Στον υποταγμένο

Μισώ τον υποταγμένο! Μισώ τον υποταγμένο, όπως μισώ τον αχρείο, όπως μισώ τους αργόσχολους! Μισώ την υποταγή! Μισώ την αισχρότητα, μισώ την απραξία. Νιώθω συμπόνια για τον άρρωστο που λυγίζει από θανάσιμο πυρετό· μισώ όμως τον κατά φαντασία ασθενή, που με λίγη θέληση και μόνο θα  στεκόταν στα πόδια του. Λυπάμαι τον φυλακισμένο, κυκλωμένο από φύλακες, συντετριμμένο από το βάρος των τόσων αλυσίδων. Αλλά μισώ τους στρατιώτες που λυγίζουν απ’τα σιρίτια και το βάρος των γαλονιών· τους εργαζόμενους που σκύβουν στο κεφάλαιο. Αγαπώ τον άνθρωπο που, όπου κι αν βρίσκεται, λέει αυτό που νιώθει· μισώ τον ψηφοφόρο που αναζητά τον διαρκή θρίαμβο μέσα από την πλειοψηφία. Αγαπώ το σοφό που έχει τσακίσει από την πίεση της επιστημονικής έρευνας· μισώ το άτομο που γονατίζει από το βάρος κάποιας άγνωστης δύναμης, κάποιου «Χ», ενός θεού… Όλους εκείνους, λέω, μισώ που από φόβο και παραίτηση παραχωρούν σε άλλους ένα μέρος της δύναμής τους ως άνθρωποι και, όχι μόνο σκύβουν αυτοί το κεφάλι, αλλά αναγκάζουν κι εμένα και κείνους που αγαπώ να σκύψουν το κεφάλι, εξαιτίας της γεμάτης φόβο συνεργασίας τους ή της ηλίθιας αδράνειάς τους. Τους μισώ αυτούς· ναι τους μισώ, γιατί εγώ το αισθάνομαι… Εγώ δεν γονατίζω μπροστά στα γαλόνια του αξιωματούχου, την εσάρπα του δημάρχου, το χρυσάφι του κεφαλαίου· την ηθική ή τη θρησκεία. Εδώ και πολύ καιρό έχω μάθει ότι όλα αυτά τα πράγματα δεν είναι παρά σκέτα μπιχλιμπίδια, που μπορούμε να σπάσουμε σαν γυαλί… Εγώ λυγίζω κάτω από το βάρος της υποταγής των άλλων. Πόσο μισώ την υποταγή!

Εγώ αγαπώ την ζωή. θέλω να ζήσω, όχι όμως έτσι ασήμαντα, όπως εκείνους που ικανοποιούν μόνο ένα μέρος των μυών και των νεύρων τους, αλλά με μια ευρύτερη έννοια, ευαρεστώντας τόσο τους μυς του προσώπου όσο και αυτούς της κνήμης, ταυτόχρονα την πλάτη μου, όπως ακριβώς και τον εγκέφαλό μου. Δεν θέλω ν’ ανταλλάξω ένα μέρος του σήμερα για ένα απατηλό αύριο. Δεν θέλω να παραχωρήσω τίποτα απ’ το σήμερα για τη ματαιοδοξία του μέλλοντος. Δεν θέλω τίποτε δικό μου να υποτάσσεται κάτω από τις λέξεις πατρίδα, θεός, έμβλημα. Γιατί γνωρίζω πολύ καλά την κενότητα τέτοιων λέξεων, αυτών των ιερών και εγκόσμιων φαντασμάτων. Γελάω με τον αναχωρητισμό, με τους παραδείσους, η ελπίδα για τους οποίους συντηρεί την υποταγή, τις θρησκείες, το κεφάλαιο. Εμπαίζω αυτούς που συσσωρεύουν για τα γηρατειά και στερούνται στη νιότη τους· εκείνους που, για να φάνε στα εξήντα τους, νηστεύουν στα είκοσι. Εγώ θέλω να τρώω, όσο ακόμα έχω γερά δόντια για να μπορώ να ξεσκίζω και να συνθλίβω σφριγηλά κρέατα και χυμώδη φρούτα. Όσο τα υγρά του στομαχιού μου είναι σε θέση να χωνεύουν χωρίς πρόβλημα, θέλω να χορταίνω τη δίψα μου με δροσιστικά και δυναμωτικά ποτά. Θέλω να αγαπήσω γυναίκες πολλές ή μια γυναίκα, στηριζόμενος όμως στις κοινές μας επιθυμίες, και δεν θέλω να υποκύψω σ’ αυτή την οικογένεια που επιβάλει ο νόμος· τίποτε δεν έχει δικαίωμα πάνω μας. Εσύ θέλεις, εγώ θέλω. Ας περιγελούμε την οικογένεια, το νόμο, αυτήν την πανάρχαια μορφή υποταγής.  

Και δεν σταματώ εδώ... Θέλω, αφού έχω και μάτια κι αυτιά και άλλες αισθήσεις, πέραν του να πίνω και να τρώω, να κάνω έρωτα: να ζω τη χαρά σε όλες της τις εκφάνσεις. Θέλω να δω όμορφα γλυπτά και έργα ζωγραφικής, να θαυμάσω τον Ροντέν ή τον Μανέ. Ν’ ακούσω τις καλύτερες ορχήστρες σε έργα Μπετόβεν ή Βάγκνερ. Θέλω να γνωρίσω τους κλασσικούς στην Comedie Française να περιεργαστώ τον λογοτεχνικό και καλλιτεχνικό πλούτο που άφησαν παρακαταθήκη άνθρωποι του παρελθόντος στους ανθρώπους του παρόντος, και ακόμα περισσότερο να ρουφήξω το τωρινό και παντοτινά ατελείωτο πνευματικό έργο της ανθρωπότητας. Επιθυμώ ευτυχία για μένα, για τη σύντροφο που έχω επιλέξει, για τους φίλους μου. Θέλω ένα σπίτι όπου θα μπορώ τα μάτια μου ευχάριστα να κλείνω, όταν τελειώνω την εργασία μου. Γιατί ζητώ και την απόλαυση της εργασίας· αυτή την υγιή χαρά, αυτή τη δυνατή χαρά. Θέλω τα χέρια μου να δουλεύουν το ροκάνι, το σφυρί, την τσάπα, το δρεπάνι. Ας αναπτυχθούν οι μυς κι ας φουσκώσει το στήθος από ισχυρές, χρήσιμες και λογικές δράσεις. Θέλω να είμαι χρήσιμος, θέλω εμείς να είμαστε χρήσιμοι. Θέλω να είμαι χρήσιμος στο διπλανό μου και θέλω κι ο διπλανός μου να μου είναι χρήσιμος. Θέλω να κοπιάσουμε πολύ, γιατί είμαι αχόρταγος για απόλαυση. Κι αυτό, γιατί θέλω να ευχαριστιέμαι το ότι δεν έχω υποταχθεί. Ναι, ναι! Θέλω να παράγω, αλλά θέλω και να απολαμβάνω. Θέλω να ζυμώνω, αλλά να τρώω και καλύτερο ψωμί· να εργάζομαι στον τρύγο, αλλά να πίνω και καλύτερο κρασί· να κατασκευάζω σπίτια, αλλά να μένω σε καλύτερες οικίες· να φτιάχνω έπιπλα, αλλά να κατέχω και τα αναγκαία για να θαυμάσω το ωραίο· θέλω να φτιάξω θέατρα, αλλά τόσο μεγάλα που να χωράν εμένα και τους δικούς μου. Θέλω να μετέχω στην παραγωγή, αλλά να μετέχω και στην κατανάλωση. Είναι κάποιοι που ονειρεύονται να παράγουν για άλλους, στους οποίους αφήνουν, τι ειρωνεία, τα καλύτερα αποτελέσματα της προσπάθειάς τους.

 Όσο για μένα, εγώ θέλω ενωμένος αδέσμευτα με τους υπόλοιπους να παράγω αλλά και να καταναλώνω. Εσείς, υποταγμένοι, κοιτάτε: φτύνω τα είδωλά σας. Κοροϊδεύω το Θεό, φτύνω την Πατρίδα, περιφρονώ τον Χριστό, περιφρονώ τη σημαία, φτύνω το κεφάλαιο και το χρυσόμαλλο δέρας· φτύνω τους νόμους και τους Κώδικες, τα σύμβολα της θρησκείας· όλα βλακείες, λίγο μ’ ενδιαφέρουν, τα περιγελώ… Μόνο μέσα από εσάς παίρνουν αυτά κάποια υπόσταση και για μένα· αφήστε τα πίσω σας, και μεμιάς θα γίνουν κομμάτια. Όμως, κι έτσι είστε μια δύναμη, εσείς υποταγμένοι, μια από εκείνες τις δυνάμεις που αγνοούν την ίδια τους την ύπαρξη· ωστόσο, είστε μια δύναμη και εγώ δεν μπορώ να σας περιφρονήσω, μπορώ μόνο να σας μισήσω… ή να σας αγαπήσω. Η πιο μεγάλη μου επιθυμία είναι να σας δω να αποτινάζετε την υποταγή μέσα από μια τρομερή αφύπνιση της ζωής. Δεν υπάρχει μελλοντικός παράδεισος, δεν υπάρχει μέλλον· υπάρχει μόνο παρόν. Ας ζήσουμε! Ζήστε! Η υποταγή είναι θάνατος. Η εξέγερση ζωή!

  Albert Joseph (ή Libertad)