Στον υποταγμένο

Μισώ τον υποταγμένο! Μισώ τον υποταγμένο, όπως μισώ τον αχρείο, όπως μισώ τους αργόσχολους! Μισώ την υποταγή! Μισώ την αισχρότητα, μισώ την απραξία. Νιώθω συμπόνια για τον άρρωστο που λυγίζει από θανάσιμο πυρετό· μισώ όμως τον κατά φαντασία ασθενή, που με λίγη θέληση και μόνο θα  στεκόταν στα πόδια του. Λυπάμαι τον φυλακισμένο, κυκλωμένο από φύλακες, συντετριμμένο από το βάρος των τόσων αλυσίδων. Αλλά μισώ τους στρατιώτες που λυγίζουν απ’τα σιρίτια και το βάρος των γαλονιών· τους εργαζόμενους που σκύβουν στο κεφάλαιο. Αγαπώ τον άνθρωπο που, όπου κι αν βρίσκεται, λέει αυτό που νιώθει· μισώ τον ψηφοφόρο που αναζητά τον διαρκή θρίαμβο μέσα από την πλειοψηφία. Αγαπώ το σοφό που έχει τσακίσει από την πίεση της επιστημονικής έρευνας· μισώ το άτομο που γονατίζει από το βάρος κάποιας άγνωστης δύναμης, κάποιου «Χ», ενός θεού… Όλους εκείνους, λέω, μισώ που από φόβο και παραίτηση παραχωρούν σε άλλους ένα μέρος της δύναμής τους ως άνθρωποι και, όχι μόνο σκύβουν αυτοί το κεφάλι, αλλά αναγκάζουν κι εμένα και κείνους που αγαπώ να σκύψουν το κεφάλι, εξαιτίας της γεμάτης φόβο συνεργασίας τους ή της ηλίθιας αδράνειάς τους. Τους μισώ αυτούς· ναι τους μισώ, γιατί εγώ το αισθάνομαι… Εγώ δεν γονατίζω μπροστά στα γαλόνια του αξιωματούχου, την εσάρπα του δημάρχου, το χρυσάφι του κεφαλαίου· την ηθική ή τη θρησκεία. Εδώ και πολύ καιρό έχω μάθει ότι όλα αυτά τα πράγματα δεν είναι παρά σκέτα μπιχλιμπίδια, που μπορούμε να σπάσουμε σαν γυαλί… Εγώ λυγίζω κάτω από το βάρος της υποταγής των άλλων. Πόσο μισώ την υποταγή!

Εγώ αγαπώ την ζωή. θέλω να ζήσω, όχι όμως έτσι ασήμαντα, όπως εκείνους που ικανοποιούν μόνο ένα μέρος των μυών και των νεύρων τους, αλλά με μια ευρύτερη έννοια, ευαρεστώντας τόσο τους μυς του προσώπου όσο και αυτούς της κνήμης, ταυτόχρονα την πλάτη μου, όπως ακριβώς και τον εγκέφαλό μου. Δεν θέλω ν’ ανταλλάξω ένα μέρος του σήμερα για ένα απατηλό αύριο. Δεν θέλω να παραχωρήσω τίποτα απ’ το σήμερα για τη ματαιοδοξία του μέλλοντος. Δεν θέλω τίποτε δικό μου να υποτάσσεται κάτω από τις λέξεις πατρίδα, θεός, έμβλημα. Γιατί γνωρίζω πολύ καλά την κενότητα τέτοιων λέξεων, αυτών των ιερών και εγκόσμιων φαντασμάτων. Γελάω με τον αναχωρητισμό, με τους παραδείσους, η ελπίδα για τους οποίους συντηρεί την υποταγή, τις θρησκείες, το κεφάλαιο. Εμπαίζω αυτούς που συσσωρεύουν για τα γηρατειά και στερούνται στη νιότη τους· εκείνους που, για να φάνε στα εξήντα τους, νηστεύουν στα είκοσι. Εγώ θέλω να τρώω, όσο ακόμα έχω γερά δόντια για να μπορώ να ξεσκίζω και να συνθλίβω σφριγηλά κρέατα και χυμώδη φρούτα. Όσο τα υγρά του στομαχιού μου είναι σε θέση να χωνεύουν χωρίς πρόβλημα, θέλω να χορταίνω τη δίψα μου με δροσιστικά και δυναμωτικά ποτά. Θέλω να αγαπήσω γυναίκες πολλές ή μια γυναίκα, στηριζόμενος όμως στις κοινές μας επιθυμίες, και δεν θέλω να υποκύψω σ’ αυτή την οικογένεια που επιβάλει ο νόμος· τίποτε δεν έχει δικαίωμα πάνω μας. Εσύ θέλεις, εγώ θέλω. Ας περιγελούμε την οικογένεια, το νόμο, αυτήν την πανάρχαια μορφή υποταγής.  

Και δεν σταματώ εδώ... Θέλω, αφού έχω και μάτια κι αυτιά και άλλες αισθήσεις, πέραν του να πίνω και να τρώω, να κάνω έρωτα: να ζω τη χαρά σε όλες της τις εκφάνσεις. Θέλω να δω όμορφα γλυπτά και έργα ζωγραφικής, να θαυμάσω τον Ροντέν ή τον Μανέ. Ν’ ακούσω τις καλύτερες ορχήστρες σε έργα Μπετόβεν ή Βάγκνερ. Θέλω να γνωρίσω τους κλασσικούς στην Comedie Française να περιεργαστώ τον λογοτεχνικό και καλλιτεχνικό πλούτο που άφησαν παρακαταθήκη άνθρωποι του παρελθόντος στους ανθρώπους του παρόντος, και ακόμα περισσότερο να ρουφήξω το τωρινό και παντοτινά ατελείωτο πνευματικό έργο της ανθρωπότητας. Επιθυμώ ευτυχία για μένα, για τη σύντροφο που έχω επιλέξει, για τους φίλους μου. Θέλω ένα σπίτι όπου θα μπορώ τα μάτια μου ευχάριστα να κλείνω, όταν τελειώνω την εργασία μου. Γιατί ζητώ και την απόλαυση της εργασίας· αυτή την υγιή χαρά, αυτή τη δυνατή χαρά. Θέλω τα χέρια μου να δουλεύουν το ροκάνι, το σφυρί, την τσάπα, το δρεπάνι. Ας αναπτυχθούν οι μυς κι ας φουσκώσει το στήθος από ισχυρές, χρήσιμες και λογικές δράσεις. Θέλω να είμαι χρήσιμος, θέλω εμείς να είμαστε χρήσιμοι. Θέλω να είμαι χρήσιμος στο διπλανό μου και θέλω κι ο διπλανός μου να μου είναι χρήσιμος. Θέλω να κοπιάσουμε πολύ, γιατί είμαι αχόρταγος για απόλαυση. Κι αυτό, γιατί θέλω να ευχαριστιέμαι το ότι δεν έχω υποταχθεί. Ναι, ναι! Θέλω να παράγω, αλλά θέλω και να απολαμβάνω. Θέλω να ζυμώνω, αλλά να τρώω και καλύτερο ψωμί· να εργάζομαι στον τρύγο, αλλά να πίνω και καλύτερο κρασί· να κατασκευάζω σπίτια, αλλά να μένω σε καλύτερες οικίες· να φτιάχνω έπιπλα, αλλά να κατέχω και τα αναγκαία για να θαυμάσω το ωραίο· θέλω να φτιάξω θέατρα, αλλά τόσο μεγάλα που να χωράν εμένα και τους δικούς μου. Θέλω να μετέχω στην παραγωγή, αλλά να μετέχω και στην κατανάλωση. Είναι κάποιοι που ονειρεύονται να παράγουν για άλλους, στους οποίους αφήνουν, τι ειρωνεία, τα καλύτερα αποτελέσματα της προσπάθειάς τους.

 Όσο για μένα, εγώ θέλω ενωμένος αδέσμευτα με τους υπόλοιπους να παράγω αλλά και να καταναλώνω. Εσείς, υποταγμένοι, κοιτάτε: φτύνω τα είδωλά σας. Κοροϊδεύω το Θεό, φτύνω την Πατρίδα, περιφρονώ τον Χριστό, περιφρονώ τη σημαία, φτύνω το κεφάλαιο και το χρυσόμαλλο δέρας· φτύνω τους νόμους και τους Κώδικες, τα σύμβολα της θρησκείας· όλα βλακείες, λίγο μ’ ενδιαφέρουν, τα περιγελώ… Μόνο μέσα από εσάς παίρνουν αυτά κάποια υπόσταση και για μένα· αφήστε τα πίσω σας, και μεμιάς θα γίνουν κομμάτια. Όμως, κι έτσι είστε μια δύναμη, εσείς υποταγμένοι, μια από εκείνες τις δυνάμεις που αγνοούν την ίδια τους την ύπαρξη· ωστόσο, είστε μια δύναμη και εγώ δεν μπορώ να σας περιφρονήσω, μπορώ μόνο να σας μισήσω… ή να σας αγαπήσω. Η πιο μεγάλη μου επιθυμία είναι να σας δω να αποτινάζετε την υποταγή μέσα από μια τρομερή αφύπνιση της ζωής. Δεν υπάρχει μελλοντικός παράδεισος, δεν υπάρχει μέλλον· υπάρχει μόνο παρόν. Ας ζήσουμε! Ζήστε! Η υποταγή είναι θάνατος. Η εξέγερση ζωή!

  Albert Joseph (ή Libertad)

Λάθος συνειρμοί

επειδή φαίνομαι χαρούμενη - δε σημαίνει πως όλα είναι καλά

επειδή γελάω - δε σημαίνει πως δεν παίρνω τα πράγματα στα σοβαρά

επειδή συγχωρώ - δε σημαίνει πως πρέπει να με παίρνεις για δεδομένη

επειδή σε πιστεύω - δε σημαίνει ότι μπορείς να μου λες ψέματα

επειδή δε δείχνω τα συναισθήματά μου - δε σημαίνει ότι δεν έχω

επειδή δε μιλάω - δε σημαίνει πως δεν έχω τίποτα να πω

...just to get things straight

Μονά-μονά δικά μου!

• Μονό είναι το στρώμα μου 

• μονή η ηλικία μου

• μονή η κάλτσα που αφήσα για να γεμίσει ο Αι Σιχτίρης τα Χριστούγεννα (Αι Βασίλης λέγεται, αλλά επειδή ξέρω ότι θα την αφήσει άδεια, τον λέω έτσι προκαταβολικά)

• μονά τα χρόνια που δουλεύω.

• μονά τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν σήμερα.

• μονός ο μήνας Ιανουάριος και

• ασορτί μονά είναι και όλα μου τα ρεπό για τον Ιανουάριο...

Αν δεν έρθει το τέλος του κόσμου σήμερα... Δε σώνομαι με τίποτα! 

Σημειωτόν ολοταχώς...

Ελάτε να βιώσουμε τη στασιμότητα...
Αυτή την τόσο παρεξηγημένη έννοια. 

Ελάτε να κάνουμε αύριο τo τίποτα που κάναμε κι εχθές. Να μην επεξεργαστούμε κανένα ερέθισμα, να μην τολμήσουμε το παραμικρό, να μην προσπαθήσουμε για τίποτα. Υπάρχει κρίση και λουφάζουμε τώρα.

Ελάτε να αφήσουμε τον κόσμο στους θρασσείς και σ' αυτούς τους ηλίθιους που ακόμα προσπαθούν και εμείς ας βλέπουμε το ματς μεταξύ τους στην πολυαγαπημένη μας τηλεόραση σε απευθείας σύνδεση. Κι αυτό επειδή παίζεται στην πλάτη μας, όχι τίποτα άλλο.

Ελάτε να μην αγωνιστούμε για τίποτα από αυτά που ήδη είχαμε και χάσαμε. Ούτε γι' αυτά που θα θέλαμε να ζήσουμε. Να μείνουμε αόρατοι πάση θυσία μη τυχόν μας πάρουν είδηση και μας παρασύρουν.

Ελάτε να κατεβάσουμε ασφάλειες για όλους και για όλα. Να μην έχουμε προσδοκίες γιατί έτσι εξαλείφεται και η πιθανότητα να πληγωθούμε όταν αυτές δεν εκπληρωθούν. Μότο μας: Μηδέν ένταση και μηδέν επιθυμίες, ίσον μηδέν απογοήτευση!

Ελάτε να μην κάνουμε ούτε καν σχέσεις ή παιδιά. Μόνο σεξ. Κι αυτό από ένστικτο κι ανάγκη. Ποιος τη χέζει τη συντροφικότητα και την οικογένεια... Καλύτερα να μην έχουμε καθόλου γιατί αλλιώς μπορεί θα αγχωθούμε και μετά άθελά μας ίσως προσπαθήσουμε για κάτι καλύτερο. Περιττά προβλήματα για τον εύθραυστο εαυτό μας.

Ελάτε να πάθουμε... απάθεια. Να ανοσοποιηθούμε ενάντια στην ενσυναίσθηση. Να κλειστούμε στον εαυτό μας. Να μην υποσχεθούμε σε κανέναν, να μη δεσμευτούμε για τίποτα, να μην προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε με κανένα τρόπο και για κανένα λόγο. Να γίνουμε τα ζόμπι που τόσο μας αρέσουν στις ταινίες!

 
Ελάτε να μείνουμε σκλάβοι σε μια δουλειά που μας πετάει ψίχουλα και για αντάλλαγμα μας παίρνει την ψυχή κομμάτι-κομμάτι. Να γίνουμε οι αγαπημένοι φυλακισμένοι των "θέλω" και των "δε μπορώ" μας.

Ελάτε να φυτοζωήσουμε. Κι αν μας ποτίσουν, μας πότισαν, αλλιώς ας ξεραθούμε. Ας γίνουμε έρμαια κι ας παραιτηθούμε ολότελα. Ας αχρηστεύσουμε την ύπαρξή μας εντελώς, ας γίνουμε αυτόχειρες κι έτσι να σφραγίσουμε και την πολυπόθητη ανυπαρξία μας ανεπιστρεπτί.

Κι αν, παρ' ελπίδα, μας έρθει να ζήσουμε κάτι άλλο, ας το κρυφοκοιτάξουμε μόνο για λίγο. Ας το κάνουμε μόνο προσωρινά, σχεδόν κρυφά και με όσο το δυνατόν λιγότερες ευθύνες, κίνδυνο και άγχος. Προς θεού! Όχι άλλες έννοιες, όχι άλλες υποχρεώσεις, όχι άλλες σκοτούρες. Ούτε καν εκείνες που υπό άλλες συνθήκες θα διαλέγαμε να ζήσουμε.

Ελάτε να βαδίσουμε σημειωτόν...

...μπορεί αυτή να είναι η λύση και να είμαι εγώ λάθος.

Οι τρισάθλιοι...

Εικοσιπεντάχρονο αποτριχωμένο μπουμπούκι (όχι του γούστου μου, αλλά αντικειμενικά μπουμπούκι) στραβώνεται για αδιευκρίνιστο λόγο (που δε μας ενδιαφέρει να διευκρινίσουμε κιόλας του καθενός τα βίτσια) και προσεγγίζει για να ξεστομίσει με ύφος :

- Άσε με να μαντέψω... Είσαι και η πιο όμορφη εδώ μέσα, ε?

- Κι εσύ άσε με να μαντέψω, τόσο νέο παιδί σίγουρα έχεις γλαύκωμα, ε?

- Όχι, μόνο facebook έχω...

Το άθροισμα ομορφιάς και εξυπνάδας μένει πάντα σταθερό?


 

Χρόνου Φείδου

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα…Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.  

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.  

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει. 

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες. 

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί. 

Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους. 

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους. 

Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. 

Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα. Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. 

Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται…Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα… 

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση. 

Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους. 

Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους. 

Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους. 

Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους. 

Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια. 

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή. 

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων. Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή. 

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει. Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν… Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ' όσες έχω ήδη φάει. Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.»

Mario de Andrade

Blindness

“Words are like that, they deceive, they pile up, it seems they do not know where to go, and, suddenly, because of two or three or four that suddenly come out, simple in themselves, a personal pronoun, an adverb, an adjective, we have the excitement of seeing them coming irresistibly to the surface through the skin and the eyes and upsetting the composure of our feelings, sometimes the nerves that can not bear it any longer, they put up with a great deal, they put up with everything, it was as if they were wearing armor, we might say.”

― José Saramago

Άρες Μάρες Ελληνάρες

Ας μου πει κάποιος σε ποιο σύμπαν ένας άνθρωπος αφήνει φωτοτυπημένο χειρόγραφο σημείωμα σε αυτοκίνητο (mini cooper, παρκαρισμένο σε high-society δρόμο με κανένα άλλο αυτοκίνητο) που λέει (μαζί με τα ορθογραφικά και τα κεφαλαία παρακαλώ): 

"Το ξέρω ότι ο δρόμος είναι δημόσιος, αλλά υπάρχουν και ΔΙΕθΝΗΣ κανόνες ευγενείας. Γιατί δεν παρκάρατε το αυτοκίνητο από τη μεριά του σπιτιού το οποίο επισκεπτόσαστε; Γιατί είστε ελληνάρες."

Η απάντηση είναι πως αφού υπήρχε ήδη ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο από εκείνη τη μεριά του δρόμου (το οποίο όταν βγήκαμε δεν υπήρχε πια), είπαμε να τα στοιχίσουμε για να μην έχει αυτοκίνητα και από τις δύο πλευρές ώστε να μείνει και αρκετός χώρος για τη διέλευση των οχημάτων.

Που να φανταστούμε ότι ο ιδιοκτήτης του σπιτιού με τον κήπο, την πισίνα, τους ψηλούς τσιμεντένιους τοίχους και την σιδερένια πόρτα τύπου οχυρό θα ενοχληθεί όταν βγει να πάει για μανικιούρ-πεντικιούρ γιατί βγαίνοντας θα γεμίσει το οπτικό του πεδίο ένα mini cooper??!!!

Αφού με είπανε και ελληνάρα... Με έχουν πει τα πάντα στη ζωή μου!

1η Δεκεμβρίου 1955: Όταν η Ρόζα Παρκς άλλαξε την ιστορία

Μαριλένα Πλέντη

Αλαμπάμα, βράδυ της 1ης Δεκεμβρίου 1955. Η Ρόζα Παρκς, η 42χρονη μαύρη ράφτρα, επιστρέφοντας με το λεωφορείο απ’ τη δουλειά αγγίζει χωρίς να το γνωρίζει την Ιστορία. Θωρακίζεται με το θάρρος του αυτοσεβασμού και της αξιοπρέπειας κι αρνείται να παραχωρήσει τη θέση της σ’ έναν λευκό. Η άμεση σύλληψή της κινητοποιεί τους μαύρους της Αλαμπάμας με επικεφαλής τον νεαρό τότε αιδεσιμότατο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

«Οι άνθρωποι λένε ότι δεν παραχώρησα την θέση μου γιατί ήμουν κουρασμένη, δεν είναι αλήθεια. Δεν ήμουν σωματικά κουρασμένη ή περισσότερο κουρασμένη από μια συνηθισμένη μέρα. Όχι, η μόνη κούραση ήταν αυτή του να υποχωρώ». Κάποιοι την γνωρίζουν, οι περισσότεροι όμως ίσως απλά να έχουν ακούσει το όνομά της...

Ρόζα Παρκς, η Αφροαμερικανή ράφτρα που αρνήθηκε να σηκωθεί και να δώσει την θέση της σε ένα λευκό όπως απαιτούσε ο νόμος περί φυλετικού διαχωρισμού στην Αμερική και έτσι, έγινε με μια της κίνηση σύμβολο του αντιρατσιστικού κινήματος στην Αμερική και σύμβολο αντίστασης όλης της Αφροαμερικανικής κοινότητας. 

20 και σήμερα!

Σύμπαν με ακούς?

Γιατί γαμιέσαι και δεν συνωμοτείς 
και λίγο υπέρ μου?

Μ' ακούς που σου μιλάω??! 
Θα με φάνε οι μαύρες τρύπες και θα πάω χαμένη, 
στο λέω, κάνε κάτι!