Είναι απορίας άξιο πως
μερικές φορές βρίσκουμε τόση ψυχική δύναμη και δεν τα κάνουμε όλα γης μαδιάμ,
κρανίου τόπο, σκόνη και θρύψαλα, γυαλιά
καρφιά, κι άλλα συναφή με το βγαλμένο από τη ζωή άσμα «φεύγω κι αφήνω πίσω μου
συντρίμμια…». Ίσως βέβαια να ήταν
καλύτερα για την ψυχική μας ισορροπία να κάναμε ένα «σαματά στο μαγαζί» έτσι
για να αποκαταστήσουμε τη δικαιοσύνη στο σύμπαν. Είναι βλέπετε αυτό το
φανταστικό συννεφάκι με το πολύχρωμο γλειφιτζούρι στο κέντρο του, που
στριφογυρίζει πάνω από το κεφάλι μας, συνοδευμένο από την άκρως ειρωνική και
αυτιστικά επαναλαμβανόμενη ηχητική υπόκρουση «suckeeeer»....
Αλλά ας αρχίσουμε από το
τέλος. Ιδού η κρίσιμη απόφαση που καλούμαστε να πάρουμε (ανεξαρτήτου συμβάντος
προς το παρόν).
Επιλογή Νο1
Κρατάς με βουρκωμένα μάτια
το όσκαρ «ψυχικής αυτοσυγκράτησης» και σκεπτόμενος ότι όλα τα έκανες «politically correct» μετά βίας δε βάζεις τα κλάματα, όχι από άκρατη
συγκίνηση για το χρυσό αγαλματίδιο,
αλλά από το ζόρι που τράβηξες και τραβάς ακόμα, να κρατηθείς σε ένα σεβαστό επίπεδo. Μπορείς επίσης, να
υποστηρίξεις και τις πράξεις σου (ή απραξίες σου), βουτώντας ένα βράδυ με λύσσα
το φανταστικό ενοχλητικό γλειφιτζουράκι και επιδιδόμενος σε άνευ όρων όργιο
γλειψίματος να επαναλαμβάνεις το ίδιο αυτιστικά και σε αγριεμένο τόνο «Ναι ρε! Είμαι Sucker!
Θες τίποτα;».
Έτσι είναι… Θέλει αρετή και τόλμη η ανωτερότητα. Θέλει όμως και συνεχόμενο αυτομαστίγωμα. Είναι πολύ
λεπτή η ισορροπία… Ακριβώς όπως συμβαίνει και στις δίαιτες. Έτσι και κλέψεις μια (μόνο μία) πατατούλα
τηγανιτή έτσι για τη γεύση, έχεις φάει έναν κουβά ολόκληρο με ταχύτητα μεγαλύτερη από το
άθροισμα των ταχυτήτων του φωτός, του ήχου και της σκέψης μαζί. Και η συνειδητοποίηση της γουρουνιάς που μόλις
διέπραξες έρχεται σε μια στιγμή πολύ χαρακτηριστική. Λίγο μετά την ενστικτώδη
κίνηση να ξεκουμπώσεις από παντελόνι μέχρι σουτιέν και σκουλαρίκια (ποτέ δεν
ξέρεις που θα βρεις την ανακούφιση) και λίγο πριν αποφασίσεις πως π.χ δεν τρως
τίποτα αύριο, κομμένα τα γλυκά για ένα μήνα, ξεκινάς γυμναστήριο από Δευτέρα,
μήπως να γίνεις βουλημική από σήμερα, ανορεξική από βδομάδα ή έστω συμβιβασμένη
με το σώμα σου ξεκινώντας από ένα ραντεβού με ψυχολόγο όποτε βρεις λεφτά. Έτσι λοιπόν περίπου είναι
και το ξεκατίνιασμα. Ένα «χατίρι» να κάνεις στον
εαυτό σου και να πεις ένα (μόνο ένα) πραγματάκι, έτσι για να μη σε περνάνε και
για ηλίθιο… πάει! Το επόμενο που θα θυμάσαι είναι να σε κρατάνε τρεις νοματαίοι να
μη χιμήξεις, κι εσύ να ξεστομίζεις ακατάληπτες φράσεις, δήθεν αποδεικνύοντας το
δίκιο σου. Και όταν συνειδητοποιείς την κατάστασή σου, βρίσκεις τον υπεράνω
εαυτό σου να κρατά για ανεξήγητο λόγο, μια τούφα μαλλιά στο ένα χέρι
και ένα τασάκι μουράνο, έτοιμο να κάνει το δικό του σάλτο μορτάλε, στο άλλο. Εκεί επανέρχεται η τσίπα
και αρχίζεις να μαζεύεις τα ασυμμάζευτα. «Συγνώμη, δεν ήξερα τι έκανα»… «Ήμουνα
υπό την επήρεια αλκοόλ (να δεις που κάτι μου βάλανε μέσα), ναρκωτικών ουσιών (να
δεις που δεν ήμουνα μαθημένη) και ισχυρών παυσίπονων (να δεις που ήτανε
ληγμένα) μαζί. Να μην ξεχάσω να αναφέρω ότι με είχε κυριεύσει ο σατανάς, ο Freddie
Crooker και ο Άδωνης Γεωργιάδης μαζί!».
Για να μη βρεθείς λοιπόν
σε αυτή τη θέση ποτέ, πρόσεξε! Η στιγμή της «απονομής» είναι
η πιο επικίνδυνη. Όταν σου αναγνωρίζεται η ανωτερότητα, νομίζεις ότι έχεις
ξεπεράσει και το σκόπελο της κατρακύλας; Αμ δε! Όταν εκφράζουν το θαυμασμό τους
για το ακέραιο του χαρακτήρα σου, εκεί ακριβώς είναι που βρίσκεται η παγίδα. Πρέπει να χαμογελάσεις με ζεν ύφος, να
βγάλεις το σκασμό κι από μέσα σου ας καταπίνεις βελόνες. Κι αφού παράδεισος δεν
υπάρχει, εδώ είναι κατάλληλη στιγμή για
να βρεις ένα λόγο που μπορεί να θες να ανακηρυχτείς Οσιομάρτυρας και να
τον υποστηρίξεις με πάθος. Αλλιώς… Μην πεις ότι δε στα 'πα!
Επιλογή Νο2
Συμβιβάζεσαι με το «αδύναμο»
του χαρακτήρα σου και το «δυναμικό» της γλώσσας σου και πώς να το κάνουμε, άνθρωπος
είσαι κι εσύ… και θα λυγίσεις… και θα γονατίσεις… και θα πέσεις και στα
τέσσερα... και θα κυλιστείς και στα πατώματα της αναξιοπρέπειας και της ντροπής,
και άμα χρειαστεί θα ακουστεί και κανένα καντηλο-σταυρίδι για τρισάγιο. Έτσι
για το συχώριο της μακαρίτισσας της υπομονής σου! Άσε που η φήμη «καλός» προκαλεί όπως το αίμα τους
βρυκολάκους και τελικά καταλήγουμε στο «μάθανε ότι γαμιόμαστε, πλακώσανε κι οι
γύφτοι».
Έτσι ένα πρωινό, με λόγο η
χωρίς, λες στον καθρέφτη «Ξυπνήσανε οι
κόρακες! Δεν είναι τόσο κοροΐδα όπως τον καιρό του Αισώπου». Παίρνεις τα
απαραίτητα… Δρεπάνι, αλυσοπρίονο, μπαλντά και τσιγκέλι και βγαίνεις σφυρίζοντας
από το σπίτι έτοιμος να ρίξεις κεφάλια. Ποιος είδε τον «καλό» τον
άνθρωπο και δεν τον φοβήθηκε. Ξεκινάει πάντα ως μια μικρή και ανεπαίσθητη
γκρίνια και μετά είναι ξεκάθαρο ότι ψάχνεσαι για καβγά. Και
επειδή όποιος ψάχνει βρίσκει, έτσι θα βρεις κι εσύ. Τα άλλα θα έρθουν μόνα
τους… Σ’ αυτό το σημείο πρέπει
να τονίσουμε ότι η αφορμή πρέπει να είναι και ανάλογη του χαρακτήρα σου. Μην
ξεχνάς ότι το συμβάν θα περιγραφεί και θα αναλυθεί από πολλούς. Δε θες να σε περάσουν και για Δελαπατρίδη. Σύμμαχός σου η ετοιμολογία (τι διάολο,
τόσο καιρό τα κράταγες μέσα σου και έκανες πρόβα αυτή ακριβώς τη στιγμή), τα
εύστοχα σχόλια, η ειρωνεία, οι μπηχτές… Εάν το «θύμα» κάνει το λάθος να αντιδράσει,
έρχονται οι φωνές, οι χειρονομίες και τέλος η χειροδικία. Φιλική συμβουλή. Η
σωματική βία να μην προτιμάται. Πέρα από την πιθανότητα παταγώδους ήττας, χαλάει και
μαλλιά, νύχια, αξιοπρέπεια… άστα! Θα συνιστούσα να ξανασκεφτείς τα οφέλη της
λεκτικής και ψυχολογικής βίας.
Επιλογή Νο3
Η
επικρατέστερη, φθηνότερη, αγχολυτική, αρκούντως εκδικητική και με λιγότερες απώλειες
λύση είναι και αυτή που αιτιολογεί (και ουχί δικαιολογεί) την «παρουσία» μου εδώ.
Όσο στραβάδι και να είσαι λοιπόν
με την τεχνολογία, κάθιζεις τον κώλο σου κάτω, ξεστραβώνεσαι, φτιάχνεις ένα blog, τα λες και ξεθυμαίνεις.
Έτσι… γιατί η πρέφα θέλει
υπομονή και το σκαμπίλι τέχνη!
