Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

Το καλάθι της νοικοκυράς

Πάω η καλή σου στο μάρκετ, ξενυχτισμένη, κατευθείαν από τη δουλειά. Μπαίνω μέσα οχτώ και δυο πρώτα λέπτα. Βλέπω τις ταμίες να με στραβοκοιτάνε με ύφος "στο ύπνο της μας έβλεπε;" και μου' ρχεται να πάρω τα μαρούλια και τους τα φορέσω κολάρο.
Εκεί που έχω αποφασίσει να τα παρατήσω όλα και να παραγγείλω σουβλάκια το μεσημέρι, να' σου ένας κονιόρδος με καμπαρτίνα και καπέλο παρακαλώ, να με κοζάρει στα ψυγεία. Πιάνει τα τυριά, τα χαϊδεύει με νόημα, με κοιτάζει και μου χαμογελά.
Δυστυχώς ήταν πολύ αστείος οπότε μου ξέφυγε ένα χαμόγελο κοιτώντας αδιάφορα τα σαλάμια. Δυστυχώς επίσης αυτό του έδωσε θάρρος, οπότε άρχισε να πλησιάζει με την κεφαλογραβιέρα παραμάσχαλα. Πάω στα λαχανικά, από δίπλα αυτός. Βουτάω 2 μαρούλια και πάνω που αρχίζει να έρχεται προς το μέρος μου, πάω στις πατάτες.
Ο "επιθεωρητής Κλουζώ" δεν το πιάνει το νόημα και ακολουθεί. Νομίζει ότι του κάνω τη δύσκολη. Παίρνω ένα διχτάκι πατάτες, έχει τρύπα και πέφτει μια κάτω. Σπεύδει, σκύβει, την πιάνει, απλώνει το ξερό του να μου τη δώσει και μου λέει "όνομα;". Πατάτα, του λέω. "Το δικό σου" μου λέει. Βαγγέλης, του λέω.
Για 2-3 δευτερόλεπτα με κοιτάζει που του χαμογελάω γλυκά. Αποφασίζει να τρομάξει, φεύγει, και το γαϊδούρι πετάει πάλι την πατάτα κάτω. 
Άντρες...

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Τα σέβη μου στον Βαγγελάκη......

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...