα.

Και θαύμασα. Τη θέα που απλωνόταν μπροστά μου, τον παφλασμό της θάλασσας, εσένα δίπλα μου.

Ήταν πέντε μέρες που έζησα. 

Ένιωσα άνθρωπος και γυναίκα.

Όχι επιζήσασα. 

Όχι «καλά είμαι, ευχαριστώ».

Και μέσα σε όλα αυτά, το παρόν κι εσύ. Με τον τρόπο σου. Πραγματικός. Ακριβώς όπως είχα ανάγκη. Ανοιχτός. Και αστείος. Και χαλαρός. Και σοβαρός. Και εξυπηρετικός. Και πόσο γλυκός...

Σε ευχαριστώ που δεν ζήτησες τίποτα.

Που δεν τρόμαξες (ούτε εσύ, αλλά ούτε εμένα).

Που δεν βιάστηκες, αλλά ούτε περίμενες.

Που δεν χρειάστηκε να προσπαθήσω να σε "συναντήσω" κάπου, να σε πείσω για κάτι, να σε "κερδίσω" κάπως, να ζοριστώ με οποιονδήποτε τρόπο...

Που με άφησες να είμαι εγώ. Και εσύ... εσύ.

Δεν σου χρωστούσα τίποτα, και δεν μου χρωστούσες ούτε εσύ. Κι έτσι ακριβώς επιστρέψαμε. Και γι’ αυτό σε ευχαριστώ περισσότερο απ’ όλα. Γιατί συνεχίζουμε να μην χρωστάμε, παρά μόνο στον εαυτό μας.

Δεν ξέρω και αδιαφορώ τι θα γίνει μετά. Γιατί σε νοιάζομαι ούτως ή άλλως και δεν με νοιάζει εάν τελικά γίνουμε δύο φίλοι που έζησαν για λίγο ως ζευγάρι ή εάν παραμείνουμε ένα ζευγάρι που είναι ταυτόχρονα και φίλοι. 

Και κυρίως γιατί πέντε μέρες μαζί σου, εγώ ξανάζησα. 

Και μεγάλο μέρος αυτού του «ξανά»... συνέβη χάρη σε εσένα. Κι αυτό δεν το ξεχνάω.