Ανισορροπίες...

Ανακοινώνω ότι κάνω απεργία  από το σεξ...

Δεν το κάνω που δεν το κάνω, τουλάχιστον ας δώσω έναν επαναστατικό χαρακτήρα...

Άλλος με τη βάρκα μου?

 

Το ομολογώ. Κουράστηκα, βαρέθηκα, μπούχτισα. Πάνω απ'ολα όμως ζήλεψα αυτούς που αντέχουν ακόμα και παλεύουν ενάντια στο παράλογο που επικρατεί, και θαύμασα τους αισιόδοξους που τόσα χρόνια τους κορόιδευα για έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα. 

Λέω να προσπαθήσω να τους μοιάσω...

The winner takes it all...

Είναι σωστό αυτό? Ποιός νικητής? 

Η ύπαρξη του νικητή προϋποθέτει αναμέτρηση, μάχη, ανταγωνισμό, αγώνα, μονομαχία, σύγκρουση... Όχι δεν είναι σωστό. Δεν ήταν έτσι.

Άλλη προσέγγιση για την ύπαρξη νικητή... Ψηφοφορία, εκλογές. Καμία σχέση, τι να λέμε τώρα...

Χμ, συνεχίζω... παιχνίδι, τζόγος... 

Αυτό είναι..! Τζόγος. Υπολογίζεις (τάχα μου και δήθεν), ρισκάρεις, ποντάρεις και είτε κερδίζεις είτε χάνεις. Έτσι είναι και η κάθε απόφαση που παίρνουμε στη ζωή μας. Ποντάρουμε άλλοτε λίγα, άλλοτε πολλά και μερικές φορές, βλακωδώς, όλα. 

Τζογάρουμε για τη ζωή και το μέλλον χωρίς να ξέρουμε. Πως θα μπορούσαμε άλλωστε? Τέσσερις διαδοχικές κινήσεις ντόμινο κι ο έρωτας δεν αποτελεί εξαίρεση.. Υπολογίζουμε, μαντεύουμε, ελπίζουμε, τέλος.

"...Though it's hurting me, 

now it's history"

Μερικές φορές το αποτέλεσμα βγαίνει από μια κλήρωση. Ή κέρδισες ή έχασες και τελείωσε. Άλλες πάλι ζεις μια σχετική αγωνία. Σαν μια παρτίδα χαρτιά. Μέχρι να λήξει ο χρόνος ή να τελειώσουν τα χαρτιά, δεν ξέρεις την έκβαση του αποτελέσματος.
Στις χειρότερες των περιπτώσεων, δεν ενημερώνεσαι για το τέλος. Αφήνεται σε σένα να το καταλάβεις. Από που? Όταν μπορέσεις να αναγνωρίσεις τον νικητή ή όταν δεν έχει άλλα φύλλα για να τραβήξεις μπας και ρεφάρεις... αυτομάτως η παρτίδα λήγει.

"I've played all my cards 
and that's what you've done too.
Nothing more to say, 
no more ace to play..."

Κι όμως, όταν η τύχη δε φαίνεται να σε ευνοεί... Όταν δεν μπορείς να πιστέψεις τη γκίνια σου... Αρχίζεις να παλεύεις με ότι έχεις. Οι χαρτοκλέφτες δεν ήταν ποτέ συμπαθής ομάδα πληθυσμού. Έτσι μένει μόνο μια λύση. Η λογική. Πόσο παράλογο είναι να ψάχνεις λογική στην τυχαιότητα? Τόσο, ναι...

"I figured it made sense, 

building me a fence..."

Το αιώνιο ερώτημα. Οι νόμοι (αν είναι καθόλα σωστοί και δίκαιοι) είναι για να τηρούνται παρόλο που δε μας ευνοούν ή να καταπατούνται με γνώμονα το συμφέρον μας?
Εκ πεποιθήσεως θα πω το πρώτο. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Εκ του άδικου αποτελέσματος, θα πω το δεύτερο. Άδικο αποτέλεσμα σε δίκαιο νόμο? Θα μας τρελάνεις? ...έχουμε και τον παράγοντα τύχη όμως που ευνοεί όχι τον τολμηρότερο απαραίτητα, αλλά τον τυχερότερο σίγουρα. Ξέχασες ότι τζογάρουμε άνα πάσα στιγμή?
Έτσι, υιοθετείται εύκολα ένα κρεσέντο αδικοχαμένης (που έχασε, όχι που χάθηκε), κι ας είναι γνωστό πως ποτέ δεν πρέπει να είναι στόχος η νίκη, αλλά η χαρά του παιχνιδιού (ακόμα κι αν έχεις ποντάρει τόσα πολλά).

"...But I was a fool,
 playing by the rules" 

Και μετά...η ώρα της κρίσης. Της επίσημης ντε... Ο κριτής δεν σκέφτεται, δεν υπολογίζει...δεν δείχνει έλεος. Έτσι θα γινόταν, σου λέει.
-"Αν δεν το καταλάβατε, δεν το φανταστήκατε, δεν το προνοήσατε, λόγω πρωτοφανούς αλαζονείας, δεν έχει καμία σημασία. Όπως καμία σημασία δεν έχει και το πρότερο λευκό σας μητρώο σε παρόμοια αλαζονικά θέματα. Η τιμωρία οφείλει να πληρωθεί".

 "The gods may throw a dice, 

their minds as cold as ice"

Τα γνωστά λοιπόν... 

"...and someone way down here,

loses someone dear"

Και η παρτίδα τελείωσε και τον νικητή δεν αργώ πολύ... τον βλέπω. Τον αναγνωρίζω. Τον παρατηρώ. Τον μετράω και τον παραδέχομαι φυσικά. Έτσι αξίζει ο νικητής. Όταν τον παραδέχονται κι οι ηττημένοι, όχι μόνο οι θεατές. Αλλά πως μπορώ να μην δω και τον χαμένο? Λίγος εγωισμός μου επιτρέπεται. Τουλάχιστον προσπάθησα. Παίρνω τη θέση που μου αρμόζει, με τη βαθιά ικανοποίηση που χαρίζει το "σωστό".

"The winner takes it all, 
the loser has to fall,
It's simple and it's plain...

Why should I complain?"

Τα χρόνια που περνάνε είναι δουλειά για δύο να μετριούνται. Όχι λες?

Η τύχη λειτουργεί ανεξάρτητα από οτιδήποτε. Σύμφωνοι, παίζουν ρόλο κι άλλα, μνήμη, τεχνική, μπλόφα ή να ξεκινήσεις με καλό φύλλο ας πούμε, αλλά ακόμα κι έτσι... Η τύχη, είπαμε, μπλα μπλα μπλα...
Άρα με λίγα λόγια, παίζεις, ποντάρεις, είσαι τυχερός κερδίζεις, δεν είσαι... χάνεις. Μπορεί να μείνεις και στα λεφτά σου αλλά αυτό σημαίνει ότι δεν πόνταρες πολλά. Συνηθίζω στην ιδέα. Μίλησε κανείς? Τι να πει...

"The likes of me abide,

spectators of the show, 

always staying low"

Πάντα μ' άρεσε αυτό το τραγούδι. Φανταζόμουν, μικρότερη, να λέει για μένα.

"The winner takes it all..." 

Ε, για μένα λέει...

"The loser standing small"

(η ειρωνεία είναι μεγαλύτερη πουτάνα από την τύχη)

Αυτό που απολαμβάνει ο χαμένος μετά από μια τελειωμένη παρτίδα είναι η ανακούφιση ότι δεν έχει άλλη παρτίδα ίδια για να χάσει.
 

"I apologize if it makes you feel bad, seeing me so tense, no self confidence." 


but what can I say, rules must be obeyed...

Y.M.C.A !

lyrics

Y.M.C.A σημαίνει Young Men's Christian Association, και δημιουργήθηκε για να παρέχει φθηνά και προσωρινά καταλύματα με χριστιανικό περιβάλλον σε αστικές περιοχές. Υπάρχει και Y.W.C.A (όπου W = women's). Τα δύο φύλα έμεναν χωριστά, προκειμένου να διατήρηθεί η "ακαιρεότητα".

Κάποια περίοδο θεωρούνταν φυσιολογικά μέρη για ταξιδιώτες ή νέα άτομα που έρχονταν ως καινούργια στην πόλη. Κάποια στιγμή δε, παρείχαν και γυμναστήρια, πισίνες και σεμινάρια με χαμηλό ή καθόλου κόστος προκειμένου να βοηθηθεί η εργατική τάξη των πόλεων και οι μη προνομιούχοι. Τώρα, τα Y.M.C.As χρησιμοποιούνται για ανθρώπους με σοβαρά οικονομικά προβλήματα και αστέγους.

Όταν οι άνθρωποι άρχισαν να έχουν μεγαλύτερη επίγνωση της ομοφυλοφιλίας, το γεγονός ότι τα δύο φύλα είχαν διαχωριστεί, πυροδότησε φήμες και αστεία. Οι φήμες ουδέποτε επιβεβαιώθηκαν μιας και ήταν ιδρύματα που υποστηρίζονταν από την εκκλησία.

Την εποχή του τραγουδιού (1978), τα Y.M.C.As ήδη είχαν αρχίζει να θεωρούνται καταλύματα γι' αυτούς που είχαν ανάγκη και όχι τόσο ως χώροι διασκέδασης. Μετά την κυκλοφορία του τραγουδιού οι φήμες και τα αστεία περί ομοφυλοφιλίας πήραν φωτιά.

Το τραγούδι έγινε αμέσως γνωστό με το χαρακτηριστικό χορό του, όπου τα χέρια χρησιμοποιούνται για να συλλαβίσουν το Y M C A, έφτασε στο Νο1 παγκοσμίως (εκτός από την Αμερική που στο Νο1 ήταν ο Rod Stewart με το "Da Ya think I'm sexy") και γνώρισε μεγάλες δόξες!

• Χρησιμοποιήθηκε ως κλήση αφύπνισης σε διαστημόπλοιο της αποστολή STS-106.
• Το 2009 μπήκε στο ρεκόρ Guinness όταν στο Sun Bowl game του Τέξας τραγουδήθηκε live από τους ίδιους τους village people ενώ πάνω 40.000 άτομα χόρεψαν.
• Βρίσκεται στο #7 του The 100 Greatest Dance Songs of the 20th Century.

Το αρχικό γκρουπ από αριστερά :

Cowboy - Randy Jones

Biker - Glenn Hughes

Native American - Felipe Rose

Cop - Victor Willis

Constraction worker - David Hodo

Sailor/G.I - Alex Briley

Παρόλο που το Y.M.C.A θεωρείται γκέϊ ύμνος, ο τραγουδιστής του γκρουπ Victor Willis και δημιουργός των στίχων επιμένει ότι δεν το έγραψε γι' αυτό το σκοπό (παρεμπιπτόντως είναι ετεροφυλόφιλος).

Και εδώ δημιουργείται το άλλο μεγάλο ερώτημα και θα σας το απαντήσω αμέσως. Ναι λοιπόν, δεν είναι όλοι οι "village people" gay. Ο πρώτος που "βγήκε απο τη ντουλάπα" ήταν ο Felipe Rose και αργότερα ο Randy Jones και ο Alex Briley. Οι υπόλοιποι είναι ετεροφυλόφιλοι. Όχι πως έχει σημασία κιόλας πως τη βρίσκει ο καθένας στο κρεβάτι του, αλλά κουβέντα να γίνεται...

Μεγάλο ενδιαφέρον, για τους λάτρεις της δεκαετίας, έχει και η σελίδα τους. Πολύ disco! Και γενικά για να μην μπερδευτείτε, να ξέρετε πως, όπως δείχνει και ο πίνακας παρακάτω, το γκρουπ εδώ και 35 χρόνια είναι "φύγε εσύ-έλα εσύ".

 

Και κάτι για το τέλος για να σκάσει το χειλάκι... (δεν άντεξα)

Φαντάσματα

ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ; «Δε γράφω γιατί δεν καταλαβαίνω τον κόσμο. Δεν τον αναπνέω αυτόν τον κόσμο πια» απάντησα. «Γιατί;». Με τους docers χαμογελάμε με συνενοχή. Γιατί βαρεθήκαμε να μιλάμε για τα αυτονόητα.

ΖΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΣΙΩΠΗ ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΗ. Νομίζουμε ότι θα ξεφύγουμε από τον πόνο και την ήττα. Δεν κοιταζόμαστε στα μάτια μ' αυτούς που αγαπάμε. Δε θέλουμε να εξηγούμε, να δημιουργούμε, να αισθανόμαστε, να σχεδιάζουμε. Είμαστε εδώ, αλλά δεν κατοικούμε εδώ. «Γιατί;». Για την κουλτούρα του μίσους, τις ιδέες που αργοπεθαίνουν στα σκοτάδια, τους λογιστές που ισολογίζουν το δίκαιο, την αδιαφορία, τις κλοτσιές στους πεθαμένους. Αργόσυρτη αναμονή, τίποτα.

ΑΔΥΝΑΤΟΥΜΕ ΝΑ ΜΑΖΕΨΟΥΜΕ τις σκόρπιες σκέψεις μας και να τις συνθέσουμε σε μια διαυγή προοπτική του κόσμου και του είναι μας.

 

«ΝΤΥΣΟΥ ΚΑΛΑ, ΦΥΣΑΕΙ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ» λέει το παγκάκι στην πλατεία «αγανακτισμένων». Πάει ένας χρόνος και, πια. Περάσαμε ένα φθινόπωρο, ένα χειμώνα, μια άνοιξη κι ένα καλοκαίρι χωρίς να καταλαβαίνουμε τις παύσεις ελπίδας. Ας το πάρουμε χαμπάρι, λέμε, δεν αντέξαμε σαν κοινωνία αυτή τη στροφή της ιστορίας. Δεν ξανασηκωθήκαμε.

ΒΑΡΕΘΗΚΑΜΕ, ΠΟΥ ΛΕΣ, να μιλάμε για τα αυτονόητα, να μην καταλαβαίνουμε τον κόσμο και να πενθούμε. Άλλοι μένουν κι άλλοι φεύγουν -όλο μικρές κηδείες. Αγαπημένοι αποχωρούν χωρίς να θέλουν να μας αποχαιρετήσουν. Βγάζουν εισιτήρια χωρίς να θέλουν να πάνε πουθενά. Κοιτάζουν χάρτες χωρίς να επιθυμούν να τους ανακαλύψουν. Κι εμείς είμαστε εδώ, αλλά δεν κατοικούμε εδώ, σου λέω. Παγιδευμένοι στο πουθενά του μπρος-πίσω. Νεο-εξόριστοι. Αποχωριζόμαστε, σπάμε ξανά και ξανά σε πολλά κομμάτια. Μιλάμε ο ένας στον άλλο από μέσα μας.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΙ ΦΙΛΟΙ. Είμαστε πραγματικοί φίλοι που ζούμε στο μυαλό μας, στη μόνη πατρίδα που έχουμε. Πού κουράγιο για τηλεφωνήματα; Μόνο ανταλλάσσουμε καρτ-ποστάλ. Βάζουμε μέσα βιβλία, γλυκά και στίχους. Ό,τι μπορεί να υποκαταστήσει τα χάδια και το κουράγιο, και να ψιθυρίσει όνειρα. Ζάχαρη και λέξεις. Χάδια στο στόμα και ζάχαρη στα μαλλιά. Και το αντίθετο. Μαζεύουμε δυνάμεις και πίνουμε. Σε ένα φανταστικό κόσμο που από στιγμή σε στιγμή θα ξαναρχίσει να γυρίζει. Θα σταματήσει να πενθεί. Θα οργανωθεί. Θα φωνάξει. Θα χορέψει. Θα απαιτήσει λογική και νόημα για τη ζωή.

ΕΙΣ ΥΓΕΙΑΝ, σπρώξτε λίγο.

Μελίτα Κάραλη
Πηγή DOCTV