Οι ορισμοί για τον έρωτα αμέτρητοι, τα αποφθέγματα ατέλειωτα. Ο καθένας τον βιώνει με το δικό του τρόπο και σπανίως έρχεται ίδιος κι απαράλλακτος για δεύτερη φορά στον ίδιο άνθρωπο. Πάντα υπάρχουν διαφορές γιατί έχει προκληθεί από διαφορετικό συνδυασμό ερεθισμάτων. Έτσι, άλλες φορές μας εμφανίζεται πιο παθιασμένος, άλλες πιο προσγειωμένος, άλλες πιο γλυκός κ.ο.κ. Καλά ως εδώ...
Ο έρωτας όμως (πόσο μάλλον η αγάπη), δικαιολογεί πεταμένα ρούχα και πράγματα από το μπαλκόνι, σκισμένες φωτογραφίες, σπασμένα δώρα, απειλές για αυτοκτονίες, δακρύβρεχτα τατουάζ και αναζήτηση ευκαιριών για εκδίκηση? Ο έρωτας σύμφωνοι (μιας και περιέχει μια δόση πάθους), είναι τρέλα. Όταν πληγώνεται κάποιος, όταν οι προσδοκίες του δεν ταυτίζονται με την πραγματικότητα, όταν έστω το σοκ της "προδοσίας" είναι μεγάλο, είναι η στεναχώρια τέτοια που θες να εξαφανίσεις οτιδήποτε θα μπορούσε να σου θυμίζει αυτό που δεν έχεις πια και είναι και φορές που θες να πονέσει το ίδιο κι αυτός που σε πόνεσε.
Αλλά για μισό λεπτό... Όσο πιο μεγάλη η υστερία που παθαίνει κάποιος, τόσο μεγαλύτερος και ο έρωτας που νιώθει? Οι υπόλοιποι δηλαδή που δεχόμαστε την απόρριψη ή την προδοσία πιο συνειδητοποιημένα και δε γινόμαστε drama queens τι είμαστε? Ναι, δε θα αφήσω την ατάκα να πέσει κάτω. Είμαστε νεροζούμια, αναίσθητοι. Είμαστε όμως? Δε στεναχωριόμαστε λιγότερο, δεν κλαίμε λιγότερο, δεν πονάμε λιγότερο. Και να τα σπάσουμε όλα θέλουμε, και να συρθούμε στα πατώματα, και να πάρουμε τηλέφωνο μέσα στη νύχτα και να πούμε όλα αυτά που μας πνίγουν, και έχουμε όλα τα συμπτώματα του απογοητευμένου ερωτοχτυπημένου. Το μέγεθος του έρωτα ή της αγάπης μας όμως, φαίνεται από το πόσο χαλιναγωγούμε τον εαυτό μας και έχουμε την ωριμότητα να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Αν αγαπάμε ακόμα (έστω και χωρίς ανταπόκριση), τότε ένας λόγος παραπάνω για να μη θέλουμε να κάνουμε τη ζωή του αντικειμένου του πόθου μας δύσκολη ή αποπνικτική. Αν πάλι δεν αγαπάμε πια, τότε ουδείς λόγος για πανικό. Απλά, καθαρά κι ανθρώπινα. Χωρίς υστερίες, κρυμμένα ανταλλάγματα και συναισθηματικούς εκβιασμούς και "θα σου δείξω εγώ".
Κι αυτό όποιος το καταλαβαίνει, έχει καλώς, αλλιώς αν θεωρεί πως αποδεικνύει οποιοδήποτε διαφορετικού είδους αγάπης πέραν της καθαρά εγωιστικής η εάν απολαμβάνει τερτίπια, πλεκτάνες, τυλίγματα, μυστικά και ψέματα ας χτυπήσει τις πόρτες που του ταιριάζουν.
Αλλά για μισό λεπτό... Όσο πιο μεγάλη η υστερία που παθαίνει κάποιος, τόσο μεγαλύτερος και ο έρωτας που νιώθει? Οι υπόλοιποι δηλαδή που δεχόμαστε την απόρριψη ή την προδοσία πιο συνειδητοποιημένα και δε γινόμαστε drama queens τι είμαστε? Ναι, δε θα αφήσω την ατάκα να πέσει κάτω. Είμαστε νεροζούμια, αναίσθητοι. Είμαστε όμως? Δε στεναχωριόμαστε λιγότερο, δεν κλαίμε λιγότερο, δεν πονάμε λιγότερο. Και να τα σπάσουμε όλα θέλουμε, και να συρθούμε στα πατώματα, και να πάρουμε τηλέφωνο μέσα στη νύχτα και να πούμε όλα αυτά που μας πνίγουν, και έχουμε όλα τα συμπτώματα του απογοητευμένου ερωτοχτυπημένου. Το μέγεθος του έρωτα ή της αγάπης μας όμως, φαίνεται από το πόσο χαλιναγωγούμε τον εαυτό μας και έχουμε την ωριμότητα να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Αν αγαπάμε ακόμα (έστω και χωρίς ανταπόκριση), τότε ένας λόγος παραπάνω για να μη θέλουμε να κάνουμε τη ζωή του αντικειμένου του πόθου μας δύσκολη ή αποπνικτική. Αν πάλι δεν αγαπάμε πια, τότε ουδείς λόγος για πανικό. Απλά, καθαρά κι ανθρώπινα. Χωρίς υστερίες, κρυμμένα ανταλλάγματα και συναισθηματικούς εκβιασμούς και "θα σου δείξω εγώ".
Κι αυτό όποιος το καταλαβαίνει, έχει καλώς, αλλιώς αν θεωρεί πως αποδεικνύει οποιοδήποτε διαφορετικού είδους αγάπης πέραν της καθαρά εγωιστικής η εάν απολαμβάνει τερτίπια, πλεκτάνες, τυλίγματα, μυστικά και ψέματα ας χτυπήσει τις πόρτες που του ταιριάζουν.
