Brainstorming.

Εάν (λέω "εάν") βάζαμε βότκα στο ατμοσίδερο, δε θα γινόταν το σιδέρωμα πολύ διασκεδαστικότερο?

Μην βιαστείτε να το απορρίψετε... Εναλλακτικά μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και τζιν.

Pay month

Αυτό το μήνα έχω πολλά έξοδα.

Έχω να αναπληρώσω ότι κατέστρεψα στα σπίτια που με άφησαν να φροντίζω για το καλοκαίρι.

Αυταπάτες μιας άλλης εποχής

Πάντα πίστευα ότι όταν μεγαλώσεις μπορείς να κάνεις τα πάντα, όπως να μένεις ξύπνιος όλη νύχτα και να τρως παγωτό από βαρέλι.

Tώρα που μεγάλωσα συνειδητοποίησα ότι μπορώ να μείνω ξύπνια μόνο εάν πληρωθώ γι'αυτό, και παγωτό χωρίς τύψεις για τη γουρουνιά μετά δεν παίζει... 

Όλα σκατά μου πάνε στην ενήλικη ζωή! Γγγκκκρρρρρ

Λόγω της ημέρας

Η σταύρωση του Ιησού είναι ημέρα πένθους.
Η κοίμηση της θεοτόκου γιατί είναι ημέρα γιορτής;

                                                  Ποτέ δεν το κατάλαβα η ταμένη...

 

Ο φιλόσοφος Frank

Βασικά, υποστηρίζω οτιδήποτε μπορεί να σε βοηθήσει να βγάλεις τη νύχτα, είτε πρόκειται για προσευχή, είτε για υπνωτικά, είτε για μια μπουκάλα Τζακ Ντάνιελς.

Frank Sinatra,

              Εγώ έκανα την επιλογή μου γι'απόψε πάντως, άντε και στα δικά σας.

Της νύχτας τα καμώματα

"Ακίνητοι όλοι! Φωνάξτε το νοσοκόμο ή την ασφάλεια", φωνάζει μια τρελή στο σαλόνι των εξωτερικών ιατρείων.

Δε σ'αγαπώ

Δε σ' αγαπώ σαν να 'σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,

σαΐτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν:

σ' αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα,

μυστικά, μέσ' από την ψυχή και τον ίσκιο.

Σ' αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,

μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,

και ζει απ' τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου

τ' άρωμα που σφιγμένο μ' ανέβηκε απ' το χώμα.

Σ' αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε,

σ' αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:

σ' αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ' άλλον τρόπο,

παρά μ' ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,

που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σαν δικό μου,

που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.

Pablo Neruda

Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος Cobain αμήν!

Μια δύσκολη νύχτα στη δουλειά είχε επιτέλους τελειώσει. Αυτό σημαίνει ότι είναι εφτά το πρωί και βιώνω ένα ορμονικό κοκτέιλ υπερέντασης, κούρασης, νύστας, αγανάκτησης, τσαντήλας και συναισθηματικής φόρτησης ταυτόχρονα. Τέλος πάντων, περνώντας με το τουτού μου μπροστά από το τρίτο νεκροταφείο (κ ενώ στο ραδιόφωνο έπαιζε το "Lounge Act"), έπεσα σε κηδεία όπου ο συχωρεμένος είχε μεγάλο κοινωνικό περίγυρο και ήθελε να περάσει το δρόμο (όχι ο συχωρεμένος, ο κοινωνικός περίγυρος) για να πει το τελευταίο αντίο στον μακαρίτη.

Μια κυρία στάθηκε δίπλα στο παράθυρο του οδηγού (δηλαδή εμού της ιδίας) και βρήκε λάθος μέρα να διαμαρτυρηθεί για δήθεν ασέβειά μου προς τους νεκρούς. Απαίτησε με τσιριχτή φωνή να κλείσω το ραδιόφωνο πάραυτα. Σε δική μου ερώτηση γιατί, απάντησε ότι θα σηκωθούν οι πεθαμένοι από τους τάφους τους με τους σατανάδες που ακούω.

Σε δευτερόλεπτα τα μάτια στριφογύρισαν σε mode κουλοχέρη κ με ηρεμία σαλεμένου τη ρώτησα: "Εάν αυτό που ακούω είναι ικανό να αναστήσει τους νεκρούς, εσείς τι περιμένετε κάθε Πάσχα το Χριστό κ δε λατρεύετε τον Cobain?"
Προφανώς κ δεν κατάλαβε τι έλεγα αλλά για βλασφημία της φάνηκε κι έτσι φεύγοντας άκουσα τα γνωστά "αντίχριστη" κ "σατανίστρια" αλλά δε βαριέσαι...Φτάνει που βρήκα λόγο να χαμογελάσω πρωί-πρωί.

Το καλάθι της νοικοκυράς

Πάω η καλή σου στο μάρκετ, ξενυχτισμένη, κατευθείαν από τη δουλειά. Μπαίνω μέσα οχτώ και δυο πρώτα λέπτα. Βλέπω τις ταμίες να με στραβοκοιτάνε με ύφος "στο ύπνο της μας έβλεπε;" και μου' ρχεται να πάρω τα μαρούλια και τους τα φορέσω κολάρο.
Εκεί που έχω αποφασίσει να τα παρατήσω όλα και να παραγγείλω σουβλάκια το μεσημέρι, να' σου ένας κονιόρδος με καμπαρτίνα και καπέλο παρακαλώ, να με κοζάρει στα ψυγεία. Πιάνει τα τυριά, τα χαϊδεύει με νόημα, με κοιτάζει και μου χαμογελά.
Δυστυχώς ήταν πολύ αστείος οπότε μου ξέφυγε ένα χαμόγελο κοιτώντας αδιάφορα τα σαλάμια. Δυστυχώς επίσης αυτό του έδωσε θάρρος, οπότε άρχισε να πλησιάζει με την κεφαλογραβιέρα παραμάσχαλα. Πάω στα λαχανικά, από δίπλα αυτός. Βουτάω 2 μαρούλια και πάνω που αρχίζει να έρχεται προς το μέρος μου, πάω στις πατάτες.
Ο "επιθεωρητής Κλουζώ" δεν το πιάνει το νόημα και ακολουθεί. Νομίζει ότι του κάνω τη δύσκολη. Παίρνω ένα διχτάκι πατάτες, έχει τρύπα και πέφτει μια κάτω. Σπεύδει, σκύβει, την πιάνει, απλώνει το ξερό του να μου τη δώσει και μου λέει "όνομα;". Πατάτα, του λέω. "Το δικό σου" μου λέει. Βαγγέλης, του λέω.
Για 2-3 δευτερόλεπτα με κοιτάζει που του χαμογελάω γλυκά. Αποφασίζει να τρομάξει, φεύγει, και το γαϊδούρι πετάει πάλι την πατάτα κάτω. 

Άντρες...