Mαγκιά, κλανιά και κώλος φινιστρίνι...

Ο λόγος για τον μεγάλο εκδικητή επιπέδου μύγας (βλέπε αφεντομουτσουνάρα μου) και την εκδίκηση επιπέδου μπουγαδόνερου.

Το μόνο που κατάφερα ήταν να προκαλέσω γέλιο μέχρι δακρύων όταν αποκάλυψα τη φθονερή μου εκδίκηση στο "πληγωμένο" θύμα, μη χέσω! 

- Πλάκα μου κάνεις!

- Πλάκα σου έκανα, τώρα μιλάω σοβαρά.

( ....30 δευτερόλεπτα αδιάκοπου και μέχρι εξαντλήσεως ανάσας γέλιου)

- Δεν είναι έτσι η εκδίκηση βρε πρόβατο. Το 'ξερα ότι έχεις χιούμορ, αλλά αυτό ξεπερνάει τα όρια. Είσαι πολύ αστείο κορίτσι.

Παρέκαμψα το συνειρμό "ένα αστείο κορίτσι" που μου ήρθε αυτόματα στο μυαλό και όλα τα υπόλοιπα υποτιμητικά σχόλια για το μηρυκαστικό του χαρακτήρα μου (το οποίο παρεμπιπτόντως άκουγα για 2η φορά την ίδια μέρα), και κόλλησα σαν το μυγάκι στη λάμπα στο χαρακτηρισμό "κορίτσι". Να 'ναι καλά, σκέφτηκα, ενώ ταυτοχρόνως googl-άρα για Interflora. 

"Τα λουλούδια στον κύριο από μένα!"

Σας έχω άνετα!

Το να ευχηθείς "καλή τύχη" το καταλαβαίνω, μιας και η τύχη μπορεί να είναι είτε καλή είτε κακή...

 

Γιατί να ευχηθείς όμως "καλή επιτυχία"? Είναι δυνατόν να υπάρξει κακή?

X A !  Google that if you can!

Η χαρά (?) της εκδίκησης...

Kοίτα να δεις που η εκδίκηση είναι τόσο... τόσο... φχαριστιάρικη! Δε θυμάμαι καν την τελευταία φορά που εκδικήθηκα κάποιον. Υποθέτω πως θα ήταν ο αδερφός μου όταν ήμασταν μικροί γιατί δε με άφηνε να παίξω με τα παιχνίδια του. Έτσι κι εγώ, πήγαινα κρυφά και του τα χάλαγα. Αλλά και τότε δεν ήταν επίτηδες. Απλά ήθελα να περάσει το δικό μου και να παίξω μ' αυτά, αλλά στην πορεία του τα χαλούσα κατά λάθος. Αυτός βέβαια ήταν και ο λόγος που εξ' αρχής δε με άφηνε να παίζω με τα παιχνίδια του, αλλά τέλος πάντων...  Φαύλος κύκλος, στον οποίο υποψιάζομαι πως ήμουν παντελώς και καθ όλη την περίμετρό του λάθος! 

Tώρα όμως είχα δίκιο! Και ειλικρινά εκπλήσσομαι που μου δημιουργήθηκε αυτή η ανάγκη. Σχεδόν δε με αναγνώρισα! Ίσως επειδή επρόκειτο περισσότερο για πλάκα (την οποία είχα βιώσει κι εγώ προηγουμένως) παρά στο να κάνω κακό στον αποδέκτη.

Hθελα να περιμένω λίγες μέρες ακόμα μέχρι να θέσω σε εφαρμογή το σχέδιο, γιατί σκέφτηκα θα υπάρχει λόγος που είπε ο Θερβάντες πως η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Δυστυχώς όμως δεν κρατήθηκα η χαζή (είμαι και της ζεστής κουζίνας) και μέσα στο μεσάνυχτο... πιτ-πιτ έριξα το μήνυμα. Το "θύμα" όπως ήταν αναμενόμενο και καθόλου δύσκολο, ανταποκρίθηκε και ήταν θέμα 2-3 μηνυμάτων να πέσει στην παγίδα! Μια αντρική αχίλλειο πτέρνα την οποία εκμεταλλεύτηκα με περίσσια γυναικεία μαεστρία!

 

Oμολογώ επίσης, ότι ενθουσιάστηκα με την αποτελεσματικότητά μου σε τέτοιο βαθμό που εάν δεν ήμουνα στη δουλειά, ορκίζομαι θα έπεφτα στην ίδια μου την παγίδα!!! Αυτό βέβαια σημαίνει ότι το "θυμα" μπορεί να έχει την "πτέρνα" και να τον κοροϊδεύω, αλλά εγώ μάλλον έχω τον υπόλοιπο Αχιλλέα (γεγονός που δε με χαλάει καθόλου, πέρα από το ότι μιλάμε μεταφορικά και δεν υπάρχει Αχιλλέας at all).

Mπήκε λοιπόν το νερό στ' αυλάκι και η φάρσα-something τώρα που μιλάμε είναι εν εξελίξει. Kάνοντας όμως τον απολογισμό της ευχαρίστησης από αυτή μου τη δραστηριότητα... Μπερδεύτηκα! Δε χάρηκα όσο φαντάστηκα ότι θα χαρώ. Κολακεύτηκα (ίσως και πέραν του δέοντος) με το εφέ που προκάλεσα, χάρηκα σκεπτόμενη ότι κάποιον έμπλεξα κι εγώ στα δίχτυα μου έστω και για ένα τρίωρο, αλλά σχωράτε με, δε ένιωσα καθόλου καλύτερα με το ότι ξεγέλασα κάποιον εξ επί τούτου. Για ποια συμπαντική ισορροπία μιλάνε όλοι αυτοί οι υπέρμαχοι της εκδίκησης? Τι δεν έχω "πιάσει" από το σκηνικό και δεν αισθάνομαι την ευχαρίστηση του "Όποιος σε κλάσει, χέσε τον μη βγει καλύτερός σου"; 

Tέλος πάντων, εγώ από το σημερινό, κρατάω το φουσκωμένο μου εγωισμό plus το πόσο ωραία είναι να ξέρεις ότι εσύ κάνεις κουμάντο! Επίσης κρατάω το ότι νιώθω λίγο άσχημα για τη φάρσα σε βάρος κάποιου. 2-1 δηλαδη υπέρ των θετικών συναισθημάτων (έστω και αν είναι side-effects). 

Aρα αυτό ακριβώς είναι που θα γιορτάσω απόψε!        HA!

Are you ready boots? Start walking!

Δε ρώτησα κι όμως έμαθα!

“ Ψάχνοντας την ομορφιά στις ψυχές των άλλων συνάντησα τις μεγάλες αλήθειες...

Δεν χρειάστηκε να τις αναζητήσω ”

Διαδικασία επίλυσης προβλημάτων!

Θεωρία εγκληματολογίας

Ο ένοχος ενός εγκλήματος πληροί τρεις προϋποθέσεις:

 

 είχε κίνητρο, είχε τα μέσα, είχε την ευκαιρία...

Τόσο απλά γίνονται τα εγκλήματα και τόσο απλά βρίσκεται κι ο ένοχος. Δεν είναι και πολύ δύσκολο αν το καλοσκεφτείς, μόνο που εγώ θα προσθέσω και άλλη μια προϋπόθεση... Είχε και την ανηθικότητα. EKEI είναι το μυστικό. Και έτσι βρήκα κι εγώ το δικό μου εγκληματία. Του έδωσα το κίνητρο (εμμέσως και εν αγνοία μου), είχε τα μέσα (από μόνος του), είχε την ανηθικότητα (θέμα χαρακτήρα)... Η ευκαιρία είναι πάντα θέμα χρόνου. Ταίριαξαν όλα σε μια συμπαντική συγκυρία και τι να πω άλλο; Το έγκλημα εξετελέσθει (με περίσσια καλλιτεχνική μαεστρία), ο εγκληματίας βρέθηκε (γιατί απλά έτυχε), καταδικάστηκε, έκανε έφεση και μέχρι να εκδικαστεί η έφεση είναι ελεύθερος με αναστολή αλλά δυστυχώς καμία συστολή. Μονά ζυγά δικά του κι εγώ να χτυπιέμαι πως στους εγκληματίες πρέπει εγκλεισμός. Καθαρή περίπτωση κακοδικίας...

Αληθινή μυθιστορία...

Θα προτιμούσα να άρχιζα την ιστορία μου, όπως άρχιζαν παλιά τα παραμύθια.

Θα ήθελα να πω : "Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας μικρός πρίγκιπας που κατοικούσε σ' ένα μικρό πλανήτη, μόλις πιο μεγάλο από τον ίδιο και που είχε ανάγκη από ένα φίλο... 

Για κείνους που καταλαβαίνουν τη ζωή, αυτή η διατύπωση θα έδειχνε πολύ αληθινή.

 

 "Ο μικρός πρίγκιπας" εδώ σε pdf

Να προσέχεις τι καταπίνεις. Μάσα πρώτα!

Πριν από ένα-δυο χρόνια, άκουγα στα ΜΜΕ και γύρω μου, να λένε πως η κρίση θα μας φέρει πιο κοντά. Πως θα αναδείξει την αλληλεγγύη και τις αξίες που είχαμε χάσει από καιρό... Δυστυχώς αυτό που κατάλαβα εγώ, είναι ότι είμαστε ένας λαός με παντελή έλλειψη σοβαρότητας από φύση, παρτάκηδες από κούνια, απαίδευτοι (όχι αμόρφωτοι) από βαρεμάρα, υστερόβουλοι από συνήθεια, τραμπούκοι από βλακεία και μεγαλομανείς από καθαρό αστείρευτο και πηγαίο εγωισμό. Αλλά αυτό δε μας νοιάζει. Εμείς να 'μαστε καλά... Άλλωστε ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, δε λένε?

Ποιος χαλάει λοιπόν, την εικονική ανωτερότητα και «καθαρότητα» των περήφανων Ελλήνων? Οι Αλβανοί, οι Ινδοί, οι Πακιστανοί, οι Βούλγαροι, οι Ρουμάνοι, οι πάντες μη Έλληνες τέλος πάντων. Εμείς δεν είμαστε ρατσιστές. Τους μισούμε όλους το ίδιο! Οι Άγγλοι είναι χούλιγκαν, οι Γάλλοι πουστάρες, οι Αμερικάνοι ηλίθιοι, οι Γερμανοί στρατιωτάκια, οι Κινέζοι πρόβατα, οι Ιταλοί μαφιόζοι, και όλοι ανεξαιρέτως οι σκουρόχρωμοι είναι βρωμιάρηδες κ.τ.λ. (κ.τ.λ. συντομογραφία του «Και ΤαΛιμπάν»). Ευτυχώς που υπάρχουμε κι εμείς και φωτίζουμε την υφήλιο με τα φώτα του πολιτισμού μας δηλαδή!

Και μέσα σε όλη αυτή τη ντροπή "ανθρωπισμού", συζητάμε για αλληλεγγύη και μερικοί το πιστεύουν κιόλας… Το πιστεύουν σε μια κοινωνία που οι ξυλοκοπημένοι αλλοδαποί είναι οι κύριοι πελάτες στα εφημερεύοντα νοσοκομεία, που ένας εκπρόσωπος κοινοβουλίου αρνείται ιστορικά γεγονότα τόσο κραυγαλέα όσο το ολοκαύτωμα και που οποιοσδήποτε πολίτης παίρνει άδεια από τη σημαία να κακομεταχειρίζεται όποιον δε γουστάρει. Και όχι τίποτα άλλο, αλλά του φταίνε και πολλοί! Του φταίνε οι πολιτικοί (που εκείνος ψήφιζε τόσα χρόνια), του φταίνε οι πόρνες (που είναι ναρκομανείς, ταλαιπωρημένες και άρρωστες), του φταίνε αυτοί που υποστηρίζουν τους ανήμπορους (γιατί βάζουν τους ξένους πάνω από τους Έλληνες, και όχι βάζουν την ανθρωπιά πάνω από την αθλιότητα), του φταίνε και όλοι οι ξένοι (γιατί είπαμε «πας μη Έλλην, βάρβαρος» που παρεμπιπτόντως η ετυμολογία της λέξης δηλώνει αυτόν που λέει «βαρ-βαρ», αυτόν δηλαδή που για τους Έλληνες μιλάει ακατάληπτα, ακατανόητα).

Όλα αυτά για μένα καταδεικνύουν ένα λαό με έντονο το αίσθημα της διαφορετικότητας, της μεγαλομανίας και της κακώς εννοούμενης ανωτερότητας. Το αίσθημα της αλληλεγγύης, παραμένει μισερό, ανάπηρο και (εγώ που έχω κατηγορηθεί για ισοπεδωτική συμπεριφορά, θα έλεγα) παντελώς ανύπαρκτο όταν δεν βρίσκει αποδέκτες χωρίς διακρίσεις. Γιατί η αλληλεγγύη είναι σαν την εγκυμοσύνη. Δε γίνεται να είσαι "ολίγον έγκυος"... Ή είσαι ή δεν είσαι!

Και ακόμα πορευόμαστε λοιπόν με τον καθένα να φυλάει τον κώλο του σε τέτοιο βαθμό που δεν τον ενδιαφέρει εάν φυλάσσοντας τον εαυτό του, αφήσει εκτεθειμένους απο έναν μέχρι χιλιάδες άλλους... Εμείς να' μαστε καλά... Και ο σκοπός που αγιάζει τα μέσα.

Αυτό όμως τελικά που δεν είπαμε (όπως είπε και ο Τρόσκυ), είναι τι αγιάζει το σκοπό.

Μένεα πνέων, but...!

Ο κόσμος είναι γεμάτος ψεύτες κάθε λογής. Ικανούς, ανίκανους, μικρούς, μεγάλους, κατά συνθήκη, κατά βούληση, από συμφέρον, από αγάπη, από κακία, από βλακεία...

Για δυο πράγματα όμως δεν πρέπει να θυμώνει ποτέ κανείς: 

Γι’ αυτό που μπορεί να διορθώσει και γι’ αυτό που δεν μπορεί να διορθώσει.

Άρα διαλέγω τους ψεύτες που μπορώ να ανεχτώ και που μου αναλογούν σ' αυτή τη ζωή και επιλέγω να μη θυμώσω μαζί τους, αλλά να διασκεδάσω αφήνοντας τους να νομίζουν ότι με εξαπατούν, ενώ στην πραγματικότητα απλά γελοιοποιούνται.

 

Αραβικό ρητό...

Τα έξι γνωρίσματα ενός χαζού: 

Θυμός χωρίς αιτία,

Λόγια χωρίς όφελος,

Αλλαγή χωρίς πρόοδο,

Ερωτήσεις χωρίς αντικείμενο,

Εμπιστοσύνη σε αγνώστους,

Φιλία με εχθρούς.

Κάντε τους υπολογισμούς σας.  Οι έχοντες 6/6, one of these days, θα εκπλαγούν δυσάρεστα για μια ακόμη φορά...

Το σεξ είναι μια άλλη ιστορία...

Μετά από χρόνια ενεργής σεξουαλικής ζωής και μετά από τη συνειδητοποίηση ότι ο αριθμός των εραστών μου έχει ξεπεράσει την ηλικία μου (πράγμα που όπως και να το κάνεις, προσδίδει ένα κύρος σε αυτά που λέω σχετικά με το σεξ), έχω να δηλώσω τη σοβαρότητα της κατάστασης λέγοντας μόνο ένα πράγμα (ναι καλά!)

Οι πουτάνες κι οι τρελές... έχουν τις τύχες τις καλές! Και αυτό το λέει ο σοφός λαός μετά από χρόνια παρατήρησης γεγονότων βγαλμένων από τη ζωή!

Buongiorno Principessa!

Πριν από δύο μήνες περίπου την πρωτοείδα. 

Το όνομά της ήταν σα να το φώναζε όλη της η ύπαρξη. 

Μια πορτοκαλί, φουντωτή, πανέμορφη, ναζιάρα γατούλα με τεράστια καλοσυνάτα ματάκια που ζέσταιναν τόσο πολύ όποιον κοιτούσαν που έλιωνε από τη γλύκα. Εμφανίστηκε έτσι λεπτεπίλεπτη και μικροκαμωμένη στο προαύλιο της κλινικής ένα πρωινό. Έγινε αμέσως η μασκότ. Όλοι την τάιζαν και τη χάιδευαν, εγώ ποτέ δεν έτυχε... όχι πως δεν ήθελα, αλλά ήταν πάντα χορτάτη από το φαγητό που της πετούσαν οι υπόλοιποι. Την είπαμε Πριγκιπέσα και όλοι αναφερόντουσαν σ' αυτήν με αυτό το όνομα έτσι λες και δεν ήταν γάτα πια αλλά πραγματική πριγκίπισσα. Εμφανιζόταν πάντα από ένα άνοιγμα μεταξύ δυο τοίχων (που έμοιαζε με αρχιτεκτονικό λάθος) και από εκεί πάντα έφευγε και δεν ήξερε κανείς που πήγαινε. Κοροϊδευτικά λέγαμε πως αποσύρεται στα ιδιαίτερα διαμερίσματά της.

Η Πριγκιπέσα όμως, άρχισε να φουσκώνει επικίνδυνα. Ναι, λοιπόν, ήταν "ολίγον" έγκυος. Ήμουν σίγουρη πως αυτός ο τυχάρπαστος κοπρογατούλης δεν αντιστάθηκε στην ομορφιά και στα νάζια της και μεταξύ αστείου κι αστείου (και άντε λιιιγο ίσως σοβαρού) σκέφτηκα πως μπορεί να ήταν και ο μοναδικός γάτος στη γη που μπόρεσε και ερωτεύτηκε (έστω και στιγμιαία τη στιγμή του οργασμού, σα γνήσιο αρσενικό).

Με αυτό το χαρμόσυνο γεγονός να περιμένουμε, η Πριγκιπέσα τύγχανε μοναδικών προνομίων. Την άφηναν να μπαίνει μέσα στο εντευκτήριο τα βράδια που έκανε κρύο, την τάιζαν διπλά και τρίδιπλα, και όταν ήταν στις μέρες τις, είχε ακόμα και τα δικά της κυπελάκια με νερό και φαγητό κάπου επιμελώς κρυμμένα από την κοινή θέα. Εκείνη από ευγνωμοσύνη τριβόταν στα πόδια μας και γουργούριζε και μας άφηνε ενθύμιο τις μακριές της τρίχες στα μπατζάκια μας. Γεγονός που με είχε βάλει σε πολλούς μπελάδες με σκηνές ζηλοτυπίας και κρεβατομουρμούρα από τις δικές μου γάτες.

Το πρωινό που την είδαμε τυχαία ξεφούσκωτη χαρήκαμε τόσο πολύ που εάν μας έβλεπε κανείς θα νόμιζε ότι γιορτάζαμε κάποιο σπουδαίο γεγονός. Φαινόταν ταλαιπωρημένη και ήταν γεμάτη αίματα. Είχε ξεκινήσει να γεννάει στο εντευκτήριο γιατί βρήκαμε κηλίδες από αίμα κάτω από μια καρέκλα. Υποθέσαμε ότι μετά πήγε να γεννήσει στα "ιδιαίτερα διαμερίσματά της" ή κάπου όπου τα γατάκια της θα ήταν πλήρως προστατευμένα. Άλλωστε αυτό δεν κάνουν (ή οφείλουν να κάνουν) οι μαμάδες? 

Από επιλογή και διακριτικότητα, κανείς δεν την έψαξε ποτέ για να δει τα γατάκια της και περιμέναμε εναγωνίως τη μέρα που θα τα άφηνε να μαμουνίσουν μέχρι το προαύλιο για να μας τα δείξει. Κάναμε και προβλέψεις. Εγώ έλεγα πως θα έχουν τη μακρυά τρίχα της και πως όποιος και να ήταν ο κοπρογατούλης, θα ήταν υπέροχα όλα τους.

Οι μέρες περνούσαν και η Πριγκιπέσα... χαμένη. Τη ξέχασαν όλοι. Την αναζήτησα και ρωτούσα γι' αυτήν, αλλά κανείς δεν την είχε δει. Ώσπου ένα ξημέρωμα που είχα βγει για τσιγάρο, άκουσα το νιαούρισμα της. Έτσι, εύθραυστο και τραγουδιστό όπως ήταν πάντα. Τη φώναξα κανά δυο φορές, αλλά δεν εμφανιζόταν. Χωρίς να το πολυσκεφτώ χώθηκα ανάμεσα στους δυο τοίχους που οδηγούσαν στα ιδιαίτερά της διαμερίσματα και... να τη! Ήταν ανάμεσα σε κάτι ψηλά αγριόχορτα και ίσα που φαινόταν! "Γιαλαντζί η πριγκιπέσα" σκέφτηκα. Πήγα πιο κοντά της... εκείνη έκανε μερικά βήματα να με πλησιάσει αλλά... κούτσαινε. Σταμάτησα τρομοκρατημένη από αυτό που έβλεπα. Ήταν ολόκληρη λασπωμένη και σχεδόν μαδημένη. Το πίσω ποδαράκι της, από λίγο πιο πάνω από την πατούσα και μέχρι κάτω, ήταν κυριολεκτικά διαλυμένο. Σκέφτηκα να την πάρω αμέσως σχολώντας και να την πάω στο κτηνίατρο. Δε με άφηνε όμως να την πλησιάσω κι εγώ δε θέλησα να την κάνω να τρέξει εξαιτίας μου. Έψαξα για τα γατάκια αλλά δεν τα βρήκα. Αργότερα έμαθα πως είχαν ψοφήσει.

Η Πριγκιπέσα συνέχισε να βγαίνει στο προαύλιο, αλλά κανείς δεν την ήθελε πια γιατί ήταν βρώμικη, άσχημη και χτυπημένη. Μικρόβια λένε και αρρώστιες. Δε με παραξένεψε η αντίδρασή τους. Έτσι δεν κάνουν και με τους ανθρώπους; Λες και η ζωή (οποιοδήποτε πλάσματος) μετριέται με την καθαριότητα, την ομορφιά και την υγεία.
Από ένστικτο την αγάπησα περισσότερο. Σαν να ήθελα να συμπληρώσω ότι δεν έπαιρνε πια από τους υπόλοιπους. Αυτό το πράγμα να ταυτίζομαι με τις μειονότητες το είχα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Απ' όταν ήμουνα μικρή και σπίτι έβλεπαν μπάλα, πάντα ρωτούσα ποιος χάνει για να τον υποστηρίξω εγώ. Τόσο απόθεμα υποστήριξης είχα μάλλον, αλλά δεν ήξερα ότι αργότερα θα το χρειαζόμουν που θα γινόμουν κι εγώ μια μειονότητα και τότε θα μου λειβόταν...
Στο θέμα μας...

Μια εβδομάδα έχει περάσει. Όλοι επιμένουν να την αγαπάνε λιγότερο από πριν (μερικοί απο λύπηση πια της πετάνε, μακριά τους πάντα, κάτι να φάει). Όλοι εκτός από ένα γιατρό που έψαχνε το τηλέφωνο της φιλοζωικής μπας και μπορέσουν να τη βοηθήσουν. Δεν τον έχω δει από τότε να μάθω τι έγινε, αλλά υποθέτω βλέποντας την, πως τίποτα δεν έγινε. Φαίνεται να έχει συνηθίσει την αναπηρία της, αν και το πόδι είναι ακόμα παράλυτο και συνεχίζει να μη με αφήνει να τη χαϊδεύω πέρα από λίγο (μόνο) και για λίγο (μόνο) στο κεφάλι.

Κάθε ξημέρωμα (εκεί κατά τις πέντε με έξι) έχουμε "ραντεβού" στο προαύλιο...εγώ με ένα τσιγάρο στα χείλια, τον αναπτήρα στο ένα χέρι και το ζαμπόν με το τυρί (από το βραδινό τοστ) στο άλλο. Εκείνη με περιμένει στην ίδια γωνία κάθε φορά. Κάθομαι στο σκαλοπάτι, εκείνη τρώει και χαριεντίζεται κι εγώ καπνίζω και τη χαζεύω. Πόσο όμορφή συνεχίζει να είναι... Θα έλεγα ότι την ταΐζω για να την ευχαριστήσω για την παρέα που μου κάνει στο τσιγάρο λίγο πριν τελειώσω την βάρδια. Κανέναν άλλο δεν αφήνει τόσο κοντά της. Με αγαπάει από επιλογή και όχι από συμφέρον τροφής κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Τόσο σημαντικό, που όταν έχω ρεπό και δεν τη βλέπω τα πρωινά, σκέφτομαι αν θα τη δω την επομένη και μου λείπουν οι νοερές πρωινές "συζητήσεις" μας...

Σήμερα, φεύγοντας, την είδα να πλένεται κάτω από τη βροχή...

"Πλύσου, Πριγκιπέσα μου, να μοιάζεις περισσότερο με κανονική γάτα. Σαν αυτές στα προσχολικά βιβλία. Τις ζωγραφιστές, που νιαουρίζουν κατά βούληση του αναγνώστη. Πλύσου γιατί αυτός ο κόσμος δύσκολα αγαπάει τους διαφορετικούς..."

Need for scream!

Τι σημαίνει επιτέλους "νισάφι"?! 

 

Είναι ξεφτίλα να θέλω να το ουρλιάξω στο σύμπαν και να μην ξέρω τι είναι!

Γονίδια, μιμίδια, τιμίδια και αρχίδια...

Ας αρχίσουμε από τα ευρέως γνωστά.

Το γονίδιο είναι τμήμα του DNA και αποτελεί τη βασική φυσική μονάδα κληρονομικότητας στους ζωντανούς οργανισμούς, το οποίο περιέχει κωδικοποιημένη μια βιολογική πληροφορία, την οποία και μεταβιβάζει από τη μια γενιά στην άλλη.

Ο Richard Dawkins ονόμασε τα αναπαραγόμενα γονίδια αντιγραφείς, αλλά επεσήμανε ότι η εξέλιξη μπορεί να βασιστεί σε οποιοδήποτε αντιγραφέα ακολουθεί τις τρεις βασικές εξελικτικές αρχές: 

• την πιστότητα αντιγραφής (με σποραδικά εντούτοις λάθη ή μεταλλάξεις που βοηθούν στην εξέλιξη και επιλογή), 
• τη γονιμότητα (όσο ταχύτερη είναι η αντιγραφή, τόσο περισσότερο θα εξαπλωθεί ο αντιγραφέας) και 
• τη μακροβιότητα (όσο περισσότερο ζει το αντιγραφόμενο «σχέδιο», τόσο περισσότερα αντίγραφα θα μπορούν να παραχθούν απ’ αυτό).

Στο best seller του λοιπόν ("το εγωιστικό γονίδιο", 1976) ο εξελικτικός βιολόγος, υποβάλει το ερώτημα εάν υπάρχουν και άλλοι αντιγραφείς στη φύση που να εκπληρώνουν τα βασικά αυτά χαρακτηριστικά. Έτσι εισάγει ένα νέο όρο. Το μιμίδιο. Αυτό περιλαμβάνει ιδέες που μεταβιβάζονται από εγκέφαλο σε εγκέφαλο όπως τα γονίδια μεταβιβάζονται από γενιά σε γενιά. Έτσι εξηγείται η μεταβίβαση της ανθρώπινης κουλτούρας από άνθρωπο σε άνθρωπο, μέσω των βιβλίων, της ομιλίας, της τηλεόρασης και όλων των άλλων επικοινωνιακών μέσων που διαθέτει. Τα είδη των πολιτισμικών στοιχείων που μεταβιβάζουν(ασυνείδητα επί το πλείστον) τα μιμίδια θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν λίγο εώς πολύ τα πάντα: τα διαφημιστικά σλόγκαν, τα συνθήματα, τα κλισέ, τη μόδα, τη μουσική, το χορό, τα αστεία, τις παροιμίες, τις παραδόσεις, τις ιστορίες, τις παροιμίες, τα παιδικά ποιηματάκια, τα παιχνίδια, τα πολιτικά και θρησκευτικά δόγματα, τις ιδεολογίες, τις θρησκείες, τις λαϊκές δεισιδαιμονίες, τις προλήψεις και προκαταλήψεις, όσο και τις ιδέες περί «Δικαιοσύνης», «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», «Ιδιοκτησίας», «Εθνικής Συνείδησης» και «Ανεξαρτησίας»...

Ως μια καλή επίδειξη δύναμης των μιμιδίων αντιλήφθηκα το βιβλίο του Νίκου Χρηστάκη ("Συνδεδεμένοι. Η εκπληκτική δύναμη των κοινωνικών δικτύων και πώς αυτά διαμορφώνουν τη ζωή μας"). Ζητήματα μεγάλα όπως η παχυσαρκία, το κάπνισμα, η κατανάλωση ποτού, η χρήση ναρκωτικών, αλλά και η ευτυχία, η μοναξιά, η κατάθλιψη, ο αλτρουισμός, η ψήφος και οι ιδέες, όπως τονίζει ο κύριος Χρηστάκης, μετά από πολλές έρευνες, μέσα στα κοινωνικά δίκτυα μεταδίδονται, τροφοδοτούνται και αναπαράγονται με συσχετισμούς μιας πολυπλοκότητας που δεν αντιλαμβανόμαστε συνειδητά. Στην περίπτωση των συναισθημάτων η μεταδοτικότητα είναι πιο άμεση και γρήγορη (συνήθως) κυρίως όταν έχει να κάνει με τη σχέση δύο ατόμων στον πρώτο βαθμό απόστασης.

Με άλλα λόγια, το μιμίδιο, είναι ένα "πολιτιστικό γονίδιο", μια μονάδα πολιτιστικής πληροφορίας που διαδίδεται από νου σε νου και αναπαράγεται μέσω της μίμησης. Τα μιμίδια αποτελούν τη βάση της σκέψης και του πολιτισμού μας, όπως τα γονίδια είναι η βάση της βιολογικής μας ύπαρξής. Και τα δυο δρουν εγωιστικά, δηλαδή ο πολιτισμός μας έχει σχεδιαστεί από τον ανταγωνισμό των μιμιδίων, όπως ακριβώς ο βιολογικός κόσμος έχει σχεδιαστεί από τον ανταγωνισμό των γονιδίων.

Αν και αργότερα ο Dawkins εξομολογήθηκε ότι εισήγαγε την έννοια του μιμιδίου με βασικό σκοπό να αποτρέψει τους αναγνώστες του από το να θεωρήσουν ότι τα γονίδια αποτελούν τα πάντα για την εξέλιξη, η μεγάλη σύγχρονη μιμιδίστρια επιστήμονας Susan Blackmore πιστεύει ότι η ιδέα του αυτή υπήρξε ένας πραγματικός δυναμίτης. Κι εδώ έρχεται ένας τρίτος(?) αντιγραφέας. Το τιμίδιο ή τεχνομιμίδιο. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η ίδια: "Τα τιμίδια πιέζουν τα μυαλά μας να γίνουν περισσότερο μηχανές τιμιδίων. Τα παιδιά μας μεγαλώνοντας, πολύ γρήγορα μαθαίνουν να διαβάζουν, να χρησιμοποιούν μηχανήματα. Σύντομα θα έχουμε όλων των ειδών τα εμφυτεύματα, φάρμακα που θα μας αναγκάζουν να μένουμε συνέχεια ξύπνιοι. Θα πιστεύουμε πως εμείς τα επιλέγουμε, αλλά τα τιμίδια μας βάζουν να τα κάνουμε αυτά. Μη σκέφτεστε "Ω, δημιουργήσαμε το διαδίκτυο για το δικό μας όφελος". Έτσι μας φαίνεται. Σκεφτείτε τα τιμίδια να εξαπλώνονται, επειδή έτσι πρέπει να κάνουν. Είμαστε παλιές μηχανές". Έτσι λοιπόν, σύμφωνα με την άποψη της ομιλήτριας, εμείς εδώ που επικοινωνούμε μέσω διαδικτύου, είμαστε υπό την επιρροή των τιμιδίων και δρούμε για το δικό τους όφελος, ενώ νομίζουμε πως δρούμε για το δικό μας.

Προσωπικά τα τιμίδια δεν μπορώ να τα "δω" γι' αυτό και δε θα ασχοληθώ από φόβο μην παρερμηνεύσω κάτι εν αγνοία μου. Κι από την άλλη πάλι, δε μου "χρειάζονται" κιόλας.
Τοποθετώ την κατασκευή μηχανών αρχικά ως αποτέλεσμα των μιμιδίων (μιας και η τεχνολογία όπως και η επιστήμη συμπεριλαμβάνει και είναι αποτέλεσμα δουλειάς πολλών ιδεών) για τη βελτίωση και αύξηση του προσδόκιμου ζωής, άρα και της αυξημένης πιθανότητας διαιώνισης των γονιδίων. Οι υπολογιστές, ως συνέχεια της κατασκευής μηχανών γενικά, δρα ως μέσο -τεραστίου μεγέθους- για τη διάδοσή των μιμιδίων και άρα των γονιδίων και άρα των μιμιδίων που θα αναπαραχθούν από αυτά τα γονίδια και έτσι κάνει λούπα η διαδικασία εσαεί.
Τα μιμίδια είναι το ίδιο σημαντικά με τα γονίδια μιας και η γλώσσα (που είναι αναμφισβήτητο γονιδιακό χαρακτηριστικό) χρησιμοποιείται για να μεταδίδει μιμίδια και αυτά με τη σειρά τους βοηθούν στη μετάδοση των γονιδίων. Έτσι ο αγώνας μιμίδια-γονίδια (εάν υφίστατο) κηρύσσεται άκυρος γιατί δρουν συναγωνιστικά. Αλλά πάλι.. για περίμενε...

Το θέμα που προκύπτει ξαφνικά μέσα στο μυαλό μου, είναι πότε τα μιμίδια δρουν ευεργετικά ως προς τη ανθρώπινη (και όχι μόνο) ζωή και πότε ως κυριολεκτικά μολυσματικοί "ιοί" του εγκεφάλου που μας ωθούν να εξολοθρεύσουμε το διαφορετικό από εμάς; Και πόσο μολυσματικά μπορούν να γίνουν αυτά τα μιμίδια όταν αυτή η ιδέα μπορεί να οδηγήσει στην  εξάληψη των ίδιων μας των γονιδίων (δηλαδή το βιολογικό μας θάνατο μέσω ενός πολέμου ας πούμε) αλλά υπέρ της διαιώνισης των γονιδίων και μιμιδίων της ομάδας στην οποία ανήκουμε (πχ της χώρας ή ομάδας υπέρ της οποίας πήγαμε στο πόλεμο εξ αρχής);


Σύμφωνοι, στην ανθρώπινη ιστορία πάντα υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει ένας αέναος πόλεμος ιδεών όπως και γονιδίων, αλλά μέχρι που φτάνει αυτό; Ποια χαρακτηριστικά πρέπει να έχουν τα συμμιμίδια (συγκροτήματα μιμιδίων που διαδίδονται σαν συνεργατικές, συμβιωτικές ομάδες) για να μας φτάσουν στο σημείο "πολέμου" και μήπως αυτά είναι τελικά πιο ισχυρά από τα γονίδια?

Υπάρχει άραγε κάποιου είδους "αντιβιοτικό" στα μολυσματικά μιμίδια ή είμαστε τελείως στο έλεος τους; Ο Dawkins προτείνει σαν αντιβιοτικό, εναντίον της ιοβόλας δράσης των τοξικών μιμιδίων, την επιστημονική λογική. Ο Dennett από τη μεριά του προτείνει την κατασκευή ενός μιμιδιο-ανοσολογικού συστήματος, τη δημιουργία δηλαδή νέων μιμιδίων ή αντιγόνων για την καταπολέμηση των τοξικών μιμιδίων.

Σε κάθε περίπτωση η λογική, παρόλο που είναι επίσης ένα μιμίδιο, είναι ένα χρήσιμο μιμίδιο, αν είναι γνωστό το πεδίο δράσης της και οι περιορισμοί της και δε την θεωρήσουμε σαν την ύστατη πραγματικότητα.

Το επόμενο θέμα λοιπόν, αφού έχουμε αποδεχτεί (όσοι τέλος πάντων έχουν αποδεχτεί) την όποια ανωτερότητα των μιμιδίων, έχει να κάνει με τον κοινωνικό Δαρβινισμό ως μιμίδιο. Η τάση να θεωρούνται οι επιστημονικές θεωρίες του Καρόλου Δαρβίνου περί φυσικής επιλογής και επιβίωσης του καταλληλότερου, εφαρμόσιμες στις ανθρώπινες κοινωνίες. Με αυτή τη θεωρία υποστηρίζεται η επιβίωση των ήδη βολεμένων, σε βάρος των φτωχών, αδύναμων και άτυχων, γιατί υποτίθεται ότι οι τελευταίοι ευθύνονται για τις ατυχίες τους, άρα θα πρέπει τα γονίδιά τους ή τα διανοητικά τους κατασκευάσματα να μην συνεχίσουν να αναπαράγονται, ούτε να τους δίνονται ευκαιρίες!

Έτσι γινόμαστε υποστηρικτές του Κοινωνικού Δαρβινισμού όταν προσπαθούμε να διαφυλάξουμε την αμφίβολη «ανωτερότητά» της φυλής και του πολιτισμού μας, υποστηρίζοντας ρατσιστικές αντιλήψεις (δηλαδή αναπαράγοντας τα αντίστοιχα μιμίδια). Το βιβλίο του Jared Diamond "guns germs and steel" και το ομότιτλο τρίωρο ντοκιμαντέρ θα σας λύσει τις τυχόν απορίες ή αμφιβολίες (εμένα πάντως μου τις έλυσε σχεδόν όλες) για το που βρίσκεται το λάθος στον κοινωνικό Δαρβινισμό.

Στη γη, η κάθε κοινωνία ζώων διέπεται από τους δικούς της κοινωνικούς κανόνες οι οποίοι μπορεί να απέχουν μεταξύ τους παρασάγγας. Επομένως η φύση είναι σαφώς πιο περίπλοκη από το ντετερμινιστικό “το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό”. Πολλές φορές οι “αδύναμοι” μαζεύονται σε μεγάλα κοπάδια, για να αντιμετωπίσουν τις επιθέσεις των “δυνατών”.

Και αν ήδη στη φύση έχουμε ποικίλες κοινωνικές δομές, στην ανθρώπινη κοινωνία, γιατί επιμένουμε ότι ένα μοντέλο (αυτό του ανταγωνισμού) είναι το “φυσικό”; Και από πότε το "φυσικό" βαφτίζεται αυτομάτως και ως "ηθικό"; Μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι ο ανταγωνισμός και όχι η αλληλεγγύη, ήταν η δύναμη πίσω από τη δημιουργία της πρώτης κοινωνίας; Ή τελικά ανάλογα με τις συνθήκες κρίνουμε πότε μας βολεύει να συμβιβαστούμε και να δουλέψουμε ως ομάδα και πότε μας παίρνει να πάρουμε φαλάγγι τον αντίπαλο;

Και καταλήγω (έλεος, ήμαρτον και επιτέλους!) στο ότι δεν ξέρω εάν τα δικά μου γονίδια και μιμίδια δρουν κατά του εαυτού τους και ενάντια στη φύση που μας θέλει ανταγωνιστικά όντα αλλά ότι και να συμβεί δε θα σταματήσω να είμαι οπαδός της φράσης "προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός", ούτε να πιστεύω ακράδαντα στην πολυπολιτισμικότητα και την αλληλοβοήθεια. Εξάλλου...

Το να σκοτώνεις έναν άνθρωπο 

για να υπερασπισθείς μια ιδέα, 

δεν είναι η υπεράσπιση μιας ιδέας, 

είναι ο φόνος ενός ανθρώπου. 

Jean-Luc Godard,

...και όλα τα υπόλοιπα για μένα είναι αρχίδια! 

Δεν ήξερα, δε ρώτησα, δεν έμαθα, δε μου 'παν...

...κι αν μου' παν δεν πίστεψα, δε θυμήθηκα, δε φαντάστηκα, δεν κατάλαβα, δεν αφομοίωσα, δεν ενδιαφέρθηκα, δεν υπολόγισα, δε τρόμαξα, δεν προβληματίστηκα, δεν αναρωτήθηκα, δεν είδα, δε προέβλεψα, δεν άκουσα, δε έψαξα, δε σκέφτηκα... δεν έφταιξα...

Όποια και να είναι η δικαιολογία που χρησιμοποίησες, πρόσεξε να τη θυμηθείς και να τη επαναλαμβάνεις από μέσα σου όταν η ανεξέλεγκτη έξαρση βίας που προκάλεσες με την ψήφο σου, βρει κι εσένα ...

Κι εγώ ψηφίζω χρυσή αυγή!!!

Ναι... επειδή οι χρυσαυγήτες έχουν μότο τους το "να ξεβρομίσει ο τόπος" και προφανώς εννοούν ότι πιστεύουν στην αυτοκάθαρση μέχρι σημείου ολοκληρωτικής εξάλειψης τους!!!

                                                                           ...Όχι?!

Εγέρθητο(;) να ακουστεί ο ύμνος! Γίδια!

Κυκλοφορεί και σε No2

Το χάπι της επόμενης μέρας...αλλιώς

Όταν ερωτοτροπείς χωρίς να προσέχεις επαρκώς... εγκυμονούν κίνδυνοι και ατυχήματα. Γι' αυτό, σου λέει, την επομένη από αυτή που συνέβη το "ανεπανόρθωτο",  εάν το αποφασίσεις, μπορείς να το κάνεις "επανορθωτό"! Φοβερό;! Μηδενίζεις το κοντέρ μόνο με αυτό το χάπι και δυο γουλιές νερό επιπλέον από μέρους σου. Και φυσικά, επειδή τίποτα δεν προσφέρεται χωρίς αντίτιμο (αλλά τίποτα λέμε), δίνεις και 8 ευρώ περίπου. 

Απλούστατο παρόλα αυτά!

Όταν κάποιος ερωτοτροπεί με την πολιτική όμως χωρίς να προσέχει, το βάρος της απόφασης για την εξέλιξη των πραγμάτων πέφτει σε αυτούς που ψηφίζουν μιας και σε αυτούς μεταβιβάζονται, από τον ερωτοτροπούντα, όλα τα αποτελέσματα των πράξεών του. Αυτό το κοντέρ όμως, δε μηδενίζει με τίποτα και το αντίτιμο είναι τεράστιο...

Ας ελπίσουμε λοιπόν, πως δε θα θελήσουμε να αναιρέσουμε καμία σημερινή μας πράξη γιατί τότε το δικό μας "χάπι της επόμενη μέρας" θα καταλήξει να είναι κάποιο βαρύ ηρεμιστικό για να μπορέσουμε να αντέξουμε την πληρωμή του αντιτίμου.

Ιστορίες για αγρίους...!

Ποιος μπορεί να πει ότι δεν ξέρει πως η κύρια μετάδοση του HIV γίνεται μέσω σεξουαλικής επαφής? Πως οι "φορείς" του HIV, δε δείχνουν άρρωστοι και πρέπει να περάσουν μέχρι και 10 χρόνια για να νοσήσουν από τον ιό και να ονομάζονται "ασθενείς"? Πως υπάρχουν χιλιάδες οροθετικοί που ΔΕΝ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ γιατί δεν έχουν εξεταστεί ποτέ τους? 

ΠΩΣ ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΔΕ ΖΟΥΜΕ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΛΙΒΑΔΙ? 

Όπως το φαντάστηκα! Κανείς! Ο πολιτισμός σας έχει φτάσει μόνο μέχρι τα fast food, τις πλάσμα οθόνες, και τους τετραπύρηνους υπολογιστές αλλά ουσία μηδέν. Θέλει και το μυαλό εξάσκηση...

 Με βάση αυτό λοιπόν, σε καμία περίπτωση δε θα υπερασπιστώ τους χιλιάδες των "ανυποψίαστων" που έπεσαν στα δίχτυα των "φθονερών" ιερόδουλων... αλλά ως γυναίκα(;) άνθρωπος(;) αντιδραστικό ον(;) και δεν ξέρω τι άλλο, θα υπερασπιστώ την αντιπέρα όχθη που σίγουρα δε φταίει! Τις "φθονερές πόρνες" λοιπόν.  

Lets go!

Η δημοσιοποίηση των γυναικών αυτών αποτελεί παραβίαση προσωπικών δεδομένων και ιατρικού απορρήτου και προκαλεί μια εκ νέου στοχοποίηση τους χωρίς λόγο! Πρόκειται για γυναίκες ήδη ταλαιπωρημένες από το trafficking, τα ναρκωτικά, τη γενικότερη εκμετάλλευση και εξαθλίωση και δεν είναι ηθικά σωστό να γίνονται και ο σάκος εκτόνωσης θυμού, φόβου και αβεβαιότητας απαίδευτων, ανίδεων και "ωχ-αδερφιστών" Ελλήνων που ψάχνουν έναν αποδιοπομπαίο τράγο για τα δεινά τους.

Με βάση αυτό, θα δώσω τροφή για σκέψη (γι'αυτούς που έχουν ακόμα αυτή την ικανότητα):

• Έχει σκεφτεί κανείς ότι η δημοσιοποίηση αυτών των γυναικών θα οδηγήσει σε εξάλειψη προσωπικών δεδομένων για όλους μας? Σε ποιανού την ευχέρια ήταν τελικά εάν θα χρησιμοποιηθεί προφυλακτικό ή όχι? Των ιερόδουλων που στην τελική εντολές νταβατζήδων εκτελούν ή των πελατών τους? Σε αυτή την περίπτωση, μάλλον οι φωτογραφίες των ανεύθυνων πελατών θα έπρεπε να δημοσιοποιηθούν και όχι των ιερόδουλων. Γιατί με την ίδια λογική που σήμερα δίνονται στη δημοσιότητα τα πρόσωπα και τα στοιχεία αυτών των γυναικών, εγώ λέω να δημοσιοποιηθούν και εκείνα των πελατών τους, στη συνέχεια των ερωτικών συντρόφων των πελατών τους, και τελικά που σταματάει αυτό? Πουθενά... Ντομινο... Ας δημοσιοποιήσουμε και τα πρόσωπα όσων πάσχουν από κάθε είδους λοιμώδες νόσημα, είναι ή υπήρξαν τοξικομανείς και ας το πάμε μέχρι τέλους και να στοχοποιήσουμε το σύμπαν για την ανευθυνότητα, βλακεία, άγνοια, μαλακία μερικών.

"Η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου επισημαίνει ότι σύμφωνα με το νόμο 2472/1997 περί προστασίας δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα, η εισαγγελική αρμοδιότητα δημοσιοποίησης στοιχείων της ποινικής δίωξης δεν επεκτείνεται και στα ευαίσθητα δεδομένα υγείας, για τα οποία είναι απαραίτητη η άδεια από την αρμόδια Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα.

Περαιτέρω, η εξαίρεση που προβλέπει ο ως άνω νόμος αφορά συγκεκριμένα το σκοπό βεβαίωσης εγκλημάτων και όχι γενικά και αφηρημένα το "κοινό καλό"."

Διαβάστε τι άλλο ανακοίνωσε το ΚΕΘΕΑ και η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα των Ανθρώπων, σχετικά με τη δημοσιοποίηση των στοιχείων των γυναικών με AIDS και τι απάντησε ο Κος Χρυσοχοίδης (ξέρετε, αυτός που μέσα σ'όλα τα "έργα" του δε διάβασε το μνημόνιο γιατί είχε άλλες υποχρεώσεις).

Και έτσι ξαναγυρίζουμε 20 χρόνια πριν, τότε που δίνονταν οι πρώτες μάχες ενάντια στο ρατσισμό για το AIDS, σε μια εποχή που ξέρουμε, αν μη τι άλλο, πως να προφυλαχθούμε. 

Ή μήπως τελικά δεν ξέρουμε? Και αφού εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, δεν ξέρουμε κι έχουμε αφήσει τα ανήλικα παιδιά να μεγαλώνουν στην άγνοια και την ανευθυνότητα γύρω απο το σεξ... πόσο δίκαιη είναι τελικά αυτή η Πανελλήνια κατακραυγή εναντίων αυτών των γυναικών?

Σε απάντηση του Κου Χρυσοχοίδη στο "Ποια είναι η ευθύνη ενός ανήλικου που πηγαίνει για την πρώτη του ‘εμπειρία’ με ένα από αυτά τα κορίτσια; Τι θα πούμε στην οικογένειά του; Ότι φταίει και πρέπει να πληρώσει γι' αυτό;" έχω να πω, εγώ η τυχάρπαστη, ότι το ανήλικο δε φταίει σε τίποτα που μεγάλωσε σε ένα σπίτι με γονείς που δεν του έμαθαν τα βασικά της σεξουαλικής συμπεριφοράς, όχι μόνο με ιερόδουλες, αλλά και με κορίτσια της ηλικίας του. 

Απαταστε οικτρά εάν νομίζετε ότι είναι μόνο το AIDS το μαύρο σύννεφο πάνω από τη σεξουαλική επαφή. Είναι και οι ηπατίτιδες Β και C (επίσης χωρίς συμπτώματα) όπου το 80% των φορέων δεν φτάνουν σε αυτόματη ίαση αλλά καταλήγουν χρόνιοι φορείς και πεθαίνουν τελικά από κίρρωση ή ηπατοκυτταρικό καρκίνο (πόσοι γνωρίζουν ότι μέχρι το 2020 αναμένονται οι θάνατοι από την ηπατίτιδα να ξεπεράσουν αυτούς από το AIDS?). Είναι και όλα τα αφροδίσια, είναι και οι ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες (μιας και μιλάμε για εφήβους).

Για όλα αυτά λοιπόν, φταίει το σχολείο (που δεν παρέχει τη στοιχειώδη γνώση σεξουαλικής συμπεριφοράς), η οικογένεια (που ακόμα θεωρεί ταμπού το σεξ και δε μιλάει ανοιχτά στα παιδιά), φταίει και το κράτος (που δεν ελέγχει την παράνομη πορνεία)...αλλά σε καμία περίπτωση 5,20,50 ιερόδουλες.

Ποιος δεν ξέρει πως όταν δε χρησιμοποιείς προφυλακτικό παίζεις ρώσικη ρουλέτα είτε κάνεις σεξ με πόρνη, είτε με γυναίκα/άντρα που γνώρισες εχθές, προχθές, πριν ένα μήνα, ακόμα και πριν 2 χρόνια εάν πρώτα δεν έχετε κάνει τις απαραίτητες εξετάσεις; (και μιλάω για το παιχνίδι αυτό καθαυτό και όχι για τις πιθανότητες να σκοτωθείς που προφανώς με μια ιερόδουλη ο μύλος του περιστρόφου περιέχει πάνω από μία σφαίρες).

Και με αυτό, για να γίνω και περισσότερο κατανοητή, έρχομαι στο δεύτερο θέμα...

• Πόσοι υπολογίζονται οι οροθετικοί και οι φορείς ηπατίτιδας στην Ελλάδα χωρίς να το γνωρίζουν και πόσοι αποφασίζουν (μετά τη δημιουργία μιας υποτιθέμενης μονογαμικής σχέσης) να βγάλουν το προφυλακτικό αφού πρώτα έχουν κάνει τις απαραίτητες εξετάσεις για αφροδίσια; 

Η απάντηση για το AIDS είναι 40.000 στη Γαλλία (το διάβασα πρόσφατα) και 12.000-14.000 στην Ελλάδα (το είχα διαβάσει πριν 4-5 χρόνια). Για την ηπατίτιδα υπολογίζεται ότι το 2% του πληθυσμού είναι φορείς της C μόνο και στην συντριπτική πλειοψηφία του ΔΕΝ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΕΙ! 

Για το πόσοι δε, βγάζουν το προφυλακτικό αυθαίρετα εντελώς μετά από 2-3 μήνες σχέσης, χωρίς ΚΑΜΙΑ απολύτως απόδειξη ότι είναι και οι δυο υγιείς... δεν το σχολιάζω. Τι ανόητη, στρουθοκαμηλική κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο απόφαση κι αυτή... Με ποια στοιχεία αποφασίζει ένα ζευγάρι να σταματήσει να χρησιμοποιεί προφυλακτικό μετά από 4-5 μήνες εάν αυτό δεν είναι οι εργαστηριακές εξετάσεις; Το ότι τον ξέρω, τον εμπιστεύομαι, μου είπε ότι δεν είχε τίποτα (λες και είχε εξεταστεί ποτέ ή λες και μου λέει αλήθεια ότι έχει εξεταστεί), είναι πολύ της καθαριότητας και λοιπές ΑΗΔΙΕΣ ταιριάζουν στην δεκαετία του '80 και όχι στο σήμερα!  Η σωστή συμπεριφορά είναι "αποφασίσαμε να μη χρησιμοποιούμε προφυλακτικό, αύριο πάμε να εξεταστούμε μαζί". Πόσο δύσκολο πια?!

Επίσης δικαιολογίες κατόπιν εορτής του τύπου "δεν ήξερα", "δε φαντάστηκα", "δεν υπολόγισα" δεν πρέπει να υπάρχουν σε μια εποχή που η πληροφορία δίνεται απλόχερα! Εάν θες να ισορροπείς σε τεντωμένο σχοινί, κάντο, αλλά μην κλαις μετά εάν πέσεις... Την ήξερες αυτή την πιθανότητα...

Πριν λοιπόν συνεχίσετε να στοχοποιείτε τις ιερόδουλες... Σκεφτείτε! Αυτό ακόμα δεν είναι παράνομο!

Χάρηκα που τα 'παμε...